Ήταν εκεί όταν οι άλλοι φώναζαν. Αυτός σιωπούσε. Τώρα όμως είναι αλλιώς. Οι άλλοι σιωπούν και αυτός βράζει μέσα του. Αυτή τη φορά δεν θα μείνει αμέτοχος. Όλοι έχουν παραλύσει, αυτός όμως δεν αντέχει άλλο την αναισθησία.
Χτυπιέται, φωνάζει, αλλά κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Μόνος μεταξύ μονάχων. Κανείς δεν διαμαρτύρεται μαζί του. Κανείς δεν ενώνει την φωνή του μαζί του. Φεύγει. Θα τα παρατήσει και θα φύγει. Τώρα θα σωπάσει.
Πρέπει να μιλήσει στην Αρετή. Που ήταν όταν αυτός αγωνιζόταν; Που ήταν όταν έπρεπε να τον στηρίξει, να είναι δίπλα του; Της ζήτησε να ψάξει για καινούργιο διαμέρισμα. Δεν ήθελε να την ξαναδεί. Και να κρατήσει το χρυσόψαρο.
Σειρά είχε η οικογένεια. Ξέρεις, αυτοί οι άνθρωποι που σε βοηθάνε να κάνεις το σωστό, είναι δίπλα σου σε εύκολα και δύσκολα. Άνθρωποι που πάντα, ελπίζεις σε αυτούς. Ξέρεις ότι δεν θα σου γυρίσουν την πλάτη ό,τι και αν κάνεις, όποιος και αν γίνεις. Είπε πως δεν θέλει δεν θέλει να τους ξέρει. Ο πατέρας εκείνη τη μέρα είπε πως έχασε πια και τους δυο του γιους. Πιο βαριά το πήρε η γιαγιά, πέθανε από την στεναχώρια της ένα μήνα αργότερα.
«Φίλοι; Εσείς δεν είστε φίλοι μου. Φιλία δεν είναι μόνο οι γιορτές και οι χαρές. Όλοι σας μου δείξατε το πραγματικό σας πρόσωπο. Και εγώ που πίστεψα σε εσάς. Πόσο γελοίος νιώθω σήμερα. Δεν θα σας το συγχωρέσω ποτέ.»
Καθώς ξημέρωνε, μια νέα ζωή ξεκίναγε για αυτόν. Το παρελθόν του ήταν πια παρελθόν και τώρα ήταν ελεύθερος.
Στάθηκε σε μια πλατεία σε απόσταση από κάθε άνθρωπο. Απεχθανόταν τους ανθρώπους. Δεν ήθελε να βλέπει κανέναν. Λούστηκε με την βενζίνη που είχε φέρει μαζί του και άναψε ένα σπίρτο. Το πρόσωπό του έλαμπε σαν τον ήλιο.
Την ίδια μέρα η Αρετή έλαβε ένα γράμμα, χωρίς αποστολέα.
«Σας μισώ όλους.
Μακάρι να μην σας γνώριζα ποτέ.
Αρετή, είσαι το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει.
Λυπάμαι που έτυχε να σε γνωρίσω.
Τώρα πια θα σιωπήσω για πάντα.
Και κανείς δεν θα με λέει Μιθριδάτη.»
