Nostalgia frenzy

Πόσο έχω ξεπεραστεί;

 

---

Wherever you are
Whoever is there
You'll know that I'll be here
I'll be here
Wishing I could be there

 

Έχω μείνει πίσω.

Πόσο πίσω;

 

Υ.Γ. Λεμονάδα ή Φραουλάδα;

Απογραφή

Λοιπόν, σήμερα ξεκινήσαμε την απογραφή. Μέχρι τώρα ήταν πολύ κουραστικά και όπου να 'ναι ετοιμάζει και βροχή, οπότε θα γίνει καλύτερο. Μισή μέρα μόνο και έχω ακούσει πολλά τρελά. Ένας μου έδειξε την συλλογή με γυάλινα μπουκάλια που έχει, άλλη μου έλεγε για τότε που ήταν στην Γερμανία και ότι ο άντρας της πέθανε σε τροχαίο, άλλος δεν θυμόταν ότι είχε γιο, ένα σκυλί 15 εκατοστών είχε τον διάβολο μέσα του και λίγο ακόμα και θα μου έτρωγε την γομολάστιχα και άλλα που λόγω χρόνου δεν προλαβαίνω να γράψω. Για τον λόγο αυτό εγκαινιάζω λογαριασμό twitter για άμεση δημοσίευση όλων των ευτράπελων και μη που θα συμβούν τις 14 μέρες της απογραφής. Μπορείτε να διαβάζετε από εδώ: http://twitter.com/#!/Exiled_Hussar
Βιάζομαι για την απογευματινή βάρδια.

Υ.Γ. Λόγω της δημόσιας θέας αυτών που γράφω, περιορίζομαι να γράψω. Όποιος θέλει να μάθει πιο πικάντικες λεπτομέρειες ξέρει που θα με βρει. 

Ανασκόπηση

Τα πράγματα πάνε καλά.

Καιρός ήταν.

Επιτέλους βγήκε ο ήλιος και δεν έχουμε κάθε μέρα βροχές και σκοτάδια. Ζέστανε λίγο, αλλά το σπίτι είναι ακόμα αρκετά κρύο. Ολοκλήρωσα τα reports σε χρόνο dt, δύο μέρες όχι και τόσο εντατικής εργασίας. Κατάφερα να εξολοθρεύσω τα μυρμήγκια από το μπάνιο και το bedroom. Τέλειωσα άλλους δύο πίνακες που περίμεναν από πέρσι-πρόπερσι το καλοκαίρι. Έφτιαξα λεμονάδα και την τελείωσα μόλις τώρα. Καθάρισα την βεράντα για πρώτη φορά (είχε γεμίσει πολύ σκόνη, κάθε φορά που έβγαινα έξω μετά λέρωνα και μέσα). Έχω πολλές νέες ιδέες για μερικά περίεργα πράγματα, αν κάτι από αυτά πραγματοποιηθεί, θα ανακοινωθεί το ταχύτερο δυνατόν. Έχω κολλήσει με αυτό:

 

Ετοιμαζόμαστε για την απογραφή?

Όχι όλοι σίγουρα

Ποιο φάντασμα είναι αυτό που μας κυνηγάει;

 

 

Είναι σαν το ρολόι που αργά ή γρήγορα θα κάνει τον κύκλο του, σαν μια αρρώστια.

Ναι αρρώστια.

Όταν μαθαίνεις πως μόλις πέθανε η οικογένειά σου να γελάς ασταμάτητα.

Όταν  βλέπεις τους παιδικούς σου φίλους μετά από χρόνια να νιώθεις πως πρέπει να ξεράσεις από την αηδία.

 

Λάθος.

Μάλλον ήταν λάθος.

Μάλλον όλα ήταν λάθος.

Ο χρόνος, ο τόπος, οι άνθρωποι, οι επιλογές, η ανέχεια, τα λόγια που είπε ή δεν είπε.

 

Κι όμως κάποια μέρα θα κάνει αυτό που ήθελε από παιδί.

Θα τους σκοτώσει όλους, έναν έναν. 

 

Νέο project προσεχώς

Μερικοί από εσάς το ξέρετε, μερικοί όχι.

Το νέο αυτό project θα ξεκινήσει από αυτό το ιστολόγιο την Δευτέρα 09/05 και αναμένεται να διαρκέσει περίπου δύο εβδομάδες, εάν όλα πάνε καλά.

Θα παρέχεται συνεχής ενημέρωση και σχολιασμός κατά το δυνατόν καθημερινώς.

Teaser τσουκ.

Ο Δημοκράτης

Ο Δημοκράτης είναι 24 χρονών και μένει μόνος του εδώ και 5-6 χρόνια σε ένα υπόγειο στην Κομοτηνή. Δεν είναι φωτεινό ή ευχάριστο, αλλά τουλάχιστον μπορεί να το πληρώνει και να του περισσεύουν και λίγα στην άκρη κάθε μήνα. Τον χειμώνα πιάνει υγρασία και μαυρίζουν οι τοίχοι και έχει κουβάδες για να μαζεύουν τα νερά, το καλοκαίρι όμως έχει μια αφοπλιστική δροσιά. Τον χειμώνα φτιάχνει ζεστή σοκολάτα και διαβάζει στο ημίφως και το καλοκαίρι κρύα λεμονάδα ενώ ακούει μουσική. Πολύ θα ήθελε να έχει μια γάτα για να την ακούει να γουργουρίζει καθώς της χαϊδεύει την πλάτη, όμως δεν παίρνει μια επειδή νομίζει πως θα του λερώνει το σπίτι. Είναι φανατικός της καθαριότητας. Δεν νιώθει άνετα εάν δεν καθαρίσει τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Βέβαια καθαρίζει καθημερινά αλλά οι δύο φορές είναι εντατική δουλειά. Ακόμα και όταν θέλει να καπνίσει βγαίνει έξω. Παρόλο που δεν είναι καπνιστής καμιά φορά αισθάνεται πως ένα τσιγάρο είναι απαραίτητο. Στην αρχή ήθελε να καπνίσει για να είναι ο μεγάλος της παρέας. Όσο κι εάν προσπάθησε δεν βρήκε τον καπνό ούτε εθιστικό, ούτε εύγευστο. Πρέπει να πω πως ο Δημοκράτης είναι λάτρης της γεύσης. Σπάνια θα τον δεις να τρώει κάτι από έξω ή κάτι έτοιμο. Μάλλον δεν τον ικανοποιούν. Αντ’ αυτού  προτιμά να μαγειρεύει ο ίδιος. Δεν έχει κουζίνα της προκοπής, ένα φουρνάκι είναι με δύο μάτια πάνω του, και το ένα χαλασμένο, αλλά κάθε φορά που ετοιμάζει κάτι μυρίζει σε όλο το σπίτι και καμιά φορά και στους γείτονες. Οι γείτονες του είναι μια οικογένεια κινέζων ή άλλης εθνικότητας ασιάτες. Αν και ποτέ δεν έδωσαν αφορμή για φασαρίες, ο Δημοκράτης δεν τους συμπαθεί. Όταν δεν έχει τι να κάνει, του αρέσει να λύνει διάφορα προβλήματα, να ζωγραφίζει ή να γράφει. Το τελευταίο είναι το αγαπημένο του. Γράφει στον υπολογιστή του αν και θα ήθελε να έχει μια γραφομηχανή, επειδή όπως λέει τον ενοχλεί ο ανεμιστήρας και κουράζονται τα μάτια του. Κάθε βράδυ του αρέσει να βλέπει κωμικές σειρές ή πιο αραιά ταινίες. Έπειτα θα διαβάσει λίγο από τα βιβλία που έχει δίπλα στο κρεβάτι του συνοδεία ενός φλιτζανιού ζεστό χαμομήλι. Εδώ και μερικές μέρες του ήρθε η ιδέα να ξεκινήσει τρέξιμο σε ένα πάρκο που βρήκε. Έτσι αγόρασε μια φόρμα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Κάθε φορά όμως που το αποφάσιζε έβρεχε. Μέχρι σήμερα δεν έχει τρέξει. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την αγάπη του για τις φωτογραφίες. Αγόρασε μια φωτογραφική μηχανή για να μπορεί να κάνει περιπάτους στην πόλη και να φωτογραφίζει. Σκέφτηκε όμως πως εάν τον έβλεπαν με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι σίγουρα θα νόμιζαν πως ήταν τουρίστας και κάτι τέτοιο δεν το ήθελε, έτσι εγκατέλειψε την ιδέα. Είχε και ένα αυτοκίνητο για να επισκέπτεται τους δικούς του μια-δυο φορές τον χρόνο. Λίγο έξω από το χωριό του είχε βρει έναν ήσυχο δρόμο. Το αποκορύφωμα του καλοκαιριού ήταν όταν έτρεχε σε αυτό το δρόμο γύρω στις τρείς το μεσημέρι με τον ήλιο να καίει. Ζεσταινόταν αλλά ο αέρας που έμπαινε από το παράθυρο τον έκανε να ξεχνά την ζέστη.  Πάντα όταν οδηγούσε άκουγε μουσική. Ήταν ένα τραγούδι που του άρεσε περισσότερο από τα άλλα. Κάθε φορά που το άκουγε σκεφτόταν ότι όταν πεθάνει θέλει να ακούει αυτό το τραγούδι. Από καμιά φορά και αν είχε διάθεση έκανε μεγάλες βόλτες στην πόλη. Στα χειμωνιάτικα βράδια είχε ιδιαίτερη προτίμηση. Θα μπορούσες να τον δεις να περπατά για ώρες κάθε μέρα. Έβαζε το μαύρο του παλτό και προχωρούσε σκυθρωπός. Εάν μάλιστα τύχαινε να φυσάει αργούσε περισσότερο να επιστρέψει. Όταν πια αποφάσιζε πως ήταν αρκετά, γύριζε παγωμένος στο σπίτι όπου και συχνά ετοίμαζε ένα ζεστό ρόφημα. Πολλές φορές εύχεται κάθε μέρα να ήταν απόκριες, ώστε να μπορεί να φορά ό,τι θέλει και να περιφέρεται δημοσίως με ευχαρίστηση. Ελάχιστες ήταν η φορές που θα έπαιρνε το αστικό. Όμως κάθε φορά που έμπαινε μέσα σκεφτόταν διάφορα. Όπως φανταστικές συναντήσεις ζωντανών με ζωντανούς ή ζωντανών με πεθαμένους ή ακόμα πεθαμένων με πεθαμένους. Φανταστείτε στο ίδιο τραπέζι τον Μάρξ, τον Αισχύλο, την Κιουρί και τον Ναπολέοντα.  Παλιά πίστευε πως ήταν ξεχωριστός από τους άλλους. Έφτασε να πιστεύει μέχρι και ότι ήταν σαν τον Κάρεϊ στο Τρούμαν Σόου. Σήμερα είναι πλέον πεπεισμένος ότι είναι τόσο κοινός όσο και όλοι γύρω του.

---

What's that...? (I may be paranoid, but no android)

[pause]

 

Κερδοσκόποι rest in peace.

 

Για εκείνους που πέθαναν, ή εκείνους που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους

*I'd rather die before I get sold

 

Pause επ’ αόριστον

Ευχάριστο γεγονός

Μόλις έμαθα πως ένας πολύ  μισητός σε εμένα  άνθρωπος πέθανε.

Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος.

 

Μα αφού έτσι γεννήθηκα. 

Or else…

 

Yesterday I saw a dream.

I was i a place banned from earth, empty of any kind of life.

Then an angel came to me and said:

 

"I am like the centre of a circle, equidistant from all points on the circumference, but you are not."

 

While the dream was fading away, the angel told me:

 

"Here begins a new life"