Κεφάλαιο 4: “Χαιρετίσματα από την αίθουσα του νεκροτομείου”

 

Ο Χάρης είναι ιατροδικαστής. Όλη μέρα ασχολείται με πτώματα. Αυτή είναι η δουλεία του. Δεν παραπονιέται, δεν αισθάνεται την παραμικρή αηδία. Του αρέσει να βλέπει εκεί που όλοι αποστρέφουν το βλέμμα, να βλέπει ό,τι οι άλλοι δεν μπορούν να δουν.

Όταν δεν δουλεύει του αρέσει να πηγαίνει σινεμά και να βλέπει παλιές ταινίες σε επανέκδοση. Κάνει συλλογή μπαχαρικών, έχει μάλιστα στην συλλογή του πάνω από δεκαπέντε διαφορετικά είδη πιπεριού. Ποιος να το πίστευε πως υπάρχουν τόσα πολλά;

Μένει στην μονοκατοικία της γιαγιάς του, στην Αθήνα. Η γιαγιά του, η Ερμιόνη, έχει αρκετά χρόνια που πέθανε. Αυτή τον μεγάλωσε. Μπορεί το σπίτι να είναι παλιό άλλα δεν μπορεί να φύγει. Καμιά φορά αισθάνεται πολύ άσχημα με όλες τις πολυκατοικίες που ρίχνουν την σκιά τους πάνω στο σπίτι του. Στην βεράντα έχει φυτέψει πολλές γλάστρες με μέντα και δυόσμο. Δοκίμασε να βάλει και λεβάντα, αλλά από τα αποτελέσματα μάλλον είναι αλλεργικός σε αυτή.

Μερικά βράδια του χειμώνα, χωρίς πολύ κρύο, χιόνι ή βροχή, παίρνει ένα βιβλίο και μια θερμάστρα για να διαβάσει στο μπαλκόνι του. Μέσα η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ βαριά και έτσι τον ευχαριστεί να περνάει την ώρα του δίπλα στον δυόσμο.

Ένα βράδυ σαν και αυτό ήταν που συνέβη. Μια νεαρή γυναίκα, γύρω στα είκοσι τέσσερα με είκοσι έξι την έκανε, τράκαρε μπροστά στο σπίτι του. Η αστυνομία είπε πως ήταν μεθυσμένη όταν οδηγούσε. Παρά την σοβαρότητα του ατυχήματος, η γυναίκα δεν τραυματίστηκε σοβαρά.