Από μηδέν σε μηδέν, μέσα σε 2”

Πάντα αγαπούσε την ταχύτητα.

Πάντα ήθελε να φύγει, μα ποτέ δεν τόλμησε.

Αδυναμία του ήταν ένα Opel Vectra του ‘90, που το πήρε από τον παππού του όταν έγινε 18.

Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά αυτός το είχε κάνει σπίτι του.

Ώρες ολόκληρες το καθάριζε και το γυάλιζε.

Λίγο λίγο όλο και κάτι άλλαζε, όλο και κάτι καινούργιο του έβαζε.

Ήταν το πιο γρήγορο στο χωριό.

Καμιά φορά ξυπνούσε αργά το βράδυ και έφευγε.

Κάθε φορά γύριζε το πρωί χωρίς να τον καταλάβουνε.

Έκανε ότι έφευγε, ότι πήγαινε κάπου.

Δεν ήξερε ούτε αυτός που, ήθελε μόνο να φύγει.

Αν μπορούσε θα γύριζε όλη την Ευρώπη, αλλά και όλη την υφήλιο.

Μόνος του.

Με μια φωτογραφική μηχανή που είχε και ένα ημερολόγιο.

Και σαν γύριζε μετά από χρόνια, όλοι θα μιλούσαν για αυτόν στο χωριό.

Αλλά ποτέ δεν έφτασε τόσο μακριά.

Του άρεζαν οι δρόμοι.

Χωρίς φώτα, χωρίς φωνές, χωρίς ψυχή κοντά.

Δεν άργησε να συμβεί.

Οι γονείς έφτασαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Αυτός μισοκοιμόταν, αλλά άκουσε τον γιατρό να τους λέει κάτι.

Ήξερε ότι δεν θα το άντεχαν.

Ήταν στην τελευταία ευθεία της πίστας του.

Τότε ήταν που μέσα στο μυαλό του άκουσε:

 

“Μη με πας απ' το σπίτι
τ' ακούς, στο Θεό να με πας”