Monday, March 28, 2011

Η τελευταία Λειτουργία

Στην τελευταία Λειτουργία, ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει. Έξω επικρατεί ασυνήθιστη ησυχία.  Μέσα δεν θα δεις πολλούς ανθρώπους. Ασθματικές γριές ντυμένες με γούνες και βαριά ρούχα που μυρίζουν ναφθαλίνη και μούχλα. Φιλόδοξοι άντρες μέσα σε μαύρα κουστούμια με ένα γαρίφαλο στο πέτο. Καχύποπτοι γέροι κάθονται περιμετρικά κοιτώντας νωχελικά κάθε τι κινούμενο. Υπέρβαρες κτητικές γυναίκες με δύο σειρές πέρλες στον λαιμό τους και παλιές χρυσές καρφίτσες, στέκονται ή κάθονται. Οι αλήτες είναι όρθιοι δίπλα στην πόρτα, κοντά στα κεριά.
Λίγο αργότερα θα κουμπώσω το παλτό μου και θα φύγω.  Θα περάσω μπροστά από τις υπερφίαλες γριές που μυρίζουν ναφθαλίνη και τους αλήτες.
Έξω έχει ακόμα σκοτάδι.

Sunday, March 27, 2011

Προσεχώς

Νέα ανάρτηση προσεχώς.
Μέχρι τότε, διαβάστε τι έγραψα εδώ: Μπόνυ και Κλάιντ

Sunday, March 20, 2011

Η δροσερή νύχτα της Δευτέρας Παρουσίας

Ήταν βράδυ, όταν άκουσα φωνές από έξω. Η ζέστη ήταν αφόρητη και διάβαζα για να ξεχαστώ. Οι φωνές όμως όλο και δυνάμωναν. Έπρεπε να δω τι γινόταν. Άνθρωποι με φωτιές ήταν παντού στους δρόμους της Σεβίλλης. Τότε τους είδα. Ήταν σαν να περνάει ο θάνατος ανάμεσα μας. Θα μπορούσες να παραλύσεις και μόνο στην θέα αυτών των ανθρώπων. Τώρα η ζέστη ήταν πιο αποπνικτική από πριν. Δεν μπορούσα να κοιτάζω άλλο. Έστριψα δεξιά στον πρώτο δρόμο που συνάντησα. Πολίτες πέθαιναν στους δρόμους. Πέθαιναν μόνοι, όσο μόνοι έζησαν. Πέθαιναν μέσα στα σκατά, όπως και μέσα στα σκατά έζησαν. Οι πανοπλίες των κονκισταδόρων δεν ήταν λαμπερές όπως κάποτε.  Δεν έβλεπες πια το φως που έφεγγε κάποτε. Ήταν όταν βγήκα στους αγρούς που άκουσα τις καμπάνες. Χτυπούσαν συνέχεια. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από την ζέστη. Πέταξα τα ρούχα μου.

Δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Έγινα ναύτης στο πρώτο πλοίο που βρήκα. Δώδεκα μήνες αργότερα πέθανα σε μια καταιγίδα ανοιχτά του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας.

<Digimax S500 / Kenox S500 / Digimax Cyber 530>

Sunday, March 13, 2011

No call

 

tumblr_lhkbkbG51u1qahn7ko1_500

Friday, March 11, 2011

Στην χώρα του “έτσι θέλω”

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”,  είδα κάποιον να ζωγραφίζει σε ένα τοίχο στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή πιο πολύ λέρωνε παρά ζωγράφιζε. Ανενόχλητος σε κεντρικότατο σημείο. Σε απόσταση δέκα μέτρων υπάρχει υπηρεσία υπεύθυνη για το εν λόγω κτήριο. Βέβαια δεν τέλειωσε τελείως την μουτζούρα του, θα έρθει άλλη μέρα με σπρέι να μας ντουμανιάσει. Και κανείς δεν θα του πει τίποτα. Άλλο που θα είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε το έκτρωμά του κάθε μέρα.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω” και έξω από τα γραφεία της ομάδας, κάποιοι γράψανε συνθήματα επειδή κάναμε το λάθος και δεν προβάλαμε τις πολιτικές τους απόψεις στον κόσμο που ήρθε να δει κινηματογράφο. Συχνά πυκνά, το ταμπλό που μας έχει παραχωρηθεί γεμίζει με τις γνωστές αφίσες (διαφημιστικές, κομματικές). Τα παράθυρά μας γεμίζουν με κάθε είδους ασυναρτησίες  γράψει ο κάθε μεθυσμένος.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, ένας σταματάει μπροστά στην στάση του λεωφορείου, όπου υπάρχει κόσμος που  περιμένει  να μετακινηθεί, κλειδώνει και φεύγει. Σαν κύριος ήρθε και σαν κύριος θα φύγει, χωρίς να του πει κανείς τίποτα. Οδηγός θα οδηγήσει αντίθετα σε μονόδρομο και μάλιστα πεισματικά, όταν αναγκάζεσαι να κάνεις εσύ πίσω, γιατί δεν θέλει να κάνει τον κύκλο.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, όποιος θέλει ανάβει τσιγάρο χωρίς να βγει έξω, χωρίς να κάνει τον κόπο να πάει πιο πέρα. Ναι, ξέρω πολλά ζητάω. Αποτέλεσμα μια αίθουσα που δεν μπορείς να δεις που τελειώνει από τον πυκνό καπνό. Και εσύ να πρέπει να κάνεις μάθημα ή να δώσεις μάθημα εκεί μέσα. Είπαμε να καθαρίσει το μυαλό σου. Και δεν είναι μόνο το πανεπιστήμιο. Σε όποιο μα όποιο μαγαζί και να μπεις το ίδιο. Τασάκια και καπνίλα. Σώπα ρε που θες και αντικαπνιστικό νόμο.

 

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, εγώ φτιάχνω τον νόμο.

 

tumblr_lghlncGOsG1qzvu53o1_500

Wednesday, March 9, 2011

Από μηδέν σε μηδέν, μέσα σε 2”

Πάντα αγαπούσε την ταχύτητα.

Πάντα ήθελε να φύγει, μα ποτέ δεν τόλμησε.

Αδυναμία του ήταν ένα Opel Vectra του ‘90, που το πήρε από τον παππού του όταν έγινε 18.

Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά αυτός το είχε κάνει σπίτι του.

Ώρες ολόκληρες το καθάριζε και το γυάλιζε.

Λίγο λίγο όλο και κάτι άλλαζε, όλο και κάτι καινούργιο του έβαζε.

Ήταν το πιο γρήγορο στο χωριό.

Καμιά φορά ξυπνούσε αργά το βράδυ και έφευγε.

Κάθε φορά γύριζε το πρωί χωρίς να τον καταλάβουνε.

Έκανε ότι έφευγε, ότι πήγαινε κάπου.

Δεν ήξερε ούτε αυτός που, ήθελε μόνο να φύγει.

Αν μπορούσε θα γύριζε όλη την Ευρώπη, αλλά και όλη την υφήλιο.

Μόνος του.

Με μια φωτογραφική μηχανή που είχε και ένα ημερολόγιο.

Και σαν γύριζε μετά από χρόνια, όλοι θα μιλούσαν για αυτόν στο χωριό.

Αλλά ποτέ δεν έφτασε τόσο μακριά.

Του άρεζαν οι δρόμοι.

Χωρίς φώτα, χωρίς φωνές, χωρίς ψυχή κοντά.

Δεν άργησε να συμβεί.

Οι γονείς έφτασαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Αυτός μισοκοιμόταν, αλλά άκουσε τον γιατρό να τους λέει κάτι.

Ήξερε ότι δεν θα το άντεχαν.

Ήταν στην τελευταία ευθεία της πίστας του.

Τότε ήταν που μέσα στο μυαλό του άκουσε:

 

“Μη με πας απ' το σπίτι
τ' ακούς, στο Θεό να με πας”

 

Tuesday, March 8, 2011

Γιατί τα σκυλιά γαβγίζουν στα αυτοκίνητα;

Πολύ κρύο σήμερα.

Το πρόσωπό μου θέλει μισή ωρίτσα ακόμη για να πιάσει νορμάλ θερμοκρασία.

Αλλά και πολύς αέρας.

Πριν καιρό μια φίλη μου είχε πει πως όταν φυσάει, ο Θεός περπατάει μαζί μας.

Όταν ο αέρας σου ανακατέψει τα μαλλιά και σφυρίξει στα αυτιά σου, τότε θα ξέρεις.

 

07032011054

Για κάποιο λόγο λένε ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Σήμερα με βρήκε ένας περιπλανώμενος σαν εμένα.

Μπορώ να πω ότι αυτός με καταλάβαινε.

Όπως μόνο λίγοι άνθρωποι μπορούν να σε καταλάβουν.

 

Και οι σκύλοι γαβγίζουν στα αυτοκίνητα επειδή ένα από αυτά σκότωσε κάποτε ένα αδερφό τους.

Tuesday, March 1, 2011

7305 μαζί με τα σαββατοκύριακα

Πριν λίγο γύρισα από κάτι σχετικό με ποίηση.

Για να πω την αλήθεια, μάλλον είχα μια άλλη ιδέα.

Κάτι σαν συζητήσεις επιπέδου, δεξιώσεις, μπουφέδες κλπ.

Δεν ήταν και τελείως χάλια.

Είχε κάποια τραγουδάκια που σε κρατούσαν ξύπνιο.

Όμως η εμπειρία μου συνοψίζεται στο παρακάτω.

“Ήταν το πιο βαρετό γεγονός που έχω πάει. Και χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να πάω.”

 

Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες με πολύ άσχετους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν είναι για εδώ.

 

Από την τελευταία φορά που ψώνισα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες.

Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό δεν θα είχε καμιά σημασία.

Όχι ότι τώρα έχει κάποια.

Αλλά είπα να τις βάλω εδώ να τις δείτε και όλοι εσείς.

 

DSC01375DSC01373

DSC01372

DSC01376

 

Την Πέμπτη μαζί λήγουμε.

Θα ήθελα να γράψω και μερικούς αριθμούς, αλλά τέτοια ώρα δεν είμαι σε θέση.

 

 

tumblr_lg4036lHsC1qzr7ibo1_500

Η παραπάνω εικόνα, με την ευγενική παραχώρηση της Liza Ramones από τον ιστότοπό της monster truck

Προστίθεται στην λίστα με τους συνδέσμους μιας και προβλέπεται ότι θα αναφέρεται συχνά.

 
Creative Commons License
The Golden Pavilion - My way to Trieste by The exiled Hussar is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
Based on a work at thegoldenpavilion.blogspot.com.