Στην χώρα του “έτσι θέλω”

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”,  είδα κάποιον να ζωγραφίζει σε ένα τοίχο στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή πιο πολύ λέρωνε παρά ζωγράφιζε. Ανενόχλητος σε κεντρικότατο σημείο. Σε απόσταση δέκα μέτρων υπάρχει υπηρεσία υπεύθυνη για το εν λόγω κτήριο. Βέβαια δεν τέλειωσε τελείως την μουτζούρα του, θα έρθει άλλη μέρα με σπρέι να μας ντουμανιάσει. Και κανείς δεν θα του πει τίποτα. Άλλο που θα είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε το έκτρωμά του κάθε μέρα.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω” και έξω από τα γραφεία της ομάδας, κάποιοι γράψανε συνθήματα επειδή κάναμε το λάθος και δεν προβάλαμε τις πολιτικές τους απόψεις στον κόσμο που ήρθε να δει κινηματογράφο. Συχνά πυκνά, το ταμπλό που μας έχει παραχωρηθεί γεμίζει με τις γνωστές αφίσες (διαφημιστικές, κομματικές). Τα παράθυρά μας γεμίζουν με κάθε είδους ασυναρτησίες  γράψει ο κάθε μεθυσμένος.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, ένας σταματάει μπροστά στην στάση του λεωφορείου, όπου υπάρχει κόσμος που  περιμένει  να μετακινηθεί, κλειδώνει και φεύγει. Σαν κύριος ήρθε και σαν κύριος θα φύγει, χωρίς να του πει κανείς τίποτα. Οδηγός θα οδηγήσει αντίθετα σε μονόδρομο και μάλιστα πεισματικά, όταν αναγκάζεσαι να κάνεις εσύ πίσω, γιατί δεν θέλει να κάνει τον κύκλο.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, όποιος θέλει ανάβει τσιγάρο χωρίς να βγει έξω, χωρίς να κάνει τον κόπο να πάει πιο πέρα. Ναι, ξέρω πολλά ζητάω. Αποτέλεσμα μια αίθουσα που δεν μπορείς να δεις που τελειώνει από τον πυκνό καπνό. Και εσύ να πρέπει να κάνεις μάθημα ή να δώσεις μάθημα εκεί μέσα. Είπαμε να καθαρίσει το μυαλό σου. Και δεν είναι μόνο το πανεπιστήμιο. Σε όποιο μα όποιο μαγαζί και να μπεις το ίδιο. Τασάκια και καπνίλα. Σώπα ρε που θες και αντικαπνιστικό νόμο.

 

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, εγώ φτιάχνω τον νόμο.