Πάει καιρός

 Πάει καιρός, πολύ καιρός

Δεν μετανιώνω, άλλα πράγματα έπρεπε να πάρουν προτεραιότητα

Όμως γύρισα πίσω

Και δεν βρήκα κάνενα

Αυτό για όσους κάποτε μιλήσαμε, που ανταλλάξαμε συναισθήματα, που κάποτε είμασταν μαζί αλλά όχι πια

Οι σκιές των ανθρώπων

Πολλά χρόνια πριν οι άνθρωποι ήταν σκυθρωποί, καχύποπτοι, φοβισμένοι. Κοιτούσαν τους γύρω τους έχοντας στη σκέψη τους πως κάποιος από αυτούς φταίει που είναι έτσι. 

Είδαν πως δεν υπήρχε άλλη λύση. Έσκαψαν, έσκαψαν για να αποφύγουν τις σκιές τους. Έχτισαν βαριές πόρτες, τίποτα να μην μπορεί να τους βρει. 

Οι σκιές όμως ήταν πολλές, ήταν πιο δυνατές από τις βαριές τις πόρτες. Έτσι οι άνθρωποι έσκαψαν ακόμα πιο βαθιά, πήγαν ακόμα πιο μακριά. Οι σκιές όμως τώρα είχαν γίνει ακόμα περισσότερες. Έφτασαν όσο βαθιά είχαν σκάψει οι άνθρωποι. Μέχρι που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να σκάψουν άλλο. Δεν μπορούσαν να κρυφτούν πίσω από τις βαριές τις πόρτες. 

Είχαν μείνει λίγοι από αυτούς, μόνο λίγοι άντεξαν τόσα χρόνια. Να σκάβουν, να πηγαίνουν όλο και πιο βαθιά, να ξεφύγουν από τις σκιές.

Άλμα Πίστης

Ας πάμε αρκετά χρόνια πίσω, σε μια εποχή που η επιστήμη ήταν ανήκουστη λέξη και η Γη στο κέντρο του Κόσμου ήταν το μόνο δόγμα. Βέβαια κάποιοι είχαν καταφέρει να κουνήσουν λίγο τον ψηλό στύλο αλλά αυτός ακόμα έστεκε εκεί, πάνω από όλους. Κάπου στη βόρεια Ευρώπη, μια κρύα νύχτα ένας γέρος με χρυσή μύτη κοιτάζει τα άστρα. Απλά τα κοιτάζει με τα δυο του μάτια. Κι όμως αυτό το κοίταγμα έμενε να ρίξει ένα δόγμα αιώνων. Δεν το έριξε ο ίδιος αλλά ο μαθητής του, ο Γιόχαν Κέπλερ μερικά χρόνια αργότερα. 
Ο Κέπλερ ήταν αυτός που πρότεινε ένα ηλιοκεντρικό σύστημα, βασισμένο στο έργο του Κοπέρνικου με την διαφορά πως οι τροχιές του Κέπλερ ήταν ελλειπτικές. Ελλειπτικές; Αυτό πρέπει να ακούστηκε πολύ βαρύ στα αυτιά των λόγιων της εποχής. Δεν φτάνει που στο σύστημά του η Γη είχε υποβαθμιστεί και πλέον ήταν ο τρίτος πλανήτης που απλά περιφερόταν γύρα από τον Ήλιο, τον Ήλιο που γύριζε επί αιώνες γύρω από την Γη δίνοντας της το φως του, αλλά η Γη θα υφίσταντο και μια δεύτερη υποτίμηση, αυτή του να μην ακολουθεί την τελειότητα της σφαιρικής τροχιάς αλλά αυτή μιας λιγότερο αρμονικής ελλειπτικής. 
Ακόμα και ο ίδιος ο Κέπλερ δυσκολεύτηκε να το αποδεχτεί. Σίγουρα του ξένισε αυτή η αλλαγή και αν δεν ήταν εκείνος ο παράξενος γέρος που κοιτούσε τους ουρανούς τις νύχτες, ο Κέπλερ θα έμενε ίσως μια υποσημείωση στα βιβλία ιστορίας. Όμως υπήρξε μια καθοριστική στιγμή στη ζωή του, ένα άλμα πίστης θα έλεγε κανείς, μια λάμψη που τον έκανε να δει την αλήθεια. Μια καθόλου προφανή αλήθεια και φυσικά στα χρόνια εκείνα και μη άμεσα επαληθεύσιμη αλήθεια, εξού και το άλμα πίστης που έκανε ήταν μεγάλο. 
Ο άνθρωπος αυτός εγκατέλειψε το ένα έργο που του πήρε μερικά χρόνια από τη ζωή του για να ολοκληρώσει επειδή δεν συμφωνούσε με αυτά που είδε ο δάσκαλός του Τύχο Μπράχε. Αφιέρωσε και άλλα χρόνια για να καταλήξει σε αυτό που γνωρίζουμε με ευκολία σήμερα, πως οι πλανήτες, μεταξύ των οποίων και η Γη, περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο σε ελλειπτικές τροχιές. 
Το άλμα πίστης του Κέπλερ τον οδήγησε στην αλήθεια όχι επειδή το είπε κάποιος, ούτε επειδή το είδε κάπου γραμμένο αλλά επειδή είχε τυφλή πίστη στις ικανότητες, την ακρίβεια και την συνέπεια των παρατηρήσεων του Μπράχε. 
Δεν ήταν ότι υπήρχε μεγάλο χάσμα που τον έκανε να το ξανασκεφτεί, η διαφορά ήταν ακόμα και με σημερινούς όρους μικρή, πόσο μάλλον με την μικρή ακρίβεια των παρατηρήσεων δια γυμνού οφθαλμού εκείνη την εποχή. Όμως ο Κέπλερ πίστεψε και πέταξε το δικό του έργο για να προσαρμόσει το νέο του στα δεδομένα του Μπράχε. 
Ίσως όλα αυτά να μοιάζουν προφανή στην εποχή μας, μα πιστεύω πως τα χρόνια εκείνα δεν ήταν καθόλου προφανή. Όμως η επιστήμη οδηγείται στο φως μέσα από τα σκοτάδια με το φως εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να χαράξουν κατευθύνσεις.

Είμαι ένας δολοφόνος. Το όνομά μου είναι κύριος Α.

Είναι βράδυ, σίγουρα μια από τις τελευταίες ώρες αυτής της χειμωνιάτικης υγρής και κρύας νύχτας. Σε κάποιο σκοτεινό και κακόφημο στενό μιας παρακμιακής πόλης, περπατά ο ήρωας μας. Για να αποκρύψουμε την πραγματική του ταυτότητα, ας τον ονομάσουμε κύριο Α. Ο κύριος Α. λοιπόν περπατά με σκυφτό το κεφάλι και με αργό ρυθμό, ίσως επειδή έχει πιει περισσότερο από όσο θα έπρεπε ή ίσως επειδή συλλογίζεται την δουλειά του.

-Είμαι ένας απόκληρος της κοινωνίας, κάποιος που υπάρχει όταν τον χρειάζονται αλλά και κάποιος που κανείς δεν θέλει να ξέρει αφού τελειώσει η δουλειά. Όλοι σας θα με χρειαστείτε και όλοι σας θα αρνηθείτε ότι με γνωρίζετε. Αυτή είναι η σχέση μου με σας, βρώμικη, αηδιαστική και ταυτόχρονα τόσο απαραίτητη. Με τα χρόνια έχω μάθει να αποδέχομαι τη φύση μου ως το σκουλήκι των ανθρώπων, σιχαμερός στην όψη και στη λειτουργία, ένα  σκουλήκι που όλοι βασίζονται πάνω του για να σκάψει και να χωνέψει όλη τη βρομιά τα σκατά σας.

Λέγοντας αυτές τις λέξεις, ο κύριος Α. σταματά, βάζει το δεξί του χέρι στην εσωτερική τσέπη του παλτού του και βγάζει μια ασημένια ταμπακιέρα και ένα κουτί σπίρτα. Βγάζει ένα τσιγάρο και κρατώντας την ταμπακιέρα και το σπιρτόκουτο στο αριστερό του χέρι, ανάβει το σπίρτο. Αφού ρουφήξει για μερικές φορές το τσιγάρο του μέχρι να ανάψει, γλιστρά το σπιρτόκουτο και ταμπακιέρα στην αριστερή εξωτερική του τσέπη. Με τα δυο του χέρια ανασηκώνει τους γιακάδες του παλτού του, μάλλον θα κρύωσε σκεφτόμαστε καθώς τον βλέπουμε να απομακρύνεται με ζωηρό βήμα.

Το ερχόμενο πρωινό βρίσκουμε τον κύριο Α. να κοιμάται στον καναπέ του σπιτιού του. Πιθανόν θα ήταν πολύ κουρασμένος για να κοιμηθεί στο κρεβάτι του θα σκεφτόταν κανείς. Ο προσεκτικός όμως παρατηρητής θα καταλάβει γρήγορα πως δεν πρόκειται για τον καναπέ του σπιτιού του παρά για τον καναπέ του γραφείου του. Ελάχιστες φορές πλέον ο κύριος Α. επιστρέφει στο σπίτι του. Τις περισσότερες νύχτες ξαπλώνει στον καναπέ του γραφείου του όπως και την νύχτα που πέρασε.

Ξαφνικά ακούμε το τηλέφωνο να χτυπά. Είναι ο ήχος του κουδουνιού που χτυπάει. Οι κάπως μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες θα γνωρίζουν τον ήχο από το παλιό τηλέφωνο που να είχαν οι γονείς ή οι παππούδες τους. Ο κύριος Α. φαίνεται πως δεν εκτιμά τον ήχο του τηλεφώνου όσο εμείς και δεν δίνει σημασία στο τηλέφωνο που χτυπά, παρά γυρνάει πλευρό και το αγνοεί. Αφού το τηλέφωνο χτύπησε 7 φορές, σταματά. Ο κύριος Α. αγνοεί επιδεικτικά το γεγονός που μας γεμίζει ερωτηματικά. Όποιος και να κάλεσε, σίγουρα θα ήθελε πολύ να πάρει απάντηση, αυτό σίγουρα συνάγουμε από τις 7 φορές που χτύπησε. Την σκέψη του συγγραφέα διακόπτει ο ήχος του τηλεφώνου. Αυτή τη φορά ο κύριος Α. δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι κοιμάται, στο 4^ο χτύπημα σηκώνει το ακουστικό. -Κύριος Α… ακολουθεί για σύντομη παύση, σα να χασμουρήθηκε άηχα,  παρακαλώ. Από την άλλη πλευρά της γραμμής θα πρέπει να ήταν ένας κύριος γύρω στα 40 του, πιθανόν με ελαφρά τριχόπτωση και ίσως μερικά παραπανήσια κιλά, πολύ πιθανόν να είναι κάποιου είδους προϊστάμενος σε δημόσια υπηρεσία. Ο συγγραφέας δεν μπόρεσε να εξάγει περισσότερα για το περιεχόμενο της συζήτησης καθώς ο κύριος Α. είχε μόλις ξυπνήσει και δεν ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός. Προτού κλείσει το ακουστικό, ο κύριος Α. σημειώνει την ώρα της συνάντησης και την διεύθυνση. Καθώς είμαι άνθρωπος εμπιστοσύνης, δεν θα ήθελα να προδώσω τον κύριο Α. και να σας αποκαλύψω τον τόπο της συνάντησης. Μπορώ όμως χωρίς φόβο να μοιραστώ μαζί σας πως η ώρα της συνάντησης ήταν 7μμ και ο όροφος ήτο ο 4^ος.

Και φτάνουμε στο σημείο της συνάντησης. Ένα αστικό διαμέρισμα, συμβατικά διακοσμημένο με ελαφρές πινελιές υπερβολής. Το κέντρο του δωματίου ήταν το σύμπλεγμα καναπέ-τραπεζάκι-πολυθρόνες-τηλεόραση όλα αυτά άνωθεν ενός φτηνού χαλιού, διαλεγμένου να τηρεί κάποια ποιοτικά στάνταρ και να περνάει ως χειροποίητο. Ο κύριος με την ελαφρά τριχόπτωση κάθισε μαζί με τη γυναίκα του στο κέντρο του καναπέ, πράγμα ασυνήθιστο αν παρατηρήσουμε το βαθούλωμα στην μία πολυθρόνα, δείγμα πως πιθανόν ο 40αρης κύριος καθόταν τακτικά εκεί. Ο κύριος Α. επέλεξε να καθίσει στην λιγότερο χρησιμοποιημένη πολυθρόνα. Έβγαλε από την εσωτερική του τσέπη ένα μικρό ξεφτισμένο σημειωματάριο μαζί με ένα δείγμα μολυβιού και πήρε θέση φέρνοντας το δεξί του πόδι πάνω στο αριστερό ώστε να έχει στέρεη επιφάνεια γραφής.

-Λοιπόν, ποιο είναι το πρόβλημα; είπε ο κύριος Α. απευθυνόμενος στο ζεύγος. Το ζευγάρι κοιτάχτηκε για λίγο και αποφάσισε ο κύριος με τα παραπανήσια κιλά να μιλήσει.

 -Κοιτάξτε κύριε Α. έχουμε ένα πρόβλημα… ξέρετε… του είδους των προβλημάτων που μάθαμε πως λύνετε. -Ασφαλώς, απάντησε ο κύριος Α., προχωρήστε σε λεπτομέρειες. -Τι να σας πούμε, έχει έρθει μια φορά, βράδυ ήταν. Έχει φέρει την αναστάτωση και τον φόβο στην οικογένειά μας. Κοιτάξτε, εμείς είμαστε μια ήσυχη οικογένεια, δεν ενοχλούμε κανέναν, θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας χωρίς φασαρίες και προβλήματα. Και όλα αυτά μέχρι που συνέβη αυτό. Ο κύριος Α. τον διέκοψε, -δεν χρειάζομαι λεπτομέρειες για το συμβάν. -Δεν τον είδαμε καλά, απάντησε η κυρία. Ήταν νύχτα, ήμασταν από τον ύπνο. Ο άντρας μου άνοιξε τα φώτα και προσπάθησε να τον κυνηγήσει μα ήταν αργά, είχε ήδη φύγει από το παράθυρο. Ο κύριος Α. ζήτησε να δει το παράθυρο, δεν υπήρχε βεράντα από κάτω, ήταν ένα μικρό παράθυρο του 4^ου ορόφου. Ο κύριος Α. σημείωσε κάποια πράγματα στο σημειωματάριό του. Μαζί με το ζεύγος επέστρεψαν στο σαλόνι. Η γυναίκα συνέχισε. Δεν είναι η αναστάτωση που μας προκάλεσε η χθεσινή νύχτα κύριε Α., είναι ο φόβος πως θα επιστρέψει. Φοβόμαστε για τα παιδιά μας. Είμαστε σίγουροι πως θα έρθει και πάλι και πως τα παιδιά θα είναι τα θύματα. Η γυναίκα δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή της και ξέσπασε σε λυγμούς. Ο σύζυγός της πέρασε το αριστερό του χέρι στον αριστερό της ώμο και την έφερε προς το μέρος του. Αφού την έτριψε με συγκαταβατικό τρόπο γύρισε στον κύριο Α. -Καταλαβαίνετε πως είστε η τελευταία μας ελπίδα. Ψάξαμε εσάς όταν μάθαμε πως είστε ο καλύτερος. Ο κύριος Α. ένιωσε μια τόνωση του εγωισμού του που δεν άφησε όμως να φανεί. Έκλεισε το σημειωματάριο του και είπε με σιγουριά, -δώστε μου 72 ώρες από τώρα, έπειτα η δουλειά θα έχει τελειώσει. Στο μεταξύ βρείτε ένα ασφαλές μέρος να μείνετε για απόψε. Ο κύριος Α. σηκώθηκε και είπε στη κυρία, ησυχάστε, πλέον δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Ο κύριος άφησε την γυναίκα του και πήγε να συνοδέψει τον κύριο Α. ως την πόρτα. -Όσο αφορά το οικονομικό, έμαθα ότι ζητάτε… -4000 για κάθε υπόθεση του απάντησε ο κύριος Α., συν επιπλέον εάν τα έξοδα ξεφύγουν των συνηθισμένων. Φροντίστε να τελειώσει η υπόθεση και θα πληρωθείτε για τις υπηρεσίες σας του είπε με μια έκφραση ήπιας αηδίας ο 40χρονος κύριος καθώς άνοιγε την πόρτα. -Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά είναι τακτική μου να παραδίδω το πτώμα στους πελάτες αφού κλείσει η υπόθεση. Αυτό… πιστεύω πως δεν χρειάζεται, είπε με φανερό τον τρόμο στο πρόσωπό του ο υπέρβαρος κύριος. -Φοβάμαι πως δεν είναι προαιρετικό είπε ο κύριος Α. και κατέβηκε τις σκάλες.

Λίγες ώρες μετά την συνάντηση στο διαμέρισμα του 4^ου ορόφου, ο κύριος Α. βρίσκεται σε ένα υπόγειο και πιθανώς παράνομο μπαρ. Κάθεται στην γωνία του μαγαζιού, καπνίζοντας και πίνοντας από ένα ποτήρι αμφιβόλου ποιότητας ουίσκι. Στο μαγαζί υπάρχει ένα μεγάλο σύννεφο καπνού, αποτέλεσμα κακού εξαερισμού ή ένδειξη της μανιώδης λατρείας των θαμώνων για τον καπνό. Ο άνθρωπος που περίμενε ο κύριος Α. ήρθε και κάθισε στο τραπέζι του. Για λόγους εχεμύθειας θα παραλειφθούν τα λεγόμενά τους και θα πρέπει ο αναγνώστης να αρκεστεί στη περιγραφή του αγνώστου που κάθισε στα αριστερά του κυρίου Α. Ο άγνωστος αυτός ήταν ένας αδύνατος γέρος, φαινόταν σίγουρα άνω των 60, μα δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 52. Θα πρέπει να πέρασε πολλά χρόνια σε δουλειά καλοκαιρινή και μάλιστα με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι του, αυτό μαρτυρούσε το σκούρο του δέρματός του. Φορούσε σκούρο καφέ παντελόνι και καρό πουκάμισο που μόλις που φαινόταν κάτω  από το μαύρο δερμάτινό του. Στο χέρι του κρατούσε ένα τσιγάρο και δεν αρνήθηκε άλλα δύο που του πρόσφερε ο κύριος Α. Αφότου είπαν τα όσα είχαν να πουν, ο κύριος Α. έσπρωξε άγνωστο χρηματικό ποσό προς το μέρος του συνομιλητή του. Εκείνος τα πήρε χωρίς να τα μετρήσει και έσφιξαν τα χέρια. Ο κύριος Α. ήταν ο πρώτος που αποχώρησε ενώ σύντομα έφυγε και ο άγνωστος κύριος.

Δεν έχουν περάσει πάνω από έξι ώρες από την συνάντηση στο υπόγειο μπαρ και βρισκόμαστε στην σκάλα ενός πολύ υποβαθμισμένου κτηρίου. Κατευθυνόμαστε προς ένα διαμέρισμα του 1^ου ορόφου. Ο διάδρομος είναι πολύ σκοτεινός και μόνο μια λάμπα αρκετά μέτρα πίσω μας μας βοηθά να βλέπουμε. Φτάνοντας στη πόρτα με τον αριθμό 18, ο κύριος Α. βγάζει το περίστροφό του και χτυπά δυνατά την πόρτα. Χτυπά και δεύτερη φορά μα και τώρα δεν παίρνει απάντηση. Κάνει λίγο πίσω, όσο του επιτρέπει ο στενός διάδρομος και σπάει τη πόρτα. Στο πάτωμα βρίσκει έναν άντρα λιπόθυμο, πιθανώς  λόγω χρήσης ουσιών. Βάζει το περίστροφο ξανά στη θήκη του και πηγαίνει πάνω από λιπόθυμο άντρα. Τον σκουντάει ώστε να ξυπνήσει. Ο διάλογος που ακολουθεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συγγραφέα, δεν ήταν δυνατό να αποδοθεί λόγω της έντονης χρήσης αργκό εκφράσεων αλλά και ξένων άγνωστων λέξεων, κατά πως καταλαβαίνετε αργκό και αυτών. Αφού ο κύριος Α. έχει πάρει τις πληροφορίες που έψαχνε, φεύγουμε από αυτή τη βρώμικη πολυκατοικία. Έξω έχει συννεφιά και φαίνεται πως ετοιμάζεται να βρέξει.

-Μα, τι ώρα είναι; Κοιτάζω το ρολόι μου και βλέπω 4 και 36. Δεν μπορεί να κοιμήθηκα τόσο, θα πρέπει να ήμουν πολύ κουρασμένος. Ντύνομαι γρήγορα και πηγαίνω στο σημείο συνάντησης που είχα με τον κύριο Α. Φυσικά και δεν είναι εδώ. Απογοητευμένος από την αναπάντεχη εξέλιξη των πραγμάτων, αποφασίζω να πάω στο γραφείο του κυρίου Α. και να τον περιμένω εκεί. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν τον βρίσκω να κοιμάται στον καναπέ του. Ενοχλημένος μου ζητά να φύγω. Επιστρέφω το πρωί για να μου πει τι έγινε χθες βράδυ. Με επιφύλαξη θα παραθέσω τα λεγόμενά του καθώς διέκρινα μικρή μόλις δόση αλήθειας στα κατά τα άλλα απίθανα κατορθώματά του.

Με το που τον είδα του είπα -είσαι τελειωμένος. Αυτός μου έριξε το πιο παγερό και κοιμισμένο του βλέμμα. Κατάλαβα πως είχε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, είχε ήδη παραδεχτεί την ήττα του. Ήταν θέμα χρόνου μόνο. Στην αρχή φαινόταν εξουθενωμένος και σαν να μην μπορούσε να συντονιστεί. Του κατάφερα δύο ελαφρά χτυπήματα. Τότε μάλλον τον εξόργισα. Με απίστευτη ζωντάνια, σαν να ξύπνησε με κάποιο τρόπο, γύριζε συνεχώς σε όλο το δωμάτιο. Εκεί που περίμενα μια εύκολη δουλειά, αυτός με ξάφνιασε. Δεν έχασα όμως τη ψυχραιμία μου. Σκέφτηκα, αν δεν μπορεί να δει, θα αναγκαστεί να σταματήσει. Με μια γρήγορη κίνηση, έσβησα τα φώτα. Η οξεία ακοή μου δεν με πρόδωσε. Κατάλαβα πως τα είχε ήδη χαμένα, άκουγα πως χτυπούσε πάνω σε τοίχους και σε έπιπλα στην προσπάθειά του να ξεφύγει. Ξαφνικά ησυχία. Σταμάτησε. Χωρίς να χάσω χρόνο, άρπαξα την εφημερίδα που είχα φέρει μαζί μου και του έδωσα το τελειωτικό χτύπημα. Αυτό ήταν είπα με ανακούφιση. Αφού απέδωσα τις απαιτούμενες τιμές στην ζωή που χάθηκε, τον έβαλα σε ένα σακουλάκι για να τον δώσω στους πελάτες, απόδειξη ότι ο κίνδυνος είχε περάσει. -Και μετά τι έγινε; ρώτησα συνεπαρμένος από την διήγηση. Μετά γύρισα στο γραφείο και κοιμήθηκα. Το σακουλάκι είναι πάνω στο γραφείο. Το σήκωσα και το εξέτασα στο λιγοστό φως που έμπαινε από τις περσίδες. Ήταν αηδιαστική και μακάβρια εικόνα.  Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες μη θέλοντας να μεταδώσω το γκροτέσκο θέαμα που αντίκρισα.

Το επόμενο πρωινό βρήκε τον κύριο Α. ξεκούραστο και στο σπίτι του ζεύγους, στο ίδιο δωμάτιο που έλαβε χώρα και η πρώτη συνάντησή τους. Το σακουλάκι με το πτώμα ήταν αφημένο πάνω στο τραπέζι. Το ζεύγος το κοιτούσε με ένα μείγμα αποτροπιασμού και γαλήνης. Την σιωπή έσπασε ο κύριος Α. -Λοιπόν, ο κίνδυνος πέρασε, είναι νεκρός πια. Σειρά να τηρήσετε και το δικό σας μέρος της συμφωνίας. Ο υπέρβαρος κύριος, σαν να ξύπνησε από ένα στρόβιλο σκέψεων, κοίταξε τον κύριο Α. και του είπε -μέσα σε αυτό το φάκελο θα βρείτε την αμοιβή σας. Πιστεύω πως δεν θα μείνετε ανικανοποίητος, του είπε καθώς του έδωσε τον φάκελο. Μόλις ο κύριος Α. κοίταξε το περιεχόμενο του φακέλου, ο υπέρβαρος κύριος του έδειξε την εξώπορτα. Ο κύριος Α. έφυγε, χωρίς να πει κουβέντα μα και χωρίς να περιμένει κάτι άλλο.  Ήξερε πως έτσι είναι η δουλειά.

Ο συγγραφέας αποχωρίστηκε τον κύριο Α. σε αυτό το σημείο, καθώς κατέβαινε τις σκάλες από ένα διαμέρισμα του 4^ου ορόφου. Αργότερα ο κύριος Α. θα πάει στο ίδιο υπόγειο μπαρ, θα κάτσει στο ίδιο απόμακρο τραπέζι και θα πιεί από ένα ποτήρι αμφιβόλου ποιότητος ουίσκι.  

Λήθη

Η προσπάθεια καταγραφής κάθε στιγμής, ανεξαρτήτως σημασίας, με κάθε δυνατό μέσο, σε σημείο να αποτελεί εμμονή, συνιστά κατά τη γνώμη μου φόβο της λήθης.

Προσωπικά, δεν επιζητώ τη λησμονιά, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν την φοβάμαι. Είναι δομικός λίθος της ύπαρξής μας η λήθη που αργά επέρχεται.

Σε κάποια στιγμή στο μέλλον, όλα αυτά θα έχουν ξεχαστεί. Τα ονόματά μας, οι αναμνήσεις μας, οι πράξεις μας θα είναι πολύ μακρινά.

Το σύμπαν είναι ψυχρό και απόλυτο σε αυτό.

Για ένα κομμάτι γκρίζο χαρτί

Τα τελευταία 3 χρόνια, στα σοβαρά τα τελευταία 2 ασχολούμαι με τη φωτογραφία. Με την λέξη ασχολούμαι αναφέρομαι στην πρόθεσή μου να ασχολούμαι μιας και στην πραγματικότητα ασχολούμαι πολύ πολύ λιγότερο. Είμαι σαν ένας συγγραφέας που δεν γράφει. Βέβαια ο συγγραφέας έχει κάπως πιο απλό έργο, θέλω να πω λιγότερο τεχνικό. Στην απλή εκδοχή, ένα μολύβι και ένα τετράδιο είναι αρκετά για να ξεκινήσεις να γράφεις. Αν δεν γράψεις καλά, το μόνο που μπορείς να κατηγορήσεις είναι το κεφάλι σου και όχι το μολύβι ή το τετράδιο. Η φωτογραφία, λόγω της τεχνικής της, προϋποθέτει και κάποια τεχνική αρτιότητα, κάποια κατάθεση χρόνου και σαφώς έναν αξιόλογο εξοπλισμό. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως αν βγάλει μια όχι καλή φωτογραφία θα μπορεί να φταίει το ότι δεν αφιέρωσε τον απαραίτητο χρόνο ή πως δεν κατέχει ακόμα το τεχνικό στάδιο ή ακόμα πως ο εξοπλισμός του δεν ανταποκρίνεται στα επίπεδα που ζητά, σωστά;

Όχι ακριβώς. Συμφωνώ πως κάποια τεχνικά ζητήματα (ευκρίνεια, εστίαση, έκθεση) προκειμένου να παράξουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα θα πρέπει κάποιος να κατέχει τα παραπάνω, μα μια φωτογραφία είναι πολλά παραπάνω. Είναι το βλέμμα, η σύνθεση, η συγκίνηση που θα καταφέρει ο φωτογράφος να μεταφέρει ή ιδανικά να δημιουργήσει. Είναι όλα αυτά που θα επιλέξει μια κρίσιμη στιγμή να βάλει μέσα στη φέτα του χρόνου και πολύ περισσότερο είναι όλα αυτά που θα κρατήσει απ' έξω. Είναι η ποιότητα του φωτός και πως αυτό μετουσιώνεται σε εικόνα, ένα παράθυρο στο "άλλο". Αυτό είναι το πραγματικά ουσιώδες και το αναγκαίο. Αυτό είναι που αναζητώ και που πολύ φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω ποτέ μου να το επιτύχω.

Μέχρι και σήμερα, έχω βγάλει εκατοντάδες φωτογραφίες. Σύντομα θα μπορώ να λέω πως έχω βγάλει χιλιάδες. Είναι μέτρο όμως αυτό για την ποιότητα της δουλειάς μου; Είναι ο αριθμός των φωτογραφιών ένα ικανό κριτήριο για να μπορώ μετά από χρόνια να κοιτάξω πίσω και να πω στον εαυτό μου πως τόσα χρόνια δεν τα πέρασα μαθαίνοντας και παθαίνοντας άσκοπα;

Ίσως να γίνομαι γραφικός και δραματικός, μα αν μπορέσω να βγάλω μια και μόνο μια φωτογραφία  που κάθε φορά που την κοιτάζω να μπορώ να διακρίνω μια ελάχιστη και άγνωστη συγκίνηση, τότε θα πω πως τα χρόνια που αφιέρωσα για να βγάλω αυτή τη μία φωτογραφία, όλες τις αμέτρητες αποτυχημένες λήψεις, τις στιγμές εκνευρισμού, όλα αυτά τελικά απέδωσαν. Μια και μόνο μια που θα φυλάω σαν ένα από τους πιο καλά φυλαγμένους θησαυρούς μου.

Η αναζήτηση μιας ζωής σε ένα κομμάτι σελιλόιντ, σε ένα γκρίζο χαρτί. 

για μια ζωή χωρίς ταυτότητα

Τετάρτη βράδυ, ίσως Πέμπτη χαράματα. Απίστευτη ησυχία γύρω. Σε ένα δωμάτιο σκοτάδι. Η θερμοκρασία είναι 25 βαθμοί. Ξαφνικά ακούγεται ένας ήχος, το κεντρικό πρόσωπο (η Κ.) της ιστορίας έχει ξυπνήσει. Όνομα και ηλικία δεν θα γραφούν εδώ. Η Κ. κάθεται στην άκρη του κρεβατιού της. Ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που την ξύπνησε. Πηγαίνει στην κουζίνα. Παίρνει ένα ποτήρι και βάζει νερό. Πηγαίνει στο μπάνιο. Κοιτάζεται στον καθρέφτη, ρίχνει νερό στο πρόσωπό της. Δεν μπορεί να πιστέψει πως βρέθηκε εδώ. Όλα ξεκίνησαν δύο χρόνια πριν, μα δεν μας αφορά. Εξάλλου, ούτε η ίδια θα ήθελε να μάθουμε. Σημασία έχει το μετά, το τώρα είναι φευγαλέο και άπιαστο. Θα πρέπει να γίνει σήμερα, σκέφτεται. Ντύνεται και φεύγει. Δεν παίρνει τίποτα, ούτε κλειδιά, ούτε κινητό, ούτε πορτοφόλι, δεν χρειάζονται άλλωστε. Με το πρώτο φως του ήλιου το πρωί κάτι θα έχει τελειώσει μια για πάντα. Ίσως και κάτι νέο να ξεκινήσει   

 

Αντί ευχών…

Προειδοποίηση:

Προς όσους επίδοξους ταξιδιώτες του χρόνου,

 

Το ταξίδι στο χρόνο μπορεί να προκαλέσει: ζαλάδες, προσωρινή κώφωση, λιποθυμίες, ακόμα και τον θάνατο.

Σκεφτείτε το ξανά πριν το αποφασίσετε

Και

Εάν είσαστε ήδη ταξιδιώτης του χρόνου ή σίγουρα θα γίνετε, θυμηθείτε:

Πρέπει να πάρετε όλα τα σημεία στίξης για να τελειώσει.

 

Από έναν άνθρωπο που έχει βιώματα περί του θέματος.

Αναζητήσεις #1

Δεν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πιο απλά; Μου φαίνεται πως τελευταία έχουν αρχίσει να μπλέκονται και το κακό είναι πως όσο περνάν οι μέρες τόσο περισσότερο πεπεισμένος είμαι πως δεν θα μπορέσω να βρω την άκρη. Δεν θα μπω καν στο κόπο να προσέξω τι γράφω, θα τα γράψω όπως μου έρχονται και όπως θα τα έλεγα.

Είναι κάτι που με τρώει. Ακόμα δεν το έχω καταλάβει καλά, αλλά έτσι είναι. Να φθείρεσαι για κάτι που έχεις αφιερώσει τον εαυτό σου. Σιγά σιγά, η αγάπη θα γίνει αηδία και το χειρότερο θα σιχαθώ εμένα που αηδίασα. Δεν θέλω ρε γαμώτο το μόνο που θα μου μείνει να είναι αυτό. Θέλω να κρατήσω όμορφες αναμνήσεις και όμως πολύ φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν θα συμβεί.

Άνθρωποι φεύγουν. Φεύγουν σε μια εποχή που δεν θέλω να φύγουν. Αν με ρωτούσες πριν λίγα χρόνια, πιθανόν και να χαιρόμουν, αλλά όχι τώρα. Τώρα σχεδόν σίγουρα οι αποχαιρετισμοί θα είναι μόνιμοι. Ναι, όλοι λέμε ότι δεν θα χαθούμε, αλλά αυτό είναι ψέμα. Τα σχέδια που είχαμε στη μέση, θα μείνουν στη μέση. Μερικές ουσιώδεις σχέσεις θα αρκεστούν να ανταλλάζουν το πολύ μερικά pokes στο facebook.

Δεν βλέπω το αύριο. Ή καλύτερα δεν το βλέπω ωραίο. Το βλέπω όσο χάλια θα μπορούσα. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω. Δεν το βλέπω καλά όμως.

Τι θα μείνει από μένα για τους άλλους; Κυρίως στους φίλους. Από τι θα με θυμούνται; Θα είναι μήπως από κάτι που είπα; Από κάτι που έφτιαξα; Από μια φωτογραφία; Από ένα βίντεο; Από μια καθαρή ανάμνηση; Από κάτι που έγραψα;

Που βαδίζω ως καλλιτέχνης; Δύσκολα χρόνια που μου έτυχαν. Τα αναλώσιμα θέλουν χρήμα και κανείς δεν υπάρχει για να αγοράσει. Μέχρι σήμερα εγώ με χρηματοδοτούσα, μέχρι σήμερα όμως. Πλέον δεν μπορώ να αγοράσω μπογιές, τελάρα, χημικά, χαρτιά, φιλμ.

Δεν βρίσκω πλέον καμία ευχαρίστηση στην καθημερινότητά μου. Πέρα από λίγες φωτεινές ακτίνες που με κρατάνε, όλα τα άλλα μου είναι αδιάφορα.

Ναι, θα μπω στον πειρασμό να πω πως θα ήθελα τα πράγματα να είναι όπως με βολεύουν.