Μελλοντικοί διάλογοι

Σε ένα γαλλικό καφέ, δύο άνθρωποι συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια. Η ώρα πρέπει να είναι δύο το βράδυ και από όσο μπορώ να δω έξω βρέχει. Μέσα στο καφέ επικρατεί σκοτάδι και μόνο λίγο φως φωτίζει το μικρό τραπέζι. Από τα ηχεία μόλις που ακούγεται το έργο 9 No 2 από τα Νυχτερινά του Σοπέν.

 

Αυτός: Ξέρεις, πάνε τόσα χρόνια από τότε. Τότε δεν μπόρεσα να στο πω. Σε έβλεπα και νόμιζα πως θα πέθαινα. Μύριζες βανίλια, λεμόνι και κανέλα. Μου κοβόταν η αναπνοή και μόνο που σε σκεφτόμουν. Θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που μου μιλούσες. Ήταν τόσο δύσκολο για μένα τότε. Και ας μου φαινόταν τόσο προφανές. Δεν φαντάζεσαι πόση ανακούφιση νιώθω τώρα. Σε έβλεπα στα όνειρά μου. Σου κρατούσα το χέρι και περπατούσαμε μαζί. Δεν υπήρχε κανείς τριγύρω, μονό εμείς. Πηγαίναμε και κοιτούσαμε με τις ώρες τις λεύκες, που τόσο σου άρεσε να βλέπεις. Ξαπλώναμε στο γρασίδι που ήταν τόσο πράσινο, όπως μόνο στα όνειρα μπορεί να είναι και μιλούσαμε με κλειστά τα μάτια. Ήταν συνεχώς απόγευμα, εκείνη την υπέροχη απογευματινή στιγμή που εύχεσαι να μην τέλειωνε ποτέ. Πίναμε λεμονάδα και διαβάζαμε ποίηση. Σεφέρη που άρεσε και στους δυο μας. Παίρναμε τα ποδήλατά μας και τρέχαμε σα να μας κυνηγούσαν. Σου άρεσε ο αέρας που ερχόταν στο πρόσωπό σου. Σαν θα κουραζόμασταν θα σταματούσαμε στο αγαπημένο σου παγκάκι και θα κοιταζόμασταν στα μάτια. Αυτό και μόνο. Και σαν έρχονταν το βράδυ θα μας έπαιρνε ο ύπνος ενώ μετρούσαμε τα αστέρια. Μόνο για να αρχίσουμε ξανά την επόμενη ημέρα. Δίχως μνήμη, δίχως έγνοιες, δίχως αύριο.

 

Αυτή: (κλαίγοντας) Γιατί δεν μου μίλησες νωρίτερα;

 

 

Αυτό το κείμενο μου ζήτησε να δημοσιεύσω ο φίλος με το ψευδώνυμο “Parallel”. Με χαρά το δημοσιεύω εδώ, προσθέτοντας μόνο την μικρή εισαγωγή.

 

 

Ο επίλογος του συγγραφέα:

«Χθες ήταν η Βάσω και η Εύη, σήμερα μπορεί να είναι η Κωνσταντίνα, η Άννα και η Κατερίνα.

Εσύ μπορείς να μην επιτρέψεις έναν τέτοιο μελλοντικό διάλογο.»