Βγήκαν οι πρώτες φωτογραφίες. Ή μάλλον έχουν βγει εδώ και πολλές μέρες αλλά τώρα τις ανεβάζω.
Στην πραγματικότητα είναι έγχρωμες αλλά λόγω έλλειψης εξοπλισμού για σκανάρισμα και του ότι το φωτογραφείο σκανάρει σε άθλια ποιότητα, τις βγάζω σε ασπρόμαυρο που είναι πιο αξιοπρεπές το αποτέλεσμα. (πάλι όμως είναι…)
Σύντομα [ναι καλά] θα ανέβουν και άλλες.
Τετάρτη βράδυ, στην τηλεόραση βλέπω τα σαΐνια που μαγειρεύουν και εγώ είμαι λιγάκι κουρασμένος από το διήμερο σπριντ διαβάσματος που τελειώνει αύριο. Και μετά έρχεται άλλη μια ωραία και γεμάτη εβδομάδα στο φουλ. Και μετά γύρω στον μήνα και [μάλλον] ξεμπερδεύω, προσωρινά. Ότι θα κάναμε ταινία, θα έγραφα βιβλίο, θα πηγαίναμε εκδρομή –το τελευταίο παίζει ακόμα-.
Δεν θέλω να γράψω όμως για αυτά, αλλά για κάτι όχι μακριά του. Πρόσφατα σκέφτηκα πόσες είναι οι χαμένες ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια που έφυγαν για άλλα μέρη.
Πρώτος και πιο εκνευριστικός, ο ύπνος. Κοιμάμαι κατά μέσο όρο οκτώ ώρες την ημέρα, δηλαδή το ένα τρίτο της ημέρας, δηλαδή γύρω στα εφτά χρόνια από την ζωή μου. Με την προοπτική ότι θα ζήσω μέχρι τα εξήντα (απαισιόδοξη πρόβλεψη, οι αισιόδοξες κάνουν λόγο για κατοστάρι), αυτό μας κάνει πάνω από είκοσι χρόνια ύπνου. Ωωωωωωωωωωπα! ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΟΛΥΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Επόμενος ύποπτος, το πλύσιμο των πιάτων. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό ξοδεύω τέσσερα λεπτά/μέρα μόνο για να πλένω πιάτα. Αν τα προσθέσουμε, βγαίνει γύρω στην μια ημέρα τον χρόνο μόνο για να πλένεις πιάτα.
Είναι και η τουαλέτα, αλλά αυτά δεν λέγονται και οι υπολογισμοί αφήνονται στους αναγνώστες. Αν τα φτιάξετε θα καταλάβετε ότι βγαίνουν και εκεί πολλές μέρες.
Άσχετο αλλά οι από πάνω μάλλον πήραν μωρό που γκαρίζει όλη μέρα. Και δεν είχαν δώσει ενδείξεις, οπότε το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι το έκλεψαν από κάπου.
Ο υπολογιστής κάνει επανεκκίνηση κάθε πεντάλεπτο χωρίς προφανή λόγο. Υποψιάζομαι ότι ανέπτυξε αλλεργία στο αντιβιοτικό του και φταρνίζεται κάθε τόσο.
