Για ένα κομμάτι γκρίζο χαρτί

Τα τελευταία 3 χρόνια, στα σοβαρά τα τελευταία 2 ασχολούμαι με τη φωτογραφία. Με την λέξη ασχολούμαι αναφέρομαι στην πρόθεσή μου να ασχολούμαι μιας και στην πραγματικότητα ασχολούμαι πολύ πολύ λιγότερο. Είμαι σαν ένας συγγραφέας που δεν γράφει. Βέβαια ο συγγραφέας έχει κάπως πιο απλό έργο, θέλω να πω λιγότερο τεχνικό. Στην απλή εκδοχή, ένα μολύβι και ένα τετράδιο είναι αρκετά για να ξεκινήσεις να γράφεις. Αν δεν γράψεις καλά, το μόνο που μπορείς να κατηγορήσεις είναι το κεφάλι σου και όχι το μολύβι ή το τετράδιο. Η φωτογραφία, λόγω της τεχνικής της, προϋποθέτει και κάποια τεχνική αρτιότητα, κάποια κατάθεση χρόνου και σαφώς έναν αξιόλογο εξοπλισμό. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως αν βγάλει μια όχι καλή φωτογραφία θα μπορεί να φταίει το ότι δεν αφιέρωσε τον απαραίτητο χρόνο ή πως δεν κατέχει ακόμα το τεχνικό στάδιο ή ακόμα πως ο εξοπλισμός του δεν ανταποκρίνεται στα επίπεδα που ζητά, σωστά;

Όχι ακριβώς. Συμφωνώ πως κάποια τεχνικά ζητήματα (ευκρίνεια, εστίαση, έκθεση) προκειμένου να παράξουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα θα πρέπει κάποιος να κατέχει τα παραπάνω, μα μια φωτογραφία είναι πολλά παραπάνω. Είναι το βλέμμα, η σύνθεση, η συγκίνηση που θα καταφέρει ο φωτογράφος να μεταφέρει ή ιδανικά να δημιουργήσει. Είναι όλα αυτά που θα επιλέξει μια κρίσιμη στιγμή να βάλει μέσα στη φέτα του χρόνου και πολύ περισσότερο είναι όλα αυτά που θα κρατήσει απ' έξω. Είναι η ποιότητα του φωτός και πως αυτό μετουσιώνεται σε εικόνα, ένα παράθυρο στο "άλλο". Αυτό είναι το πραγματικά ουσιώδες και το αναγκαίο. Αυτό είναι που αναζητώ και που πολύ φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω ποτέ μου να το επιτύχω.

Μέχρι και σήμερα, έχω βγάλει εκατοντάδες φωτογραφίες. Σύντομα θα μπορώ να λέω πως έχω βγάλει χιλιάδες. Είναι μέτρο όμως αυτό για την ποιότητα της δουλειάς μου; Είναι ο αριθμός των φωτογραφιών ένα ικανό κριτήριο για να μπορώ μετά από χρόνια να κοιτάξω πίσω και να πω στον εαυτό μου πως τόσα χρόνια δεν τα πέρασα μαθαίνοντας και παθαίνοντας άσκοπα;

Ίσως να γίνομαι γραφικός και δραματικός, μα αν μπορέσω να βγάλω μια και μόνο μια φωτογραφία  που κάθε φορά που την κοιτάζω να μπορώ να διακρίνω μια ελάχιστη και άγνωστη συγκίνηση, τότε θα πω πως τα χρόνια που αφιέρωσα για να βγάλω αυτή τη μία φωτογραφία, όλες τις αμέτρητες αποτυχημένες λήψεις, τις στιγμές εκνευρισμού, όλα αυτά τελικά απέδωσαν. Μια και μόνο μια που θα φυλάω σαν ένα από τους πιο καλά φυλαγμένους θησαυρούς μου.

Η αναζήτηση μιας ζωής σε ένα κομμάτι σελιλόιντ, σε ένα γκρίζο χαρτί.