Μελαγχολία...

Με πιάνει όταν βλέπω παρατημένα ιστολόγια. Δεν με νοιάζει τόσο ότι σταμάτησαν να ασχολούνται, ακόμα κι εγώ το έχω κάνει, όσο το ότι δεν γνωρίζω γιατί.
Μου έρχονται στο μυαλό κάποιες ιδέες.
-"Ίσως δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί."  Πολύ λογικό, θα έλεγα η πιο συνήθης αιτία.
-"Ίσως πάλι να βαρέθηκε."  Και πάλι λογικό. Ειδικά όταν το blog σου δεν τραβάει κόσμο πολλοί απογοητεύονται.
-"Μπορεί να έγραφε μόνο και μόνο για τον λόγο ότι δεν είχε παρέα, τώρα ο χρόνος μοιράζεται σε ανθρώπους."  Καθόλου απίθανο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που είναι έξω από το κοπάδι (χωρίς εισαγωγικά).
-"Μπορεί να πέθανε".  Θα έλεγα πως αυτό είναι το αγαπημένο μου. Και όχι δεν μου αρέσει όταν πεθαίνει κάποιος. Θέλω να πως ένα blog-ζόμπι με έναν πεθαμένο ιδιοκτήτη ακούγεται συναρπαστικό. Τρομακτικό θα έλεγα. Ποιος φαντάζεται πως την στιγμή που διαβάζει κάτι στο ίντερνετ, γραμμένο μήνες πριν και χωρίς νέα εγγραφή, αυτός που το έγραψε έχει πεθάνει;
Μην ανησυχείτε είμαι ζωντανός κατά την συγγραφή του κειμένου.
Για όσους το διαβάσουν μετά από χρόνια δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτα.
Πάντως θα φροντίσω να ενημερώσω.   :)