Η Ελλάδα πάει κατά διαόλου

Και ο λόγος:





































ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ

από: βικιπαίδεια
Η σειρά προβλήθηκε σε επανάληψη πολλές φορές από το Mega: το 2000, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009


Δεν έχει προβληθεί από το 2009 και ούτε θα το δούμε και φέτος. 
Υπογράψτε την εδώ διαμαρτυρία για την επιστροφή του Ρετιρέ στους καλοκαιρινούς δέκτες. 

Η αξιοθαύμαστη πόρτα νοτιοδυτικά της Κοπεγχάγης

Μερικά χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Κοπεγχάγης υπάρχει ένα μεγάλο λιβάδι. Σε αυτό το σημείο ο αναγνώστης θα πρέπει να αποβάλει την εικόνα που μπορεί να έχει μόλις ακούσει την λέξη λιβάδι. Πιθανόν εικόνες όπως πράσινες εκτάσεις με ανθισμένα διάσπαρτα λουλούδια να έρχονται στη σκέψη με την αναφορά της λέξης. Το συγκεκριμένο όμως διαφέρει από την τυπική εικόνα. Και αυτό γιατί πρόκειται για ένα λιβάδι με πέτρες. Υπάρχουν βέβαια ίχνη βλάστησης, όμως θα πρέπει να κοπιάσει αρκετά κανείς για να τα βρει.

Κυρίαρχη παρουσία έχουν οι πέτρες. Οι περισσότερες είναι μικρές, μπορεί κανείς να χωρέσει στα χέρια του αρκετές από αυτές, χωρίς όμως να λείπουν και οι μεγαλύτερες. Το σχήμα τους επίσης διαφέρει. Περαστικοί έχουν αναφέρει πως έχουν συλλέξει από το λιβάδι πέτρες με τα πιο παράξενα σχήματα που κανένας δεν θα περίμενε να παρατηρήσει σε πέτρα. Ένα κοριτσάκι μάλιστα βρήκε μια πέτρα που έμοιαζε στην γάτα της. Αν είστε καλεσμένοι στο σπίτι της μπορείτε να δείτε την πέτρα μαζί με την γάτα και να παραδεχτείτε την απίστευτη ομοιότητα. Ένας περιπλανώμενος φωτογράφος φωτογράφησε μια πέτρα σε σχήμα αστεριού, όμως αρκέστηκε στην φωτογραφία και δεν πήρε την πέτρα. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα αξιόλογα σχήματα, μα τότε δεν θα είχα την ευκαιρία να μιλήσω για τα χρώματα που έχουν οι πέτρες αυτές. Πολλές, μα όχι οι περισσότερες, έχουν το χρώμα που όλοι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε μια πέτρα. Είναι κάπως γκριζωπές και αδιάφορες. Πέρα από αυτές όμως, υπάρχουν ένα σωρό άλλες με χρώματα που δεν θα μπορούσα να περιγράψω. Κοιτάζοντας από ψηλά το λιβάδι θαμπώνεται από την πολυχρωμία και παραμένει να τις κοιτάζει ίσως και για ώρες.

Κάπως έτσι τις κοίταζε και ο περιπλανώμενος φωτογράφος, προτού αποφασίσει να συνέλθει και να καταγράψει με την μηχανή του το τοπίο. Στάθηκε όμως πολύ άτυχος, καθώς κάπως αργοπορημένα κατάλαβε πως δεν είχε φιλμ στην μηχανή του. Φαντάζεστε την απογοήτευσή του. Αυτή ήταν και η τελευταία, μέχρι σήμερα, απόπειρα να φωτογραφηθεί αυτό το λιβάδι. Υπάρχει όμως ακόμα μια φωτογραφία του λιβαδιού, η μοναδική, μόνο που η συγκεκριμένη έγινε πριν πολλά χρόνια και μάλιστα με ασπρόμαυρο φιλμ και δυστυχώς δεν καταγράφει την πολυχρωμία που έχει εμπνεύσει την συγγραφή τούτου του κειμένου.

Την εμπειρία των χρωμάτων την έχουν βιώσει μόνο όσοι είχαν την ευκαιρία να περπατήσουν μέχρι εκεί. Θα πρέπει να γνωρίζετε πως λίγοι μονάχα κατάφεραν να βρουν τον δρόμο προς το λιβάδι. Και αυτό όχι γιατί είναι δύσκολος ο δρόμος, μα γιατί οι επισκέπτες θαμπώνονται από την πανέμορφη Κοπεγχάγη.

Σε αυτό το λιβάδι υπάρχει κάτι το αφύσικο. Μια κλειστή πόρτα. Ελάχιστοι αν όχι κανένας πρόσεξαν την παρουσία της. Όλοι αρκέστηκαν στην παρατήρηση του λιβαδιού με τις πολύχρωμες πέτρες. Από τους λίγους που αναρωτήθηκαν για την φύση της πόρτας ήμουν και εγώ. Μετά το αρχικό προβληματισμό πρόσεξα πως η πόρτα δεν ήταν κλειστή, ήταν ξεκλείδωτη και κλεισμένη.

Πλησιάζοντας την πόρτα, αυτή σα να αναγνωρίζει την παρουσία, ανοίγει. Μέσα της υπάρχει ένα πραγματικά μικρό και σκοτεινό δωμάτιο. Αν δεν υπήρχε στο άλλο τοίχο μια πόρτα θα μπορούσε να είναι μια μικρή ντουλάπα.

Όπως και η πρώτη πόρτα, πλησιάζοντα την, ανοίγει. Οι λέξεις μοιάζουν αδύναμες μπροστά στον αγώνα για την περιγραφή του δεύτερου δωματίου. Ή σάλας πιο σωστά. Μπροστά στο μέγεθός της, η αίθουσα χορού του Τσάρου σίγουρα θα ντρεπόταν. Το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι το μέγεθος. Ο άνθρωπος νιώθει πολύ μικρός μέσα σε μια αίθουσα τέτοιων διαστάσεων. Με δυσκολία βλέπεις ακόμα και το τέλος της αίθουσας. Όσο για το ύψος, σίγουρα θα προκαλούσε ίλιγγο ακόμα και στους πιο γενναίους. Περιμετρικά, υπάρχουν κολώνες και στο ανάμεσο τους πανύψηλα παράθυρα με τις κουρτίνες τους τραβηγμένες ώστε να φωτίζεται η αίθουσα. Το πάτωμα είναι τόσο καλά γυαλισμένο ώστε το άπειρο μάτι πλανάται και πιστεύει πως η αίθουσα εκτείνεται για άλλο τόσο. Το ταβάνι είναι στολισμένο με αμέτρητους πολύτιμους λίθους που λάμπουν στο φως της ημέρας. Ξεφεύγοντας από τον θαυμασμό που προκαλεί η θέα της αίθουσας, προχωρά κανείς κατά μήκος της. Φτάνοντας στο τέλος, ίσως μετά από αρκετή ώρα πορείας, θα βρει ακόμα μια πόρτα, την τελευταία αυτού του παράξενου οικοδομήματος.

Όπως και οι άλλες δυο πόρτες, έτσι και αυτή ανοίγει με το που κάποιος την πλησιάσει. Πίσω της απλώνεται ένας κήπος λουσμένος στο φεγγαρόφωτο. Έχοντας περάσει από την προηγούμενη αίθουσα δεν εντυπωσιάζεται κανείς εύκολα από τον κήπο. Μάλλον ακόμα απογοητεύεται παρατηρώντας τον κήπο. Και αυτό γιατί αποτελείται αποκλειστικά από πράσινα φυτά. Δεν υπάρχουν άνθη, δεν υπάρχουν ξεραμένα φύλλα, δεν υπάρχουν φυτά με κόκκινο φύλλωμα. Μόνο πράσινο.

Εύστοχα θα παρατηρούσε κανείς πως αυτή είναι η τέλεια αντίθεση με το λιβάδι των πολύχρωμων πετρών.