Απολογητικό Σημείωμα

Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, γράφω τις βραδυνές ώρες.
Δυστυχώς όμως σήμερα παρόλο που ήθελα να δημοσιεύσω κάτι, όχι μόνο αδυνατώ αυτήν την στιγμή αλλά έχω ξεχάσει τελείως περί τίνος επρόκειτο να γράψω.
Υπόσχομαι πως το συντομότερο δυνατόν θα είμαι πίσω στην δράση του παρόντος ιστολογίου.
Υ.Γ. Καθώς έγραφα το θυμήθηκα, αλλά η ώρα δεν είναι η κατάλληλη για να συνεχίσω.

Συνέβη το εξής απίθανο:

Ή μάλλον θα έπρεπε να πω τα εξής απίθανα. Διότι πρόκειται για δύο φαινομενικά ανεξάρτητα γεγονότα τα οποία όμως συνδέονται με ένα παράξενο δεσμό. Ας αφήσω όμως τις σκέψεις που βρίσκονται στο κεφάλι μου να παραμείνουν εκεί μέσα και ας προχωρήσω στην ουσία των πραγμάτων.
Όπως υποσχέθηκα, θα εξιστορήσω κάτι το απίθανο. Ως γνωστόν συνηθίζω να δημοσιεύω μέρος του οργίου σκέψεων, που λαμβάνει μέρος στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου ώστε να πάρουν το μέρος τους άλλες, κυρίως τις βραδυνές ώρες. Σήμερα - και αυτό είναι το πρώτο απίθανο- γράφω μέρα μεσημέρι. Γιατί αυτό;
Όλα λοιπόν συνέβησαν σήμερα το πρωί. Αφορμή στάθηκε ένα άρθρο του Avopolis http://www.avopolis.gr/news/default.asp?ID=15715. Εκεί που κανένας δεν το περίμενε, να σου πετάχτηκαν δύο νέα-άγνωστα μέχρι σήμερα έργα του Μότσαρτ.
Νομίζω ότι τα συναισθήματα που ακολούθησαν είναι λίγο πολύ ευνόητα. Χαρά, ενθουσιασμός, αγωνία, λύπη. Και αυτό γιατί δεν θα έχουμε την χαρά να ακούσουμε τίποτα πρίν από την επίσημη ανακοίνωση στις 2 Αυγούστου.
Υπομονή λοιπόν.

Χωρίς Τίτλο

Είναι δημοκρατικός διάλογος ο μονόλογος της εξουσίας;

http://vhm-alex.deviantart.com/

Εχθροί κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα σας

Ή αλλιώς το κράτος του τρόμου



Αυτό είναι κατά πολλούς δίκαιο, εξασφαλίζει την ασφάλεια και μειώνει την εγκληματικότητα.
Είμαστε πλέον στην εποχή που όλα είναι αναλώσιμα. Ο πλανήτης μας, οι χώρες ακόμα και οι άνθρωποι.
Εκφοβισμός, χειραγώγηση, ανασφάλεια, τρομοκρατία. Το τρίπτυχο του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Και όχι μόνο.
Φτωχοί αντιμέτωποι με άλλους φτωχούς. Φοβισμένοι πλούσιοι. Κράτη που δεν ξέρουν τι ακριβώς φοβούνται. Και πάνω από όλους και υπεράνω όλων το χρήμα.
Διεφθαρμένοι πολιτικοί, πουλημένοι δημοσιογράφοι, φιλόδοξοι στρατιωτικοί. Και το πλήθος που ακολουθεί πάντα. Με την ίδια συχνότητα. Την ίδια επιμονή.
Ζωή που θυμίζει Monopoly. Μόνο που εδώ δεν παίζεις.
Καλή τύχη στη ζαριά που θα ρίξουν.