Η νοστιμότερη πίτσα που φάγατε ποτέ

Ένα από τα πιο παρεξηγημένα φαγητά που γνωρίζω. Έχει ενοχοποιηθεί σε μέγιστο βαθμό ως ανθυγιεινό, junk food, διατροφικά μηδενικό. Η αλήθεια όμως διαφέρει. Εάν παρασκευαστεί με προσοχή, στο σπίτι, μπορεί να αποτελέσει ένα πλήρες γεύμα. Δυστυχώς οι περισσότεροι προτιμούν την ευκολία ενός delivery από το να ασχοληθούν για λίγα λεπτά, δεν χρειάζεται περισσότερο από μια ώρα.

Προχωρώ σύντομα στην ουσία μιας και δεν τα καταφέρνω στα λόγια.

 

Η βασική συνταγή προέρχεται από την δημοφιλέστερη πιτσαρία της Ρώμης –όνομα δεν κράτησα- και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γαστρονόμος, πριν μερικούς μήνες. Πρόκειται για την απλούστερη και πιο γοητευτικής εκδοχής της πίτσας, την μαργαρίτα.

Πριν ξεκινήσω να τονίσω πως τα υλικά θα πρέπει το δυνατόν καλύτερης ποιότητας που μπορούμε να βρούμε. Εξηγούμαι: είναι πολύ εύκολο να βάλουμε μια έτοιμη σάλτσα που αγοράσαμε στο σούπερ-μάρκετ, το αποτέλεσμα που θα δώσει όμως μια σάλτσα από ώριμες ντομάτες που θα φτιάξουμε μόνοι μας είναι πέρα από κάθε σύγκριση. Σε ίδιους τόνους και το τυρί που θα επιλέξουμε. Στο εμπόριο θα βρείτε εύκολα μοτσαρέλα, που όμως φτιάχνεται από αγελαδινό γάλα. Όχι ότι είναι κακό αλλά θα πετύχετε αυθεντική γεύση μόνο με μοτσαρέλα από γάλα νεροβούβαλου. Μην κάνετε καμία έκπτωση στα υλικά.

 

Βάση όλως είναι το καλό ζυμάρι που θα φτιάξουμε στην αρχή. Αναλόγως την επιτυχία που θα έχουμε στη ζύμη μπορούμε ακόμα και να καταστραφεί το γεύμα μας. Μην ανησυχείτε όμως, κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πάρουμε την πρώτη μας απόφαση: πρόκειται να φάμε σήμερα ή αύριο; Στην πρώτη θα φτιάξουμε ένα γρήγορο ζυμάρι μα σε αντάλλαγμα θα χαθεί ένα ποσοστό της τελικής γεύσης. Πρότασή μου να ξεκινά η παρασκευή μια ημέρα πριν (24 ώρες τουλάχιστον) ώστε να έχουμε το μέγιστο γευστικό αποτέλεσμα.

Και στις δύο περιπτώσεις η συνταγή είναι η ίδια:

 

200 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις (άσπρο)

200 γρ. σκληρό αλεύρι (κίτρινο)

1 φακελάκι ξηρή μαγιά (8 γρ.)

1 κ.γ. αλάτι (~8 γρ.)

1 κ.γ. ζάχαρη (~8γρ.)

280 γρ. νερό

4 κ.σ. ελαιόλαδο

λίγο ψιλό σιμιγδάλι

 

Διευκρινήσεις:

Το άσπρο αλεύρι είναι το κοινό αλεύρι που όλοι γνωρίζουμε. Υπάρχει όμως και το κίτρινο αλεύρι που το γνωρίζουν λιγότεροι. Ίσως δυσκολευτείτε να το βρείτε. Θα πρέπει όμως να επιμείνετε, αυτό είναι που κάνει την διαφορά. Μεγάλη προσοχή μην το μπερδέψετε με το καλαμποκάλευρο.

Το νερό θα πρέπει να είναι είναι χλιαρό, τόσο όσο να αντέχει το χέρι μέσα του.

 

Αφού έχουμε εξασφαλίσει τα υλικά, προχωράμε στην εκτέλεση.

 

Ανακατεύουμε σε ένα μεγάλο μπολ τα άλευρα, την μαγιά, τη ζάχαρη και στη συνέχεια ρίχνουμε το νερό. Ανακατεύουμε με το χέρι μέχρι να αρχίσει να σχηματίζεται η ζύμη. Ρίχνουμε το αλάτι. Δουλεύουμε για πέντε περίπου λεπτά, ρίχνουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε για άλλα πέντε λεπτά.

Αν όλα έγιναν σωστά, θα έχετε ένα ζυμάρι που θα κολλάει ελαφρώς στα χέρια. Αν όχι, προσθέστε λίγο αλεύρι ακόμα ή λίγο νερό. Οι αναλογίες εξαρτώνται από το αλεύρι που έχετε στην διάθεσή σας. Οι αναλογίες που δίνω δούλεψαν στα δικά μου άλευρα. Προσοχή όμως μην το παρακάνετε! Αυτό που θέλουμε είναι ένα χαλαρό ζυμάρι που μόλις να ξεκολλά από τα χέρια μας. Πιθανόν να έχετε κομμάτια από την ζύμη που έχουν κολλήσει στα χέρια σας. Λίγο πριν τελειώσετε το ζύμωμα, μπορείτε να τα πλύνετε και να δοκιμάσετε με καθαρά χέρια.

Σε ένα άλλο μπολ, αρκετά μεγαλύτερο του αρχικού, λαδώνουμε ελαφρώς τα τοιχώματα και τοποθετούμε την ζύμη να ξεκουραστεί. Αν πήρατε τον πρώτο δρόμο (24 ώρες αναμονής), καλύπτετε το μπολ με μεμβράνη και τοποθετείτε στο ψυγείο για μία ημέρα. Αν από την άλλη βιάζεστε, σκεπάστε το μπολ με μια πετσέτα και περιμένετε μισή ώρα.

 

Έχουν περάσει μόλις δέκα λεπτά με ένα τέταρτο και έχουμε κάνει τον μισό δρόμο. Όποιο χρόνο αναμονής και αν επιλέξατε, μόλις αυτός λήξει θα πρέπει να ζυμώσουμε λίγο ακόμα, τόσο δα μόνο.

 

Σε μια καθαρή και μεγάλη επιφάνεια απλώνουμε λίγο από το σιμιγδάλι. Με απαλές κινήσεις για να απλωθεί ένα λεπτό στρώμα. Βγάζουμε τη ζύμη από το μπολ και την ακουμπάμε στο σιμιγδάλι. Δουλεύουμε για πέντε λεπτά. Την αφήνουμε όπως είναι για πέντε λεπτά και μετά ξαναδουλεύουμε άλλα πέντε. Ξέρω είναι λιγάκι κουραστικό, αλλά μόνο στην σκέψη. Αν σε οποιαδήποτε στιγμή νιώσετε πως η ζύμη κολλάει στον πάγκο σας, απλώνετε λίγο ακόμα σιμιγδάλι.

Απλώνουμε σε ένα ταψί, κατά προτίμηση αντικολλητικό ή ιδανικά σε εκείνα τα τρυπητά ταψάκια ειδικά για ψήσιμο πίτσας. Το πάχος της ζύμης διαφέρει ανάλογα με τα γούστα, αλλά εγώ προτείνω να μην ξεπερνά το 1 εκατοστό. Οι ποσότητες που δίνω φτάνουν για μια χορταστική πίτσα ικανή να ταΐσει δύο άτομα, για να απλωθεί με άνεση σε ταψί διαμέτρου 32 εκατοστών, μάλιστα περισσεύει και λίγο ανάλογα με το πάχος. 

 

Για μια σπιτική σάλτσα ντομάτας:

Μερικές ώριμες ντομάτες.

Λίγο αλάτι και ζάχαρη

Μυρωδικά της αρεσκείας μας κατά προτίμηση φρέσκα (βασιλικός, ρίγανη, θυμάρι, δενδρολίβανο)

 

Σε μια κατσαρόλα βράζουμε νερό. Αφήνουμε να κοχλάσει και ρίχνουμε τις ντομάτες. Αφήνουμε για ένα με δύο λεπτά αφού προηγουμένως έχουμε χαράξει σχήμα χ για να διευκολυνθούμε στο ξεφλούδισμα. Τις βγάζουμε και τις αφήνουμε να κρυώσουν για λίγο, ώσπου να μπορούμε να τις πιάσουμε. Τις ξεφλουδίζουμε. Τις πιέζουμε ώστε να φύγουν τα περιττά υγρά και σπόρια, θέλουμε να κρατήσουμε την σάρκα της. Κόβουμε σε μικρά κομματάκια και τα ρίχνουμε σε ένα τηγάνι μαζί με το αλάτι, την ζάχαρη και τα αρωματικά. Μαγειρεύουμε ώστε να πετύχουμε την πυκνότητα που θέλουμε, ούτε πολύ πυκνή, αλλά ούτε και πολύ υδαρή. Αφήνουμε να κρυώσει πριν τη χρησιμοποιήσουμε. 

 

Το ψήσιμο είναι πολύ σημαντικό. Στους επαγγελματικούς φούρνους αναπτύσσονται υψηλές θερμοκρασίες που ο σπιτικός φούρνος μόνο θα ονειρευόταν. Ρυθμίζουμε στην υψηλότερη δυνατή θερμοκρασία, 250 C⁰  και αφήνουμε να ζεσταθεί εντελώς. Αποφεύγουμε να ανοίγουμε άσκοπα τον φούρνο καθώς έτσι χάνεται θερμότητα. Τονίζω την σημασία που έχει το ταψί. Επενδύστε σε ένα ταψί πίτσας, αυτά με τις τρυπούλες από κάτω, έτσι δεν θα έχετε τον φόβο μήπως κολλήσει ή δεν ψηθεί αρκετά. Ρυθμίζουμε το φούρνο χωρίς αέρα με αντιστάσεις πάνω-κάτω.

 

Στην γνήσια ιταλική μαργαρίτα μπαίνουν τέσσερα υλικά, τρία εκ των οποίων βρίσκονται στην ιταλική σημαία. Σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα, φρέσκος βασιλικός και ελαιόλαδο.

 

Στην ζύμη μας απλώνουμε την σάλτσα που έχουμε φτιάξει και προσθέτουμε λίγο ελαιόλαδο. Ψήνουμε για δώδεκα λεπτά. Την βγάζουμε, κομματιάζουμε από πάνω την μοτσαρέλα και ψήνουμε για άλλα οκτώ λεπτά. Ξεφουρνίζουμε και από πάνω απλώνουμε φύλλα βασιλικού και λίγο ελαιόλαδο.

Τι κάνεις Γιωργάκη και δεν διαβάζεις;

Διάφορα.


Για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα προβλέπεται να μην γράφω και πολλά, έως καθόλου. Όπως ότι έχω να γράψω εδώ και ένα μήνα.
Τέτοια συμπεριφορά είναι προγραμματισμένη και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να παρεξηγηθεί.
Θα επανέλθω όταν κριθεί ασφαλές και σκόπιμο.

Αρκετά όμως φλυαρήσαμε.

Δεν πληρώνω!

Υ.Γ. (Προς αγαπητή  Αμελί)

Πολύ θα ήθελα να παραθέσω εδώ μια συνταγή για τυροπιτάκια, αλλά φαντάζομαι πως πνίγεσαι και εσύ στην εξεταστική, οπότε αναβάλλεται για Οκτώβριο (?)  



                                                                                                                                                                                                         

Τυπικό παράδοξο

Το σενάριο:

Τυπικός φοιτητής φυσικού, ίσως όχι και τόσο τυπικός εδώ που τα λέμε, χαίρεται που πέρασε οκτώ στα δέκα μαθήματα του πρώτου έτους (στην πραγματικότητα έντεκα, αλλά στα χαρτιά τα γράφουν δέκα, δηλαδή εννιά περασμένα), καταφέρνει να αγγίξει το ψυχολογικό όριο των μηδέν στα εννιά (και πάλι έντεκα είναι αλλά μετράνε τα εργαστήρια σαν ένα μάθημα, έκαστο).

Πως έχει η ιστορία;

Όλα ξεκίνησαν πέρσι κάπου τον Νοέμβριο του ’10, από τον μιγαδικό. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι άρχισε από την πρώτη μέρα, αλλά τον Νοέμβρη ήταν που κόλλησαν και τα άλλα μαθήματα. Όχι ότι έφταιγε ο Λεο…ρης, μια χαρά μάθημα κάνει, με τις προόδους του και με τα λοιπά. Η αίθουσα του σκασμού από παλιούς που ακόμα μαρτυράνε με την δεκάδα των τελευταίων μαθημάτων. Κάτι τα περίεργα που έλεγε, κάτι που δεν έβλεπες και δεν άκουγες τίποτα αφού οι πιο ψηλοί άνθρωποι της Ελλάδας ήρθαν και κάθισαν μπροστά σου, κάτι το στρίμωγμα από τα πλαϊνά στα στενά καθίσματα των μεγάλων αιθουσών (για όσους δεν ξέρουν, υπάρχουν δύο μεγάλες αίθουσες, τις οποίες οι καθηγητές λατρεύουν ενώ οι φοιτητές μισούν, ακριβώς το αντίθετο γίνεται με το αμφιθέατρο) , κάτι που είχες βαρεθεί κι εσύ και σκεφτόσουν διάφορα εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ήθελε και πολύ.

Μετά ήταν και ο Ασλ…γλου. Ο άνθρωπος δεν υποφέρονταν με τίποτα. Για να τον παρακολουθήσεις χρειαζόσουν ατσάλινα νεύρα ή να είσαι σε κώμα. Για δυο μήνες και κάτι δεν χάθηκε μάθημα και αυτός ανάλογα με τα κέφια του και την ζωντάνια του το τραβούσε για καμιά ώρα το παραμύθι. Άντε και επιπλέον μέρα για ασκήσεις (που μετά είχαμε καπάκι τρεις ώρες εργαστήριο), άντε και παραπάνω ώρες, άντε και σαββατοκύριακο. Τελικά μια μέρα ήταν που χάθηκε λόγω κατάληψης (πρόβατα). Επί δύο μήνες ταλαντώσεις, κυματική εξίσωση και πάλι ταλαντώσεις. Με ένα σώμα, με δύο, με τρία, με άπειρα, εγκάρσιες, διαμήκεις. Μετά δεν ξέρω τι έκανε αλλά δεν είχε και πολύ χρόνο. Κάπου στο τέλος που πήγα έλεγε κάτι με καθρέφτες. Και στο τέλος να βάζει οπτική. Όχι ότι πήγα, μου το είπαν.

Μετά είναι και ο Ρι…ζος. Δεν λέω, καλός ο Γιαννάκης, αλλά αυτό με τις εξετάσεις παραπάει. Κάνει πάνω από ώρα να γυρίζει όλες τις αίθουσες μόνο για να μοιράσει θέματα. Όλο το φυσικό γέμισε και έστειλε και στο μαθηματικό γιατί του τέλειωσαν οι αίθουσες.

Είναι και το εργαστήριο. Εκεί τα πήγαμε καλά. Όπως και σε κάθε εργαστήριο μέχρι τώρα. Σε ένα τμήμα που τέσσερα άτομα κοπήκαν πριν καν δώσουν. Όλα καλά ήταν στην καθημερινότητα, πρόβλημα δεν είχαμε, τεστάκια αυτός ξεχνούσε να βάλει και στις εργασίες παίρναμε καλούς βαθμούς, αν σκεφτεί κανείς ότι στις μισές και πάνω δεν βρίσκαμε καθόλου σφάλματα. Μέχρι που ήρθε η μαύρη ώρα της εξέτασης. Θεωρητικό-πειραματικό. Στο πειραματικό έκανα μια τεράστια βλακεία και κόπηκα, αν και ήμουν ο μόνος εκεί μέσα που ήξερα τι μου γινόταν, όλοι οι άλλοι έκαναν ότι τους κατέβαινε και περίμεναν από τον Μπε…νη να τους τα διορθώσει. Στο θεωρητικό όπως ήταν αναμενόμενο, κόπηκα. Ήταν εκείνος από πέρσι που με έκοψε άλλες δύο φορές, σύνολο τρείς και τις τρεις με τρία.

Σύγχρονη Ι. Βαθμός 1. Ήταν δύο καθηγητές που έβαλαν θέματα. Από μισό στον καθένα έγραψα; Δεν είχα και μεγάλες προσδοκίες εδώ. Σχετικότητες, πηγάδια δυναμικού και άλλα. Πρόβλημα κατανόησης.

Έτσι κλείνει το τρίτο εξάμηνο. Δεν λέω τα δύο δεν τα έδωσα καν, την σύγχρονη θα την περνούσα μόνο με θεϊκή βοήθεια, αλλά τα άλλα δύο έπρεπε να τα περάσω. Μέσα σε όλο αυτό το ευχάριστο κλίμα, ξεκινάει και το τέταρτο εξάμηνο. Όπως συνηθίζεται, το πρόγραμμα είναι σαν να το έφτιαξε ψυχοπαθής κτηνοτρόφος. Εδώ είπα, εύκολα δύσκολα θα τα παρακολουθείς όλα. Δύσκολα.

Να ξεκινήσω από τα διασκεδαστικά. Θερμοδυναμική. Όπως έμαθα αργότερα, ο άνθρωπος όντως δεν στέκει. Πρώτο μάθημα υπερπαραγωγή. Έφερε θερμόμετρα, νερά, αλάτια, κουζίνες, γκαζάκια, υγρό άζωτο, κάμερες, προβολείς και έναν τεχνικό. Αυτός έβραζε τα νερά του και ο τεχνικός με την κάμερα τα έδειχνε σε πανί προβολής. Έριχνε υγρό άζωτο, χαμός με τους ατμούς μέσα. Όλα αυτά για κοινό, θέμα να ήμασταν δώδεκα άτομα. Στο πρώτο μάθημα μου άφησε καλή εντύπωση. Μετά, σιγά σιγά ήταν που άρχισε να το πηγαίνει πολύ αργά και χαλαρά το πράμα. Επί τρείς εβδομάδες δεν είχαμε κρατήσεις καθόλου σημειώσεις. Τρελάρας ο τύπος. Ποσοστά επιτυχίας κάπου 7%. Μόλις τέσσερις τυχεροί γλίτωσαν. Περιττό να πω ότι δεν είμαι ανάμεσα στους τυχερούς.

Κλασσική ΙΙ. Πάλι ο Γιαννάκης. Βέβαια εδώ είχε τρελές απώλειες, εμείς και εμείς μείναμε, μαζί με έναν τύπο γύρω στα 36 που ερχόταν σε κάθε μάθημα. Καθόταν πίσω με ένα λαπτοπ και δεν μιλούσε. Διόλου απίθανο να έχει περάσει όλα τα μαθήματα και να κολλάει σε αυτό. Τρία και εδώ, όπως και στην Ι.

Εργαστήριο. Τρελοί βαθμοί, οχτάρια, εννιάρια. Παίζει να ήμασταν και οι καλύτεροι στο τμήμα. Με το Κώστα (καθηγητής) ήμασταν σαν φίλοι. Ενικός, ελάτε στο γραφείο μου, αν θέλετε να ρωτήσετε τίποτε πάρτε με στο skype. Αλλά δεν ήξερε την τύφλα του από το εργαστήριο. Πρωτάρης βλέπετε. Η μεταπτυχιακή που είχε μέσα έκανε όλη τη δουλειά. Αυτός εξέταζε χαλαρά και μετά έφευγε, αν ήταν εκεί, γιατί τις περισσότερες φορές έλειπε. Και εδώ θεωρία-εργαστήριο. Στο εργαστήριο τραβάς κλήρο και ή θα είναι λυπητερός αν σου τύχει φασματοσκόπιο ή λαχείο αν είναι κάτι που διάβασες. Εδώ αφιέρωσα, όχι δεν ζήτησα βοήθεια αλλά αρνήθηκα όταν μου είπε αν είχα να ρωτήσω κάτι. Υπολογίζω γύρω στο εννιά ή βαριά βαριά ένα οκτώ επειδή δεν υπολόγισα πολύ σωστά τα σφάλματα. Στην θεωρία έγραψα μόνο το θέμα που έπιανε πέντε μονάδες. Δύο θέματα από πέντε και ένα έξτρα με δύο μονάδες. Αν αφαιρέσεις το ότι δεν σχεδίασα καλά τις ακτίνες (δεν μου βγαίνανε καλά) τα είχα σωστά. Και εδώ μπαίνει η μεγαλύτερη παγίδα του φυσικού. Για περάσεις πρέπει να περάσεις ταυτόχρονα θεωρία και εργαστήριο. Αν κοπείς στο ένα, δε πα να έχεις δέκα στο άλλο, θα ξανάρθεις. Εκείνος ο Κο…εν φταίει. Δηλαδή δεν είδε τον βαθμό στο εργαστήριο που είχα; Μέσα στο εργαστήριο έβγαζα γύρω στο οκτώ και στην εξέταση άλλο τόσο. Κάτσε ρε συ, αυτός έχει ΜΟ οκτώ και έγραψε γύρω στο πέντε. Ας το κάνω ακριβώς πέντε να περάσει το παιδί. Αλλά που! (ένας φίλος έδινε επί επτά χρόνια το συγκεκριμένο μέχρι να το περάσει)

Σύγχρονη ΙΙ. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτα. Μα τίποτα. Μάζευε τον περισσότερο κόσμο. Ο ένας στην αρχή νόμιζε ότι είμαι συγγενής με την γυναίκα του και μετά με έκανε και εμένα να το νομίζω. Μας είχε και στο εργαστήριο. Όμως το καλύτερο ήταν ότι αν ήσουν στην εμβέλειά του όταν έκανε μάθημα μπορούσε να σε ρωτήσει απρόοπτα οτιδήποτε. Συνήθης τακτική να πιάνουμε τις τελευταίες σειρές. Ο άλλος πιο ήπιος. Λίγο κοντός αλλά έκανε καλό μάθημα. Στο τέλος όπως είναι το έθιμο, τέσσερις καθηγητές βάλανε οκτώ θέματα και εσύ έπρεπε να διαλέξεις τα τέσσερα. Δεν ξέρεις πιο να πρωτογράψεις. Ίσως ήταν το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο μέχρι τώρα. Μέχρι να ξεκινήσω το διάβασμα δεν είχα ιδέα του τι γινόταν, αλλά μετά ήταν σαν να τα κατάλαβα όλα. Χρήσιμο μάθημα. Είναι όμως αυτό που θα βάλουν ότι τους κατέβει. Είναι τελείως άλλο πράμα, σαν να διαβάζεις άλλο μάθημα και να δίνεις ένα άλλο διαφορετικό. Και πρέπει λέει να θυμάμαι από έξω τους αριθμούς που έχουν τα κουάρκ (ή κουάρκς;). Συγγνώμη δηλαδή.

Και φτάνουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Μετά από μια εξεταστική που κράτησε γύρω στον μήνα, ένα δεκαπενθήμερο χαλαρό (σιγά που θα ήταν διακοπές) και περίπου άλλο μισό μήνα διάβασμα. Σύνολο Τρείς και μισός μήνες εξεταστικής με μισό μήνα κενό.

Εδώ που τα λέμε όμως δεν είναι και όσο χάλια ακούγεται. Έχοντας άπλετο χρόνο και χωρίς βιασύνες διαβάζεις πιο άνετα, υπό την δροσιά του κλιματιστικού (αν δεν έχεις κάηκες!). Και εκεί που διαβάζεις βρίσκεις ότι τώρα είσαι σε πλεονεκτική θέση και ελπίζεις ότι πας και για βαθμό. Λέω ελπίζεις για το φυσικό και άλλα συναφή. Σε κάποια άλλα (δεν λέω σε ποια) αν είσαι τελείως τούβλο όλη τη χρονιά και καταφέρεις να βάλεις μέσο και να κοπείς, θα τα περάσεις με τη μια τον Σεπτέμβρη. Αν ακόμα έχεις τα νεύρα και διαβάσεις πάνω από βδομάδα (συνολικά) θα σου δώσουν και καμιά πλακέτα εξαιρετικής επίδοσης.

Όποιος διάβασε ως εδώ είναι ήρωας και ας αφήσει ένα σχόλιο για να συγχαρώ προσωπικά. 

blindness

Αλλεργία

Μένεις ένα διαμέρισμα του τρίτου ορόφου μια σκοτεινής πολυκατοικίας. Κατεβαίνεις στο υπόγειο για να αγοράσεις μια λαμπάδα, όσο ακριβή και αν είναι. Εκεί συναντάς και άλλους που κάνουν το ίδιο. Βρίσκεις πως ο μαγαζί παραείναι φωτεινό για υπόγειο. Μια ομάδα από αθλητές και αθλήτριες που μένουν στον πρώτο παίρνουν το ασανσέρ για να κατέβουν. Μετά από λίγο ανεβαίνουν χωρίς να έχουν ασκηθεί. Ένας φίλος σου προσφέρεται να σου κάνει παρέα. Μια γειτόνισσα χτυπάει την πόρτα ενδιαφερόμενη για τον φίλο σου. Σκέφτεσαι διάφορα, αφού αποφασίσουν να φύγουν και κλείσουν την πόρτα.

 

Μαθαίνεις πως μπορείς να πάς σε ένα εργαστήριο για να δεις τον εξοπλισμό του. Επίσης μαθαίνεις πως για λίγες μέρες τα πανεπιστήμια είναι ανοιχτά για επισκέψεις από όλους. Θέλεις να δεις το ιστορικό.

 

Είσαι στην γιαγιά σου και περιμένεις τον παππού σου να ντυθεί. Φεύγετε για το σπίτι με το τρακτέρ. Τρέχει πολύ και προκαλεί ένα ατύχημα με ένα αυτοκίνητο που ποτέ δεν είδες. Παίρνεις ένα μανόμετρο και τρέχεις για το σπίτι με τα πόδια.  Πριν φτάσεις στο σπίτι περνάς από μια έκταση με χαλίκια και σκιά. 

 

Βρίσκεσαι σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής και λόγω της ισοτιμίας είσαι πολύ πλούσιος. Μένεις σε ένα ξενοδοχείο. Ένα βράδυ καταλαβαίνεις ότι είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει. Εσύ είσαι στην θέση του συνοδηγού και στου οδηγού είναι η αδερφή σου που δεν ξέρει να οδηγεί. Της λες να σταματήσει για να κατέβεις. Αυτή δεν πανικοβάλλεται, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει. Τελικά σταματά έξω από ένα πρατήριο και αποφασίζεις να οδηγήσεις εσύ. Συνεχίζει να είναι βράδυ. Ένας άγνωστος σου φέρνει μια εφημερίδα και εσύ του δίνεις πολλά χρήματα σε αντάλλαγμα. Αργότερα μαθαίνεις πως σπουδάζει ανθρωπιστικές επιστήμες και έχει χάσει τους γονείς του. Λες ότι πρέπει να τον βοηθήσεις. Σου έχουν τελειώσει όμως τα λεφτά. Ξέρεις ότι ο γέρος γείτονας σου έχει συνάλλαγμα, αλλά εσύ επιμένεις να πας στο ατμ για ανάληψη.

 

Καταλαβαίνεις πως δεν έχεις τίποτα και εγκαταλείπεις το σχέδιο. Γυρνάς σπίτι όπου υπάρχει μαζεμένος κόσμος μέσα και έξω. Σκέφτεσαι ότι μάλλον καθαρίζουν. Ανάμεσα στο πλήθος αναγνωρίζεις μια φίλη σου. Ξαπλώνετε σε δύο κρεβάτια τριγυρισμένοι από τον κόσμο που φαίνεται να παρακολουθεί κάτι.  Φεύγεις από το σπίτι, αλλά περπατώντας λίγα μέτρα συνειδητοποιείς ότι μόλις θυμήθηκες κάτι και γυρίζεις πίσω. Βλέπεις πως γίνεται μια δίκη. Ο κατηγορούμενος φαίνεται πως καλλιεργούσε παράνομα πολύ μακριά άσπρα μαλλιά τα οποία τύλιγε σε κουβάρια. Φαίνεται πολύ σίγουρος για την αθωότητά του μέχρι που του λες κάτι που τον φοβίζει.

 

 

Nostalgia frenzy part III

 

Του χρόνου κλείνει δεκαετία;

Ζέστη

Κοιτάξτε με.
Κοιμάμαι την ημέρα και ξυπνάω την νύχτα.
Συνήθως δεν βγαίνω καθόλου από το δωμάτιό μου.
Ακούω μουσική συνέχεια και από καμιά φορά μπαίνω στο ίντερνετ για να μιλήσω με άλλους που έχουν ίδια μυαλά με μένα.
Οι πρώην φίλοι μου δεν μου μιλάνε.
Έτσι κι αλλιώς δεν με πειράζει, αφού τώρα έχουν βρει κάτι ψεύτρες και υποκριτές στην θέση μου.
Σχεδόν κάθε μέρα πίνω τόσο που μετά ξερνάω συνεχώς και την επόμενη που θα σηκωθώ από το κρεβάτι δεν θυμάμαι τίποτα.
Μετά κλαίω μέχρι να στεγνώσω και μετά πίνω πάλι.
Όσο δεν ξέρω τι μου γίνεται προσπαθώ να αυτοκτονήσω, κάτι που δεν θα είχα την δύναμη να κάνω.
Όσο σκέφτομαι τι κάνω δεν αντέχω. Κλαίω και χαρακώνω τα χέρια μου με ένα ξυράφι.
Καπνίζω κι ας μην αντέχω και ας καίγομαι.
Και πίνω μέχρι να κοιμηθώ λίγο και ξανά πάλι.

Υ.Γ.
Αύριο δίνω σύγχρονη ΙΙ

Υ.Γ. 2
Όσοι μένουν Γιάννενα, την Τετάρτη που μας έρχεται έχει θερινή προβολή στο θεατράκι της βιβλιοθήκης στο πανεπιστήμιο. Cult ή splatter -νομίζω-.

Για άλλη μια φορά…

Ελλάδα=Αθήνα

Γκρίνιας Αποθέωση

Προσοχή, ακολουθεί ανάρτηση γεμάτη γκρίνια, διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη.

 

Τι να πρωτοπώ;

Θα ξεκινήσω με τα ξένα “πανεπιστήμια”. Ξέρεις αυτά σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβενία και άλλα σε –νια. Αυτά που πληρώνει ο μπαμπάς για να στείλει τον γόνο του να σπουδάσει μπας και βγάλει από μόνος του κάνα φράγκο που στην αντίθετη θα κατέληγε σε υγρό υπόγειο με μια ντουζίνα μυξιάρικα. Και μετά γυρίζει το βόδι κοσμοπολίτης, σπουδαγμένος, άνθρωπος βρε αδερφέ.  Αφού με την αξία του το πήρε το κωλόχαρτο. Νταξ, μπορεί να κέρασε σε κανέναν καμιά χορηγία –με πιάνεις αφού- αλλά έστρωσε τον κώλο του κάτω και διάβασε. Άλλο που τόσα χρόνια δεν ήξερε με τι μοιάζουν τα βιβλία ή γιατί βάζουμε τελείες. Τώρα είναι επιστήμονας και η μαμά τον καμαρώνει με βουρκωμένα μάτια.

–Τι παιδί έβγαλα εγώ! Και το έλεγα πως ήταν μεγάλο κεφάλι αυτός από μικρό.

Αμ τον κακό σου τον καιρό!

 

Από την άλλη είναι αυτοί οι μορφωμένοι που βγάλανε ένα γράμμα και καλά για να μας σώσουν. Μια χαρά κοιμόντουσαν ένα χρόνο τώρα. Ναι, νιώσανε τύψεις επιτέλους και ότι έχουν βαρύ φορτίο στις πλάτες τους. Να μην ήταν και αυτοί που τους πρόλαβαν στις πλατείες καλά θα ήτανε.

 

Είναι και κείνος ο μαλάκας στην θερμοδυναμική σήμερα που ποιός ξέρει από ποιόν ψυχοπαθή θανατοποινίτη φυσικό ψάρεψε τα θέματά του.  Ακούς εκεί ή σκέψη μου να μην υπερβαίνει τις 80 λέξεις αλλιώς λέει δεν θα ληφθεί υπόψη! Ποιός είσαι ρε φίλε;

 

Και τι άλλο θυμήθηκα τώρα; Αυτός ο παλιόκαιρος που τις τελευταίες μέρες το πρωί είναι χαρά θεού και το απόγευμα βρέχει. Ούτε ελβετικό ρολόι τέτοια ακρίβεια. Πόσα σχέδια μου χάλασε. Σχέδια που δεν γράφονται εδώ. Γαμώτο! Μην αρχίσω.

 

Λίγα είπα. Πάλι καλά . Αυτά για σήμερα. Θα έχει και άλλο.

 

 

Σοβαρά τώρα, ο Darth Vader?!?!?

Nostalgia frenzy part II

 

This is for Liza Ramones

Have a nice summer