Αναζητήσεις #1

Δεν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πιο απλά; Μου φαίνεται πως τελευταία έχουν αρχίσει να μπλέκονται και το κακό είναι πως όσο περνάν οι μέρες τόσο περισσότερο πεπεισμένος είμαι πως δεν θα μπορέσω να βρω την άκρη. Δεν θα μπω καν στο κόπο να προσέξω τι γράφω, θα τα γράψω όπως μου έρχονται και όπως θα τα έλεγα.

Είναι κάτι που με τρώει. Ακόμα δεν το έχω καταλάβει καλά, αλλά έτσι είναι. Να φθείρεσαι για κάτι που έχεις αφιερώσει τον εαυτό σου. Σιγά σιγά, η αγάπη θα γίνει αηδία και το χειρότερο θα σιχαθώ εμένα που αηδίασα. Δεν θέλω ρε γαμώτο το μόνο που θα μου μείνει να είναι αυτό. Θέλω να κρατήσω όμορφες αναμνήσεις και όμως πολύ φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν θα συμβεί.

Άνθρωποι φεύγουν. Φεύγουν σε μια εποχή που δεν θέλω να φύγουν. Αν με ρωτούσες πριν λίγα χρόνια, πιθανόν και να χαιρόμουν, αλλά όχι τώρα. Τώρα σχεδόν σίγουρα οι αποχαιρετισμοί θα είναι μόνιμοι. Ναι, όλοι λέμε ότι δεν θα χαθούμε, αλλά αυτό είναι ψέμα. Τα σχέδια που είχαμε στη μέση, θα μείνουν στη μέση. Μερικές ουσιώδεις σχέσεις θα αρκεστούν να ανταλλάζουν το πολύ μερικά pokes στο facebook.

Δεν βλέπω το αύριο. Ή καλύτερα δεν το βλέπω ωραίο. Το βλέπω όσο χάλια θα μπορούσα. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω. Δεν το βλέπω καλά όμως.

Τι θα μείνει από μένα για τους άλλους; Κυρίως στους φίλους. Από τι θα με θυμούνται; Θα είναι μήπως από κάτι που είπα; Από κάτι που έφτιαξα; Από μια φωτογραφία; Από ένα βίντεο; Από μια καθαρή ανάμνηση; Από κάτι που έγραψα;

Που βαδίζω ως καλλιτέχνης; Δύσκολα χρόνια που μου έτυχαν. Τα αναλώσιμα θέλουν χρήμα και κανείς δεν υπάρχει για να αγοράσει. Μέχρι σήμερα εγώ με χρηματοδοτούσα, μέχρι σήμερα όμως. Πλέον δεν μπορώ να αγοράσω μπογιές, τελάρα, χημικά, χαρτιά, φιλμ.

Δεν βρίσκω πλέον καμία ευχαρίστηση στην καθημερινότητά μου. Πέρα από λίγες φωτεινές ακτίνες που με κρατάνε, όλα τα άλλα μου είναι αδιάφορα.

Ναι, θα μπω στον πειρασμό να πω πως θα ήθελα τα πράγματα να είναι όπως με βολεύουν.