Ας σκεφτούμε κάτι φανταστικό για λίγο.
Ας πούμε ότι είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Τρέχεις με αρκετά μεγάλη ταχύτητα. Ξαφνικά σε χτυπάει ένα άλλο αυτοκίνητο από τα δεξιά σου. Χάνεις για λίγο τις αισθήσεις σου και ξυπνάς μέσα στο τσαλακωμένο αυτοκίνητο μετά από λίγο. Βλέπεις ότι έχεις τραυματιστεί, ακούς τις σειρήνες του ασθενοφόρου, τις φωνές των περαστικών που έχουν μαζευτεί τριγύρω και πονάς σε όλο σου το σώμα. Έπειτα πέφτεις και πάλι λιπόθυμος.
Το επόμενο που θυμάσαι είναι να είσαι σε ένα κρεβάτι, σε ένα δωμάτιο που θυμίζει νοσοκομείο. Καταλαβαίνεις ότι είσαι σε άσχημη κατάσταση από τον ορό που έχεις στο χέρι σου και τον πόνο που νιώθεις σε όλο σου το σώμα. Βλέπεις και έναν γιατρό που είναι δίπλα σου.
Σου λέει ότι είχες ένα τροχαίο ατύχημα. Η κατάστασή σου ήταν πολύ κρίσιμη όταν σε φέραν στο νοσοκομείο. Αυτό όμως που συγκρατείς είναι ότι σε χάσανε για λίγο. Λίγα δευτερόλεπτα μόνο. Για λίγα δευτερόλεπτα ήσουν νεκρός.
Ως εδώ ήταν το φανταστικό μέρος. Τώρα αρχίζει ο προβληματισμός και η αναζήτηση.
Το ερώτημα είναι η επόμενη μέρα.
Θα άλλαζε η ζωή σου από τότε και έπειτα; Θα αναθεωρούσες κάποιες απόψεις σου; Θα συνέχιζες να ζεις όπως και πριν το ατύχημα;
Προσωπικά, νομίζω ότι όσο κι αν είναι ή ακούγεται εύκολο να απαντήσει κάποιος, τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι.
Κάτι μου λέει ότι με μια πρώτη σκέψη, οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι φυσικά και θα άλλαζαν κάποια πράγματα στην ζωή τους, θα έβλεπαν την ζωή από μια άλλη οπτική γωνία. Και όντως έτσι θα έκαναν οι περισσότεροι, στην αρχή. Πιστεύω ότι είμαστε έτσι φτιαγμένοι και μας έχει πλάσει με τέτοιον τρόπο η κοινωνία που ακόμα και ένα τέτοιο ισχυρό σοκ δεν είναι αρκετό για να μας στρέψει κατά 180º. Αν συνέβαινε σε κάποιον κάτι τέτοιο, θα ήταν χαρωπός, αισιόδοξος στην αρχή αλλά μετά θα γινόταν όπως ακριβώς ήταν πριν το ατύχημα με την μόνη ίσως διαφορά τις μερικές φορές που θα του έρθει στη μνήμη το γεγονός.
