(σχεδόν) Πρωτοχρονιάτικες ευχές

Σχεδόν.

Θα τα γράψω σήμερα γιατί μάλλον δεν θα έχω καμία διάθεση να τα γράψω στην ώρα τους. Οπότε αν αγαπητέ αναγνώστη το ημερολόγιό σου λέει ακόμα 2011 σταμάτα την ανάγνωση και έλα πάλι όταν λέει 2012.

-Που λέει ο λόγος, αν θέλεις μπορείς να τα διαβάσεις και τώρα και να τα θυμηθείς όταν θα έχεις μπουκώσει με βασιλόπιτα.

 

Παρά τον –παραπλανητικό- τίτλο, δεν θα πω ευχές.

Μου τέλειωσαν στην προηγούμενη ανάρτηση για τα Χριστούγεννα. [για κάποιον λόγο ο ορθογράφος μου λέει να γράψω τα Χριστούγεννα με κεφαλαίο]  <- ξεφεύγεις

 

Όπως έλεγα δεν θέλω να γράψω για καλές χρονιές, χαρούμενες γιορτές, αξέχαστα Φώτα και ανεπανάληπτο Πάσχα.

 

Συνεχίζοντας να γράφω ελπίζω πως θα σκεφτώ κάτι εναλλακτικό. Χωρίς τα αυτάκια “”

 

Εδώ θα μπει μια φωτογραφία για να μου δώσει περισσότερο χρόνο.

 

 

 

Εγώ την έβγαλα και αν τολμήσει κάποιος να πει ότι δεν του αρέσει ή ότι την έκλεψα, τότε να σηκωθεί να φύγει και να έρθει μόνο αν ζητήσει συγγνώμη.

 

 

Ναι αυτό ήταν. Βιάζομαι να φύγω.

 

Δοκιμαστικό Σενάριο – Τίτλοι Αρχής

Γράμμα στον Άγιο

 

Τώρα πια που πέρασε η φρενίτιδα των Χριστουγέννων, μπορώ να δημοσιεύσω την δική μου επιστολή στον παχουλό άγιο που μερικά παιδάκια νομίζουν ακόμα ότι υπάρχει.

 

“Αγαπητέ άγιε,

Με λένε Πετράκο, αν και αυτό το ξέρεις. Για φέτος τα Χριστούγεννα δεν θέλω να σου ζητήσω το κουκλόσπιτο της Barbie, ούτε το PS3  με τιμονιέρα και το καινούργιο GT, ούτε καινούργιο σπίτι όπως ζητάνε πολλά παιδάκια και κουράζουν τα κακόμοιρα τα ξωτικά σου.

Δεν θέλω ούτε ειρήνη στο κόσμο ή να μην πεινάνε τα παιδάκια στην Αφρική ή να σωθούν οι θαλάσσιες χελώνες.

Το μόνο που σου ζητάω αυτές τις άγιες μέρες είναι να βάλεις το χεράκι σου να να φτιάξεις λίγο τα πράγματα στην χώρα μου, την Ελλάδα.

Δυστυχώς είναι πολύ άσχημα, κόσμος απολύεται, δεν έχει να φάει, δεν έχει που να κοιμηθεί το βράδυ και τους βάζουν να πληρώσουν παραπάνω από όσα έχουν.

Για φέτος ζητώ από σένα άγιε, να να βοηθήσεις τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους βουλευτές και τους γιατρούς που τους χτυπάνε χωρίς σταματημό με νέους φόρους. Είναι μια τεράστια αδικία και κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι δεν χορταίνουν να τρώνε λεφτά.

Αρχίζω να φοβάμαι πως μια μέρα θα μπουν στο σπίτι μας. Ο καλός πατέρας μου έχει μια φιλανθρωπική οργάνωση που μοιράζει από μια Cayenne σε όσες οικογένειες έχασαν το 4x4 τους. Να έβλεπες μόνο πόσο χαρούμενοι είναι όταν τους δίνουμε το κλειδί.

Το καλύτερο παιδί του κόσμου, Πετράκος. “

 

Καλά (περασμένα) Χριστούγεννα

Κεφάλαιο 4: “Χαιρετίσματα από την αίθουσα του νεκροτομείου”

 

Ο Χάρης είναι ιατροδικαστής. Όλη μέρα ασχολείται με πτώματα. Αυτή είναι η δουλεία του. Δεν παραπονιέται, δεν αισθάνεται την παραμικρή αηδία. Του αρέσει να βλέπει εκεί που όλοι αποστρέφουν το βλέμμα, να βλέπει ό,τι οι άλλοι δεν μπορούν να δουν.

Όταν δεν δουλεύει του αρέσει να πηγαίνει σινεμά και να βλέπει παλιές ταινίες σε επανέκδοση. Κάνει συλλογή μπαχαρικών, έχει μάλιστα στην συλλογή του πάνω από δεκαπέντε διαφορετικά είδη πιπεριού. Ποιος να το πίστευε πως υπάρχουν τόσα πολλά;

Μένει στην μονοκατοικία της γιαγιάς του, στην Αθήνα. Η γιαγιά του, η Ερμιόνη, έχει αρκετά χρόνια που πέθανε. Αυτή τον μεγάλωσε. Μπορεί το σπίτι να είναι παλιό άλλα δεν μπορεί να φύγει. Καμιά φορά αισθάνεται πολύ άσχημα με όλες τις πολυκατοικίες που ρίχνουν την σκιά τους πάνω στο σπίτι του. Στην βεράντα έχει φυτέψει πολλές γλάστρες με μέντα και δυόσμο. Δοκίμασε να βάλει και λεβάντα, αλλά από τα αποτελέσματα μάλλον είναι αλλεργικός σε αυτή.

Μερικά βράδια του χειμώνα, χωρίς πολύ κρύο, χιόνι ή βροχή, παίρνει ένα βιβλίο και μια θερμάστρα για να διαβάσει στο μπαλκόνι του. Μέσα η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ βαριά και έτσι τον ευχαριστεί να περνάει την ώρα του δίπλα στον δυόσμο.

Ένα βράδυ σαν και αυτό ήταν που συνέβη. Μια νεαρή γυναίκα, γύρω στα είκοσι τέσσερα με είκοσι έξι την έκανε, τράκαρε μπροστά στο σπίτι του. Η αστυνομία είπε πως ήταν μεθυσμένη όταν οδηγούσε. Παρά την σοβαρότητα του ατυχήματος, η γυναίκα δεν τραυματίστηκε σοβαρά.

Ιντερνετ γκειμ

Πρόσφατα (τι πρόσφατα δηλαδή, πόσες μέρες πέρασαν) με προσκάλεσε η Δάφνη , την οποία δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω, (ήρθε από το πουθενά ένα πράμα) σε ένα από τα πολλά παιχνίδια που κάνουν μεταξύ τους οι μπλόγκερς. Με την αρμοδιότητα που μου δόθηκε, θα αναφέρω με τυχαία σειρά 7 πράγματα για μένα.

1) Ανησυχώ τις τελευταίες μέρες πολύ με την σχολή μου. Όπως τα υπολογίζω ίσα που θα προλάβω να πάρω πτυχίο. Οι απαισιόδοξες προβλέψεις με βλέπουν να γυρνάω με άδεια χέρια σε τέσσερα χρόνια από τώρα. Λυπηρό.

2) Δεν έχω facebook. Ναι συμβαίνει σε μερικούς να ζουν και χωρίς αυτό και όχι δεν έχω πρόθεση να φτιάξω ούτε μετά τα παρακάλια σου.

3) Αν τύχει και με γνωρίζεις προσωπικά, θα ξέρεις πως έχω κάποιες παράλογες (για μένα μια χαρά λογική βγάζουν όλα) εμμονές. Ανάμεσα σε αυτές να χωρίζω σε νοητά κομμάτια την κουβέρτα πριν κοιμηθώ, να θέλω να είμαι υποδειγματικός οδηγός, να έχω τουλάχιστον τέσσερα είδη μπαχαρικών στο ντουλάπι. (ίσως δεν είναι και ΟΙ εμμονές, αλλά αυτά μπόρεσα να σκεφτώ τώρα)

4) Έχω επίσης πολλές φοβίες. Ασθενείς οι περισσότερες αλλά ανυπέρβλητες. Ύψη, γάτες, φελιζόλ, πιστωτικές κάρτες, ακαταστασία, αυτοκίνητα με τιμόνι στα δεξιά, μαύρο ρούμι, μάτια κουζίνας, σίδερο σιδερώματος, ήλιος, περιστέρια. (τα περιστέρια είναι αστείο για αλλουνού φοβία, φυσικά και δεν φοβάμαι τα περιστέρια)

5) Έχω καλή όραση. Εντάξει μπορεί όχι και πολύ καλή, αλλά τουλάχιστον δεν φοράω γυαλιά.

6) Για όσους δεν πιστεύουν, (δεν είναι λίγοι) έχω ένα νταν στο ταε-κβο-ντο. Και δεν σημαίνει ότι ψάχνομαι για τσαμπουκάδες, ούτε ότι είμαι ολυμπιονίκης, ούτε και ότι θα σας δείρω όλους. Ξεκάθαρα;

7) Φοράω παπούτσια #44. (δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο)

Τέλος θα πρέπει να επιλέξω 15 που θα συνεχίσουν το παιχνίδι. Δεν θέλω να υποχρεώσω, έτσι θα το αφήσω ανοιχτό και ας το κάνει όποιος θέλει, κεφάλια δεν παίρνω.

Κεφάλαιο 1: «Η μεγάλη απόδραση του πορτοκαλί λαγού»

Όλα στην Ιαπωνία είναι μεγαλύτερα. Λέγοντας όλα δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε απέξω και τις νυχτοπεταλούδες. Βλέπετε στην Ελλάδα, οι συνήθεις νυχτοπεταλούδες κυμαίνονται σε μήκος από τέσσερα έως το πολύ και δέκα εκατοστά έκαστη. Χωρίς υπερβολή οι αντίστοιχες ιαπωνικές νυχτοπεταλούδες μπορούν να φτάσουν σε μήκος τα εξωφρενικά δώδεκα εκατοστά, προκαλώντας ρίγη στους επισκέπτες της χώρας. Τούτο το τέχνασμα χρησιμοποίησε και ο πορτοκαλί λαγός της ιστορίας, ο οποίος για μερικές μόνο φορές στο εξής θα αναφέρεται ως «Ο Τρόμος του Μεσονυκτίου» για προφανείς λόγους. Ας δούμε όμως τα πράγματα όπως άρχισαν. Σε μια από τις νυχτερινές εξορμήσεις του ο συγκεκριμένος λαγός συνάντησε έναν παράξενο κυνηγό. Παράξενο από τρείς απόψεις. Φορούσε ροζ νυχτικιά και στο αριστερό του χέρι κρατούσε ένα ποτήρι αεριούχο βυσσινάδα. Ο λαγός βλέποντας τον πρωτότυπο αυτό κυνηγό, βασίστηκε στον τρόμο που προκαλούσε σε κάθε είδος κυνηγού που συναντούσε τα βράδια. Ο κυνηγός όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά σε ένδειξη του αστείρευτου θάρρους του είπε στον λαγό «Οι χιονάνθρωποι δεν ευδοκιμούν σε τροπικά κλίματα». Όπως είναι προφανές, μια τέτοια δήλωση δεν είναι εύκολο να αντικρουστεί από έναν λαγό, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν πορτοκαλί λαγό με διδακτορικό στην γενετική. Αφού μάζεψε όση υπερηφάνεια του απέμεινε είπε «Σίγουρα θα φοβάσαι τις νυχτοπεταλούδες». Με το ύφος του νικητή ο κυνηγός απάντησε «Όχι». Έτσι και τέλειωσε η μεταμεσονύκτια δράση του λαγού στους αγρούς βρώμης. Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια αιχμαλωσίας προτού ο τρόμος του μεσονυκτίου αποφασίσει να αποδράσει. Άνοιξε, λοιπόν, το ξύλινο σκαλισμένο κουτί που κουβαλούσε στην τσέπη του σακακιού σε περίπτωση που κάποτε κινδύνευε και απελευθέρωσε μια γιαπωνέζικη νυχτοπεταλούδα. Ο κυνηγός, ο οποίος τώρα φόραγε τις ριγέ πυτζάμες του, έμεινε κοκαλωμένος από το θέαμα. Ο λαγός δεν έχασε την ευκαιρία. Αφού έφαγε το τελευταίο κρουασάν βουτύρου που περίσσεψε από το πρωινό, αποχαιρέτισε τον κυνηγό λέγοντας «Τα προτιμώ με γέμιση μαρμελάδα ροδάκινο», βάζοντας τέλος σε μια διαμάχη που κράτησε πάνω από δύο χρόνια. Έχοντας επιβιώσει και από τούτη τη δοκιμασία, ο Τρόμος του Μεσονυκτίου συνόψισε την εμπειρία του στην παρακάτω φράση «Αδύναμος είναι εκείνος που δεν μπορεί να παραβγεί έναν κυνηγό για πάνω από είκοσι ένα χρόνια»

Εκπομπή Προσεχώς

Την ερχόμενη Κυριακή (16/10) επιμελούμαι ραδιοφωνικής εκπομπής με μουσική ταινιών των 80’s- μέρος Α’.

Όσοι τολμηροί μπορούν να με ακούσουν στο ίντερνετ:  http://www.studioe.gr  ή αν κάποιος μένει Γιάννενα στα 103 FM.

Κυριακή 16/10 20:00-21:00 Studio E (http://www.studioe.gr)

 

Για τα επόμενα δύο μέρη (Β’ και Γ’) θα φροντίσω να ενημερώσω εγκαίρως.

 

au revoir

Η νοστιμότερη πίτσα που φάγατε ποτέ

Ένα από τα πιο παρεξηγημένα φαγητά που γνωρίζω. Έχει ενοχοποιηθεί σε μέγιστο βαθμό ως ανθυγιεινό, junk food, διατροφικά μηδενικό. Η αλήθεια όμως διαφέρει. Εάν παρασκευαστεί με προσοχή, στο σπίτι, μπορεί να αποτελέσει ένα πλήρες γεύμα. Δυστυχώς οι περισσότεροι προτιμούν την ευκολία ενός delivery από το να ασχοληθούν για λίγα λεπτά, δεν χρειάζεται περισσότερο από μια ώρα.

Προχωρώ σύντομα στην ουσία μιας και δεν τα καταφέρνω στα λόγια.

 

Η βασική συνταγή προέρχεται από την δημοφιλέστερη πιτσαρία της Ρώμης –όνομα δεν κράτησα- και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γαστρονόμος, πριν μερικούς μήνες. Πρόκειται για την απλούστερη και πιο γοητευτικής εκδοχής της πίτσας, την μαργαρίτα.

Πριν ξεκινήσω να τονίσω πως τα υλικά θα πρέπει το δυνατόν καλύτερης ποιότητας που μπορούμε να βρούμε. Εξηγούμαι: είναι πολύ εύκολο να βάλουμε μια έτοιμη σάλτσα που αγοράσαμε στο σούπερ-μάρκετ, το αποτέλεσμα που θα δώσει όμως μια σάλτσα από ώριμες ντομάτες που θα φτιάξουμε μόνοι μας είναι πέρα από κάθε σύγκριση. Σε ίδιους τόνους και το τυρί που θα επιλέξουμε. Στο εμπόριο θα βρείτε εύκολα μοτσαρέλα, που όμως φτιάχνεται από αγελαδινό γάλα. Όχι ότι είναι κακό αλλά θα πετύχετε αυθεντική γεύση μόνο με μοτσαρέλα από γάλα νεροβούβαλου. Μην κάνετε καμία έκπτωση στα υλικά.

 

Βάση όλως είναι το καλό ζυμάρι που θα φτιάξουμε στην αρχή. Αναλόγως την επιτυχία που θα έχουμε στη ζύμη μπορούμε ακόμα και να καταστραφεί το γεύμα μας. Μην ανησυχείτε όμως, κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πάρουμε την πρώτη μας απόφαση: πρόκειται να φάμε σήμερα ή αύριο; Στην πρώτη θα φτιάξουμε ένα γρήγορο ζυμάρι μα σε αντάλλαγμα θα χαθεί ένα ποσοστό της τελικής γεύσης. Πρότασή μου να ξεκινά η παρασκευή μια ημέρα πριν (24 ώρες τουλάχιστον) ώστε να έχουμε το μέγιστο γευστικό αποτέλεσμα.

Και στις δύο περιπτώσεις η συνταγή είναι η ίδια:

 

200 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις (άσπρο)

200 γρ. σκληρό αλεύρι (κίτρινο)

1 φακελάκι ξηρή μαγιά (8 γρ.)

1 κ.γ. αλάτι (~8 γρ.)

1 κ.γ. ζάχαρη (~8γρ.)

280 γρ. νερό

4 κ.σ. ελαιόλαδο

λίγο ψιλό σιμιγδάλι

 

Διευκρινήσεις:

Το άσπρο αλεύρι είναι το κοινό αλεύρι που όλοι γνωρίζουμε. Υπάρχει όμως και το κίτρινο αλεύρι που το γνωρίζουν λιγότεροι. Ίσως δυσκολευτείτε να το βρείτε. Θα πρέπει όμως να επιμείνετε, αυτό είναι που κάνει την διαφορά. Μεγάλη προσοχή μην το μπερδέψετε με το καλαμποκάλευρο.

Το νερό θα πρέπει να είναι είναι χλιαρό, τόσο όσο να αντέχει το χέρι μέσα του.

 

Αφού έχουμε εξασφαλίσει τα υλικά, προχωράμε στην εκτέλεση.

 

Ανακατεύουμε σε ένα μεγάλο μπολ τα άλευρα, την μαγιά, τη ζάχαρη και στη συνέχεια ρίχνουμε το νερό. Ανακατεύουμε με το χέρι μέχρι να αρχίσει να σχηματίζεται η ζύμη. Ρίχνουμε το αλάτι. Δουλεύουμε για πέντε περίπου λεπτά, ρίχνουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε για άλλα πέντε λεπτά.

Αν όλα έγιναν σωστά, θα έχετε ένα ζυμάρι που θα κολλάει ελαφρώς στα χέρια. Αν όχι, προσθέστε λίγο αλεύρι ακόμα ή λίγο νερό. Οι αναλογίες εξαρτώνται από το αλεύρι που έχετε στην διάθεσή σας. Οι αναλογίες που δίνω δούλεψαν στα δικά μου άλευρα. Προσοχή όμως μην το παρακάνετε! Αυτό που θέλουμε είναι ένα χαλαρό ζυμάρι που μόλις να ξεκολλά από τα χέρια μας. Πιθανόν να έχετε κομμάτια από την ζύμη που έχουν κολλήσει στα χέρια σας. Λίγο πριν τελειώσετε το ζύμωμα, μπορείτε να τα πλύνετε και να δοκιμάσετε με καθαρά χέρια.

Σε ένα άλλο μπολ, αρκετά μεγαλύτερο του αρχικού, λαδώνουμε ελαφρώς τα τοιχώματα και τοποθετούμε την ζύμη να ξεκουραστεί. Αν πήρατε τον πρώτο δρόμο (24 ώρες αναμονής), καλύπτετε το μπολ με μεμβράνη και τοποθετείτε στο ψυγείο για μία ημέρα. Αν από την άλλη βιάζεστε, σκεπάστε το μπολ με μια πετσέτα και περιμένετε μισή ώρα.

 

Έχουν περάσει μόλις δέκα λεπτά με ένα τέταρτο και έχουμε κάνει τον μισό δρόμο. Όποιο χρόνο αναμονής και αν επιλέξατε, μόλις αυτός λήξει θα πρέπει να ζυμώσουμε λίγο ακόμα, τόσο δα μόνο.

 

Σε μια καθαρή και μεγάλη επιφάνεια απλώνουμε λίγο από το σιμιγδάλι. Με απαλές κινήσεις για να απλωθεί ένα λεπτό στρώμα. Βγάζουμε τη ζύμη από το μπολ και την ακουμπάμε στο σιμιγδάλι. Δουλεύουμε για πέντε λεπτά. Την αφήνουμε όπως είναι για πέντε λεπτά και μετά ξαναδουλεύουμε άλλα πέντε. Ξέρω είναι λιγάκι κουραστικό, αλλά μόνο στην σκέψη. Αν σε οποιαδήποτε στιγμή νιώσετε πως η ζύμη κολλάει στον πάγκο σας, απλώνετε λίγο ακόμα σιμιγδάλι.

Απλώνουμε σε ένα ταψί, κατά προτίμηση αντικολλητικό ή ιδανικά σε εκείνα τα τρυπητά ταψάκια ειδικά για ψήσιμο πίτσας. Το πάχος της ζύμης διαφέρει ανάλογα με τα γούστα, αλλά εγώ προτείνω να μην ξεπερνά το 1 εκατοστό. Οι ποσότητες που δίνω φτάνουν για μια χορταστική πίτσα ικανή να ταΐσει δύο άτομα, για να απλωθεί με άνεση σε ταψί διαμέτρου 32 εκατοστών, μάλιστα περισσεύει και λίγο ανάλογα με το πάχος. 

 

Για μια σπιτική σάλτσα ντομάτας:

Μερικές ώριμες ντομάτες.

Λίγο αλάτι και ζάχαρη

Μυρωδικά της αρεσκείας μας κατά προτίμηση φρέσκα (βασιλικός, ρίγανη, θυμάρι, δενδρολίβανο)

 

Σε μια κατσαρόλα βράζουμε νερό. Αφήνουμε να κοχλάσει και ρίχνουμε τις ντομάτες. Αφήνουμε για ένα με δύο λεπτά αφού προηγουμένως έχουμε χαράξει σχήμα χ για να διευκολυνθούμε στο ξεφλούδισμα. Τις βγάζουμε και τις αφήνουμε να κρυώσουν για λίγο, ώσπου να μπορούμε να τις πιάσουμε. Τις ξεφλουδίζουμε. Τις πιέζουμε ώστε να φύγουν τα περιττά υγρά και σπόρια, θέλουμε να κρατήσουμε την σάρκα της. Κόβουμε σε μικρά κομματάκια και τα ρίχνουμε σε ένα τηγάνι μαζί με το αλάτι, την ζάχαρη και τα αρωματικά. Μαγειρεύουμε ώστε να πετύχουμε την πυκνότητα που θέλουμε, ούτε πολύ πυκνή, αλλά ούτε και πολύ υδαρή. Αφήνουμε να κρυώσει πριν τη χρησιμοποιήσουμε. 

 

Το ψήσιμο είναι πολύ σημαντικό. Στους επαγγελματικούς φούρνους αναπτύσσονται υψηλές θερμοκρασίες που ο σπιτικός φούρνος μόνο θα ονειρευόταν. Ρυθμίζουμε στην υψηλότερη δυνατή θερμοκρασία, 250 C⁰  και αφήνουμε να ζεσταθεί εντελώς. Αποφεύγουμε να ανοίγουμε άσκοπα τον φούρνο καθώς έτσι χάνεται θερμότητα. Τονίζω την σημασία που έχει το ταψί. Επενδύστε σε ένα ταψί πίτσας, αυτά με τις τρυπούλες από κάτω, έτσι δεν θα έχετε τον φόβο μήπως κολλήσει ή δεν ψηθεί αρκετά. Ρυθμίζουμε το φούρνο χωρίς αέρα με αντιστάσεις πάνω-κάτω.

 

Στην γνήσια ιταλική μαργαρίτα μπαίνουν τέσσερα υλικά, τρία εκ των οποίων βρίσκονται στην ιταλική σημαία. Σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα, φρέσκος βασιλικός και ελαιόλαδο.

 

Στην ζύμη μας απλώνουμε την σάλτσα που έχουμε φτιάξει και προσθέτουμε λίγο ελαιόλαδο. Ψήνουμε για δώδεκα λεπτά. Την βγάζουμε, κομματιάζουμε από πάνω την μοτσαρέλα και ψήνουμε για άλλα οκτώ λεπτά. Ξεφουρνίζουμε και από πάνω απλώνουμε φύλλα βασιλικού και λίγο ελαιόλαδο.

Τι κάνεις Γιωργάκη και δεν διαβάζεις;

Διάφορα.


Για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα προβλέπεται να μην γράφω και πολλά, έως καθόλου. Όπως ότι έχω να γράψω εδώ και ένα μήνα.
Τέτοια συμπεριφορά είναι προγραμματισμένη και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να παρεξηγηθεί.
Θα επανέλθω όταν κριθεί ασφαλές και σκόπιμο.

Αρκετά όμως φλυαρήσαμε.

Δεν πληρώνω!

Υ.Γ. (Προς αγαπητή  Αμελί)

Πολύ θα ήθελα να παραθέσω εδώ μια συνταγή για τυροπιτάκια, αλλά φαντάζομαι πως πνίγεσαι και εσύ στην εξεταστική, οπότε αναβάλλεται για Οκτώβριο (?)  



                                                                                                                                                                                                         

Τυπικό παράδοξο

Το σενάριο:

Τυπικός φοιτητής φυσικού, ίσως όχι και τόσο τυπικός εδώ που τα λέμε, χαίρεται που πέρασε οκτώ στα δέκα μαθήματα του πρώτου έτους (στην πραγματικότητα έντεκα, αλλά στα χαρτιά τα γράφουν δέκα, δηλαδή εννιά περασμένα), καταφέρνει να αγγίξει το ψυχολογικό όριο των μηδέν στα εννιά (και πάλι έντεκα είναι αλλά μετράνε τα εργαστήρια σαν ένα μάθημα, έκαστο).

Πως έχει η ιστορία;

Όλα ξεκίνησαν πέρσι κάπου τον Νοέμβριο του ’10, από τον μιγαδικό. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι άρχισε από την πρώτη μέρα, αλλά τον Νοέμβρη ήταν που κόλλησαν και τα άλλα μαθήματα. Όχι ότι έφταιγε ο Λεο…ρης, μια χαρά μάθημα κάνει, με τις προόδους του και με τα λοιπά. Η αίθουσα του σκασμού από παλιούς που ακόμα μαρτυράνε με την δεκάδα των τελευταίων μαθημάτων. Κάτι τα περίεργα που έλεγε, κάτι που δεν έβλεπες και δεν άκουγες τίποτα αφού οι πιο ψηλοί άνθρωποι της Ελλάδας ήρθαν και κάθισαν μπροστά σου, κάτι το στρίμωγμα από τα πλαϊνά στα στενά καθίσματα των μεγάλων αιθουσών (για όσους δεν ξέρουν, υπάρχουν δύο μεγάλες αίθουσες, τις οποίες οι καθηγητές λατρεύουν ενώ οι φοιτητές μισούν, ακριβώς το αντίθετο γίνεται με το αμφιθέατρο) , κάτι που είχες βαρεθεί κι εσύ και σκεφτόσουν διάφορα εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ήθελε και πολύ.

Μετά ήταν και ο Ασλ…γλου. Ο άνθρωπος δεν υποφέρονταν με τίποτα. Για να τον παρακολουθήσεις χρειαζόσουν ατσάλινα νεύρα ή να είσαι σε κώμα. Για δυο μήνες και κάτι δεν χάθηκε μάθημα και αυτός ανάλογα με τα κέφια του και την ζωντάνια του το τραβούσε για καμιά ώρα το παραμύθι. Άντε και επιπλέον μέρα για ασκήσεις (που μετά είχαμε καπάκι τρεις ώρες εργαστήριο), άντε και παραπάνω ώρες, άντε και σαββατοκύριακο. Τελικά μια μέρα ήταν που χάθηκε λόγω κατάληψης (πρόβατα). Επί δύο μήνες ταλαντώσεις, κυματική εξίσωση και πάλι ταλαντώσεις. Με ένα σώμα, με δύο, με τρία, με άπειρα, εγκάρσιες, διαμήκεις. Μετά δεν ξέρω τι έκανε αλλά δεν είχε και πολύ χρόνο. Κάπου στο τέλος που πήγα έλεγε κάτι με καθρέφτες. Και στο τέλος να βάζει οπτική. Όχι ότι πήγα, μου το είπαν.

Μετά είναι και ο Ρι…ζος. Δεν λέω, καλός ο Γιαννάκης, αλλά αυτό με τις εξετάσεις παραπάει. Κάνει πάνω από ώρα να γυρίζει όλες τις αίθουσες μόνο για να μοιράσει θέματα. Όλο το φυσικό γέμισε και έστειλε και στο μαθηματικό γιατί του τέλειωσαν οι αίθουσες.

Είναι και το εργαστήριο. Εκεί τα πήγαμε καλά. Όπως και σε κάθε εργαστήριο μέχρι τώρα. Σε ένα τμήμα που τέσσερα άτομα κοπήκαν πριν καν δώσουν. Όλα καλά ήταν στην καθημερινότητα, πρόβλημα δεν είχαμε, τεστάκια αυτός ξεχνούσε να βάλει και στις εργασίες παίρναμε καλούς βαθμούς, αν σκεφτεί κανείς ότι στις μισές και πάνω δεν βρίσκαμε καθόλου σφάλματα. Μέχρι που ήρθε η μαύρη ώρα της εξέτασης. Θεωρητικό-πειραματικό. Στο πειραματικό έκανα μια τεράστια βλακεία και κόπηκα, αν και ήμουν ο μόνος εκεί μέσα που ήξερα τι μου γινόταν, όλοι οι άλλοι έκαναν ότι τους κατέβαινε και περίμεναν από τον Μπε…νη να τους τα διορθώσει. Στο θεωρητικό όπως ήταν αναμενόμενο, κόπηκα. Ήταν εκείνος από πέρσι που με έκοψε άλλες δύο φορές, σύνολο τρείς και τις τρεις με τρία.

Σύγχρονη Ι. Βαθμός 1. Ήταν δύο καθηγητές που έβαλαν θέματα. Από μισό στον καθένα έγραψα; Δεν είχα και μεγάλες προσδοκίες εδώ. Σχετικότητες, πηγάδια δυναμικού και άλλα. Πρόβλημα κατανόησης.

Έτσι κλείνει το τρίτο εξάμηνο. Δεν λέω τα δύο δεν τα έδωσα καν, την σύγχρονη θα την περνούσα μόνο με θεϊκή βοήθεια, αλλά τα άλλα δύο έπρεπε να τα περάσω. Μέσα σε όλο αυτό το ευχάριστο κλίμα, ξεκινάει και το τέταρτο εξάμηνο. Όπως συνηθίζεται, το πρόγραμμα είναι σαν να το έφτιαξε ψυχοπαθής κτηνοτρόφος. Εδώ είπα, εύκολα δύσκολα θα τα παρακολουθείς όλα. Δύσκολα.

Να ξεκινήσω από τα διασκεδαστικά. Θερμοδυναμική. Όπως έμαθα αργότερα, ο άνθρωπος όντως δεν στέκει. Πρώτο μάθημα υπερπαραγωγή. Έφερε θερμόμετρα, νερά, αλάτια, κουζίνες, γκαζάκια, υγρό άζωτο, κάμερες, προβολείς και έναν τεχνικό. Αυτός έβραζε τα νερά του και ο τεχνικός με την κάμερα τα έδειχνε σε πανί προβολής. Έριχνε υγρό άζωτο, χαμός με τους ατμούς μέσα. Όλα αυτά για κοινό, θέμα να ήμασταν δώδεκα άτομα. Στο πρώτο μάθημα μου άφησε καλή εντύπωση. Μετά, σιγά σιγά ήταν που άρχισε να το πηγαίνει πολύ αργά και χαλαρά το πράμα. Επί τρείς εβδομάδες δεν είχαμε κρατήσεις καθόλου σημειώσεις. Τρελάρας ο τύπος. Ποσοστά επιτυχίας κάπου 7%. Μόλις τέσσερις τυχεροί γλίτωσαν. Περιττό να πω ότι δεν είμαι ανάμεσα στους τυχερούς.

Κλασσική ΙΙ. Πάλι ο Γιαννάκης. Βέβαια εδώ είχε τρελές απώλειες, εμείς και εμείς μείναμε, μαζί με έναν τύπο γύρω στα 36 που ερχόταν σε κάθε μάθημα. Καθόταν πίσω με ένα λαπτοπ και δεν μιλούσε. Διόλου απίθανο να έχει περάσει όλα τα μαθήματα και να κολλάει σε αυτό. Τρία και εδώ, όπως και στην Ι.

Εργαστήριο. Τρελοί βαθμοί, οχτάρια, εννιάρια. Παίζει να ήμασταν και οι καλύτεροι στο τμήμα. Με το Κώστα (καθηγητής) ήμασταν σαν φίλοι. Ενικός, ελάτε στο γραφείο μου, αν θέλετε να ρωτήσετε τίποτε πάρτε με στο skype. Αλλά δεν ήξερε την τύφλα του από το εργαστήριο. Πρωτάρης βλέπετε. Η μεταπτυχιακή που είχε μέσα έκανε όλη τη δουλειά. Αυτός εξέταζε χαλαρά και μετά έφευγε, αν ήταν εκεί, γιατί τις περισσότερες φορές έλειπε. Και εδώ θεωρία-εργαστήριο. Στο εργαστήριο τραβάς κλήρο και ή θα είναι λυπητερός αν σου τύχει φασματοσκόπιο ή λαχείο αν είναι κάτι που διάβασες. Εδώ αφιέρωσα, όχι δεν ζήτησα βοήθεια αλλά αρνήθηκα όταν μου είπε αν είχα να ρωτήσω κάτι. Υπολογίζω γύρω στο εννιά ή βαριά βαριά ένα οκτώ επειδή δεν υπολόγισα πολύ σωστά τα σφάλματα. Στην θεωρία έγραψα μόνο το θέμα που έπιανε πέντε μονάδες. Δύο θέματα από πέντε και ένα έξτρα με δύο μονάδες. Αν αφαιρέσεις το ότι δεν σχεδίασα καλά τις ακτίνες (δεν μου βγαίνανε καλά) τα είχα σωστά. Και εδώ μπαίνει η μεγαλύτερη παγίδα του φυσικού. Για περάσεις πρέπει να περάσεις ταυτόχρονα θεωρία και εργαστήριο. Αν κοπείς στο ένα, δε πα να έχεις δέκα στο άλλο, θα ξανάρθεις. Εκείνος ο Κο…εν φταίει. Δηλαδή δεν είδε τον βαθμό στο εργαστήριο που είχα; Μέσα στο εργαστήριο έβγαζα γύρω στο οκτώ και στην εξέταση άλλο τόσο. Κάτσε ρε συ, αυτός έχει ΜΟ οκτώ και έγραψε γύρω στο πέντε. Ας το κάνω ακριβώς πέντε να περάσει το παιδί. Αλλά που! (ένας φίλος έδινε επί επτά χρόνια το συγκεκριμένο μέχρι να το περάσει)

Σύγχρονη ΙΙ. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτα. Μα τίποτα. Μάζευε τον περισσότερο κόσμο. Ο ένας στην αρχή νόμιζε ότι είμαι συγγενής με την γυναίκα του και μετά με έκανε και εμένα να το νομίζω. Μας είχε και στο εργαστήριο. Όμως το καλύτερο ήταν ότι αν ήσουν στην εμβέλειά του όταν έκανε μάθημα μπορούσε να σε ρωτήσει απρόοπτα οτιδήποτε. Συνήθης τακτική να πιάνουμε τις τελευταίες σειρές. Ο άλλος πιο ήπιος. Λίγο κοντός αλλά έκανε καλό μάθημα. Στο τέλος όπως είναι το έθιμο, τέσσερις καθηγητές βάλανε οκτώ θέματα και εσύ έπρεπε να διαλέξεις τα τέσσερα. Δεν ξέρεις πιο να πρωτογράψεις. Ίσως ήταν το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο μέχρι τώρα. Μέχρι να ξεκινήσω το διάβασμα δεν είχα ιδέα του τι γινόταν, αλλά μετά ήταν σαν να τα κατάλαβα όλα. Χρήσιμο μάθημα. Είναι όμως αυτό που θα βάλουν ότι τους κατέβει. Είναι τελείως άλλο πράμα, σαν να διαβάζεις άλλο μάθημα και να δίνεις ένα άλλο διαφορετικό. Και πρέπει λέει να θυμάμαι από έξω τους αριθμούς που έχουν τα κουάρκ (ή κουάρκς;). Συγγνώμη δηλαδή.

Και φτάνουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Μετά από μια εξεταστική που κράτησε γύρω στον μήνα, ένα δεκαπενθήμερο χαλαρό (σιγά που θα ήταν διακοπές) και περίπου άλλο μισό μήνα διάβασμα. Σύνολο Τρείς και μισός μήνες εξεταστικής με μισό μήνα κενό.

Εδώ που τα λέμε όμως δεν είναι και όσο χάλια ακούγεται. Έχοντας άπλετο χρόνο και χωρίς βιασύνες διαβάζεις πιο άνετα, υπό την δροσιά του κλιματιστικού (αν δεν έχεις κάηκες!). Και εκεί που διαβάζεις βρίσκεις ότι τώρα είσαι σε πλεονεκτική θέση και ελπίζεις ότι πας και για βαθμό. Λέω ελπίζεις για το φυσικό και άλλα συναφή. Σε κάποια άλλα (δεν λέω σε ποια) αν είσαι τελείως τούβλο όλη τη χρονιά και καταφέρεις να βάλεις μέσο και να κοπείς, θα τα περάσεις με τη μια τον Σεπτέμβρη. Αν ακόμα έχεις τα νεύρα και διαβάσεις πάνω από βδομάδα (συνολικά) θα σου δώσουν και καμιά πλακέτα εξαιρετικής επίδοσης.

Όποιος διάβασε ως εδώ είναι ήρωας και ας αφήσει ένα σχόλιο για να συγχαρώ προσωπικά. 

blindness

Αλλεργία

Μένεις ένα διαμέρισμα του τρίτου ορόφου μια σκοτεινής πολυκατοικίας. Κατεβαίνεις στο υπόγειο για να αγοράσεις μια λαμπάδα, όσο ακριβή και αν είναι. Εκεί συναντάς και άλλους που κάνουν το ίδιο. Βρίσκεις πως ο μαγαζί παραείναι φωτεινό για υπόγειο. Μια ομάδα από αθλητές και αθλήτριες που μένουν στον πρώτο παίρνουν το ασανσέρ για να κατέβουν. Μετά από λίγο ανεβαίνουν χωρίς να έχουν ασκηθεί. Ένας φίλος σου προσφέρεται να σου κάνει παρέα. Μια γειτόνισσα χτυπάει την πόρτα ενδιαφερόμενη για τον φίλο σου. Σκέφτεσαι διάφορα, αφού αποφασίσουν να φύγουν και κλείσουν την πόρτα.

 

Μαθαίνεις πως μπορείς να πάς σε ένα εργαστήριο για να δεις τον εξοπλισμό του. Επίσης μαθαίνεις πως για λίγες μέρες τα πανεπιστήμια είναι ανοιχτά για επισκέψεις από όλους. Θέλεις να δεις το ιστορικό.

 

Είσαι στην γιαγιά σου και περιμένεις τον παππού σου να ντυθεί. Φεύγετε για το σπίτι με το τρακτέρ. Τρέχει πολύ και προκαλεί ένα ατύχημα με ένα αυτοκίνητο που ποτέ δεν είδες. Παίρνεις ένα μανόμετρο και τρέχεις για το σπίτι με τα πόδια.  Πριν φτάσεις στο σπίτι περνάς από μια έκταση με χαλίκια και σκιά. 

 

Βρίσκεσαι σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής και λόγω της ισοτιμίας είσαι πολύ πλούσιος. Μένεις σε ένα ξενοδοχείο. Ένα βράδυ καταλαβαίνεις ότι είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει. Εσύ είσαι στην θέση του συνοδηγού και στου οδηγού είναι η αδερφή σου που δεν ξέρει να οδηγεί. Της λες να σταματήσει για να κατέβεις. Αυτή δεν πανικοβάλλεται, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει. Τελικά σταματά έξω από ένα πρατήριο και αποφασίζεις να οδηγήσεις εσύ. Συνεχίζει να είναι βράδυ. Ένας άγνωστος σου φέρνει μια εφημερίδα και εσύ του δίνεις πολλά χρήματα σε αντάλλαγμα. Αργότερα μαθαίνεις πως σπουδάζει ανθρωπιστικές επιστήμες και έχει χάσει τους γονείς του. Λες ότι πρέπει να τον βοηθήσεις. Σου έχουν τελειώσει όμως τα λεφτά. Ξέρεις ότι ο γέρος γείτονας σου έχει συνάλλαγμα, αλλά εσύ επιμένεις να πας στο ατμ για ανάληψη.

 

Καταλαβαίνεις πως δεν έχεις τίποτα και εγκαταλείπεις το σχέδιο. Γυρνάς σπίτι όπου υπάρχει μαζεμένος κόσμος μέσα και έξω. Σκέφτεσαι ότι μάλλον καθαρίζουν. Ανάμεσα στο πλήθος αναγνωρίζεις μια φίλη σου. Ξαπλώνετε σε δύο κρεβάτια τριγυρισμένοι από τον κόσμο που φαίνεται να παρακολουθεί κάτι.  Φεύγεις από το σπίτι, αλλά περπατώντας λίγα μέτρα συνειδητοποιείς ότι μόλις θυμήθηκες κάτι και γυρίζεις πίσω. Βλέπεις πως γίνεται μια δίκη. Ο κατηγορούμενος φαίνεται πως καλλιεργούσε παράνομα πολύ μακριά άσπρα μαλλιά τα οποία τύλιγε σε κουβάρια. Φαίνεται πολύ σίγουρος για την αθωότητά του μέχρι που του λες κάτι που τον φοβίζει.

 

 

Nostalgia frenzy part III

 

Του χρόνου κλείνει δεκαετία;

Ζέστη

Κοιτάξτε με.
Κοιμάμαι την ημέρα και ξυπνάω την νύχτα.
Συνήθως δεν βγαίνω καθόλου από το δωμάτιό μου.
Ακούω μουσική συνέχεια και από καμιά φορά μπαίνω στο ίντερνετ για να μιλήσω με άλλους που έχουν ίδια μυαλά με μένα.
Οι πρώην φίλοι μου δεν μου μιλάνε.
Έτσι κι αλλιώς δεν με πειράζει, αφού τώρα έχουν βρει κάτι ψεύτρες και υποκριτές στην θέση μου.
Σχεδόν κάθε μέρα πίνω τόσο που μετά ξερνάω συνεχώς και την επόμενη που θα σηκωθώ από το κρεβάτι δεν θυμάμαι τίποτα.
Μετά κλαίω μέχρι να στεγνώσω και μετά πίνω πάλι.
Όσο δεν ξέρω τι μου γίνεται προσπαθώ να αυτοκτονήσω, κάτι που δεν θα είχα την δύναμη να κάνω.
Όσο σκέφτομαι τι κάνω δεν αντέχω. Κλαίω και χαρακώνω τα χέρια μου με ένα ξυράφι.
Καπνίζω κι ας μην αντέχω και ας καίγομαι.
Και πίνω μέχρι να κοιμηθώ λίγο και ξανά πάλι.

Υ.Γ.
Αύριο δίνω σύγχρονη ΙΙ

Υ.Γ. 2
Όσοι μένουν Γιάννενα, την Τετάρτη που μας έρχεται έχει θερινή προβολή στο θεατράκι της βιβλιοθήκης στο πανεπιστήμιο. Cult ή splatter -νομίζω-.

Για άλλη μια φορά…

Ελλάδα=Αθήνα

Γκρίνιας Αποθέωση

Προσοχή, ακολουθεί ανάρτηση γεμάτη γκρίνια, διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη.

 

Τι να πρωτοπώ;

Θα ξεκινήσω με τα ξένα “πανεπιστήμια”. Ξέρεις αυτά σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβενία και άλλα σε –νια. Αυτά που πληρώνει ο μπαμπάς για να στείλει τον γόνο του να σπουδάσει μπας και βγάλει από μόνος του κάνα φράγκο που στην αντίθετη θα κατέληγε σε υγρό υπόγειο με μια ντουζίνα μυξιάρικα. Και μετά γυρίζει το βόδι κοσμοπολίτης, σπουδαγμένος, άνθρωπος βρε αδερφέ.  Αφού με την αξία του το πήρε το κωλόχαρτο. Νταξ, μπορεί να κέρασε σε κανέναν καμιά χορηγία –με πιάνεις αφού- αλλά έστρωσε τον κώλο του κάτω και διάβασε. Άλλο που τόσα χρόνια δεν ήξερε με τι μοιάζουν τα βιβλία ή γιατί βάζουμε τελείες. Τώρα είναι επιστήμονας και η μαμά τον καμαρώνει με βουρκωμένα μάτια.

–Τι παιδί έβγαλα εγώ! Και το έλεγα πως ήταν μεγάλο κεφάλι αυτός από μικρό.

Αμ τον κακό σου τον καιρό!

 

Από την άλλη είναι αυτοί οι μορφωμένοι που βγάλανε ένα γράμμα και καλά για να μας σώσουν. Μια χαρά κοιμόντουσαν ένα χρόνο τώρα. Ναι, νιώσανε τύψεις επιτέλους και ότι έχουν βαρύ φορτίο στις πλάτες τους. Να μην ήταν και αυτοί που τους πρόλαβαν στις πλατείες καλά θα ήτανε.

 

Είναι και κείνος ο μαλάκας στην θερμοδυναμική σήμερα που ποιός ξέρει από ποιόν ψυχοπαθή θανατοποινίτη φυσικό ψάρεψε τα θέματά του.  Ακούς εκεί ή σκέψη μου να μην υπερβαίνει τις 80 λέξεις αλλιώς λέει δεν θα ληφθεί υπόψη! Ποιός είσαι ρε φίλε;

 

Και τι άλλο θυμήθηκα τώρα; Αυτός ο παλιόκαιρος που τις τελευταίες μέρες το πρωί είναι χαρά θεού και το απόγευμα βρέχει. Ούτε ελβετικό ρολόι τέτοια ακρίβεια. Πόσα σχέδια μου χάλασε. Σχέδια που δεν γράφονται εδώ. Γαμώτο! Μην αρχίσω.

 

Λίγα είπα. Πάλι καλά . Αυτά για σήμερα. Θα έχει και άλλο.

 

 

Σοβαρά τώρα, ο Darth Vader?!?!?

Nostalgia frenzy part II

 

This is for Liza Ramones

Have a nice summer

Nostalgia frenzy

Πόσο έχω ξεπεραστεί;

 

---

Wherever you are
Whoever is there
You'll know that I'll be here
I'll be here
Wishing I could be there

 

Έχω μείνει πίσω.

Πόσο πίσω;

 

Υ.Γ. Λεμονάδα ή Φραουλάδα;

Απογραφή

Λοιπόν, σήμερα ξεκινήσαμε την απογραφή. Μέχρι τώρα ήταν πολύ κουραστικά και όπου να 'ναι ετοιμάζει και βροχή, οπότε θα γίνει καλύτερο. Μισή μέρα μόνο και έχω ακούσει πολλά τρελά. Ένας μου έδειξε την συλλογή με γυάλινα μπουκάλια που έχει, άλλη μου έλεγε για τότε που ήταν στην Γερμανία και ότι ο άντρας της πέθανε σε τροχαίο, άλλος δεν θυμόταν ότι είχε γιο, ένα σκυλί 15 εκατοστών είχε τον διάβολο μέσα του και λίγο ακόμα και θα μου έτρωγε την γομολάστιχα και άλλα που λόγω χρόνου δεν προλαβαίνω να γράψω. Για τον λόγο αυτό εγκαινιάζω λογαριασμό twitter για άμεση δημοσίευση όλων των ευτράπελων και μη που θα συμβούν τις 14 μέρες της απογραφής. Μπορείτε να διαβάζετε από εδώ: http://twitter.com/#!/Exiled_Hussar
Βιάζομαι για την απογευματινή βάρδια.

Υ.Γ. Λόγω της δημόσιας θέας αυτών που γράφω, περιορίζομαι να γράψω. Όποιος θέλει να μάθει πιο πικάντικες λεπτομέρειες ξέρει που θα με βρει. 

Ανασκόπηση

Τα πράγματα πάνε καλά.

Καιρός ήταν.

Επιτέλους βγήκε ο ήλιος και δεν έχουμε κάθε μέρα βροχές και σκοτάδια. Ζέστανε λίγο, αλλά το σπίτι είναι ακόμα αρκετά κρύο. Ολοκλήρωσα τα reports σε χρόνο dt, δύο μέρες όχι και τόσο εντατικής εργασίας. Κατάφερα να εξολοθρεύσω τα μυρμήγκια από το μπάνιο και το bedroom. Τέλειωσα άλλους δύο πίνακες που περίμεναν από πέρσι-πρόπερσι το καλοκαίρι. Έφτιαξα λεμονάδα και την τελείωσα μόλις τώρα. Καθάρισα την βεράντα για πρώτη φορά (είχε γεμίσει πολύ σκόνη, κάθε φορά που έβγαινα έξω μετά λέρωνα και μέσα). Έχω πολλές νέες ιδέες για μερικά περίεργα πράγματα, αν κάτι από αυτά πραγματοποιηθεί, θα ανακοινωθεί το ταχύτερο δυνατόν. Έχω κολλήσει με αυτό:

 

Ετοιμαζόμαστε για την απογραφή?

Όχι όλοι σίγουρα

Ποιο φάντασμα είναι αυτό που μας κυνηγάει;

 

 

Είναι σαν το ρολόι που αργά ή γρήγορα θα κάνει τον κύκλο του, σαν μια αρρώστια.

Ναι αρρώστια.

Όταν μαθαίνεις πως μόλις πέθανε η οικογένειά σου να γελάς ασταμάτητα.

Όταν  βλέπεις τους παιδικούς σου φίλους μετά από χρόνια να νιώθεις πως πρέπει να ξεράσεις από την αηδία.

 

Λάθος.

Μάλλον ήταν λάθος.

Μάλλον όλα ήταν λάθος.

Ο χρόνος, ο τόπος, οι άνθρωποι, οι επιλογές, η ανέχεια, τα λόγια που είπε ή δεν είπε.

 

Κι όμως κάποια μέρα θα κάνει αυτό που ήθελε από παιδί.

Θα τους σκοτώσει όλους, έναν έναν. 

 

Νέο project προσεχώς

Μερικοί από εσάς το ξέρετε, μερικοί όχι.

Το νέο αυτό project θα ξεκινήσει από αυτό το ιστολόγιο την Δευτέρα 09/05 και αναμένεται να διαρκέσει περίπου δύο εβδομάδες, εάν όλα πάνε καλά.

Θα παρέχεται συνεχής ενημέρωση και σχολιασμός κατά το δυνατόν καθημερινώς.

Teaser τσουκ.

Ο Δημοκράτης

Ο Δημοκράτης είναι 24 χρονών και μένει μόνος του εδώ και 5-6 χρόνια σε ένα υπόγειο στην Κομοτηνή. Δεν είναι φωτεινό ή ευχάριστο, αλλά τουλάχιστον μπορεί να το πληρώνει και να του περισσεύουν και λίγα στην άκρη κάθε μήνα. Τον χειμώνα πιάνει υγρασία και μαυρίζουν οι τοίχοι και έχει κουβάδες για να μαζεύουν τα νερά, το καλοκαίρι όμως έχει μια αφοπλιστική δροσιά. Τον χειμώνα φτιάχνει ζεστή σοκολάτα και διαβάζει στο ημίφως και το καλοκαίρι κρύα λεμονάδα ενώ ακούει μουσική. Πολύ θα ήθελε να έχει μια γάτα για να την ακούει να γουργουρίζει καθώς της χαϊδεύει την πλάτη, όμως δεν παίρνει μια επειδή νομίζει πως θα του λερώνει το σπίτι. Είναι φανατικός της καθαριότητας. Δεν νιώθει άνετα εάν δεν καθαρίσει τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Βέβαια καθαρίζει καθημερινά αλλά οι δύο φορές είναι εντατική δουλειά. Ακόμα και όταν θέλει να καπνίσει βγαίνει έξω. Παρόλο που δεν είναι καπνιστής καμιά φορά αισθάνεται πως ένα τσιγάρο είναι απαραίτητο. Στην αρχή ήθελε να καπνίσει για να είναι ο μεγάλος της παρέας. Όσο κι εάν προσπάθησε δεν βρήκε τον καπνό ούτε εθιστικό, ούτε εύγευστο. Πρέπει να πω πως ο Δημοκράτης είναι λάτρης της γεύσης. Σπάνια θα τον δεις να τρώει κάτι από έξω ή κάτι έτοιμο. Μάλλον δεν τον ικανοποιούν. Αντ’ αυτού  προτιμά να μαγειρεύει ο ίδιος. Δεν έχει κουζίνα της προκοπής, ένα φουρνάκι είναι με δύο μάτια πάνω του, και το ένα χαλασμένο, αλλά κάθε φορά που ετοιμάζει κάτι μυρίζει σε όλο το σπίτι και καμιά φορά και στους γείτονες. Οι γείτονες του είναι μια οικογένεια κινέζων ή άλλης εθνικότητας ασιάτες. Αν και ποτέ δεν έδωσαν αφορμή για φασαρίες, ο Δημοκράτης δεν τους συμπαθεί. Όταν δεν έχει τι να κάνει, του αρέσει να λύνει διάφορα προβλήματα, να ζωγραφίζει ή να γράφει. Το τελευταίο είναι το αγαπημένο του. Γράφει στον υπολογιστή του αν και θα ήθελε να έχει μια γραφομηχανή, επειδή όπως λέει τον ενοχλεί ο ανεμιστήρας και κουράζονται τα μάτια του. Κάθε βράδυ του αρέσει να βλέπει κωμικές σειρές ή πιο αραιά ταινίες. Έπειτα θα διαβάσει λίγο από τα βιβλία που έχει δίπλα στο κρεβάτι του συνοδεία ενός φλιτζανιού ζεστό χαμομήλι. Εδώ και μερικές μέρες του ήρθε η ιδέα να ξεκινήσει τρέξιμο σε ένα πάρκο που βρήκε. Έτσι αγόρασε μια φόρμα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Κάθε φορά όμως που το αποφάσιζε έβρεχε. Μέχρι σήμερα δεν έχει τρέξει. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την αγάπη του για τις φωτογραφίες. Αγόρασε μια φωτογραφική μηχανή για να μπορεί να κάνει περιπάτους στην πόλη και να φωτογραφίζει. Σκέφτηκε όμως πως εάν τον έβλεπαν με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι σίγουρα θα νόμιζαν πως ήταν τουρίστας και κάτι τέτοιο δεν το ήθελε, έτσι εγκατέλειψε την ιδέα. Είχε και ένα αυτοκίνητο για να επισκέπτεται τους δικούς του μια-δυο φορές τον χρόνο. Λίγο έξω από το χωριό του είχε βρει έναν ήσυχο δρόμο. Το αποκορύφωμα του καλοκαιριού ήταν όταν έτρεχε σε αυτό το δρόμο γύρω στις τρείς το μεσημέρι με τον ήλιο να καίει. Ζεσταινόταν αλλά ο αέρας που έμπαινε από το παράθυρο τον έκανε να ξεχνά την ζέστη.  Πάντα όταν οδηγούσε άκουγε μουσική. Ήταν ένα τραγούδι που του άρεσε περισσότερο από τα άλλα. Κάθε φορά που το άκουγε σκεφτόταν ότι όταν πεθάνει θέλει να ακούει αυτό το τραγούδι. Από καμιά φορά και αν είχε διάθεση έκανε μεγάλες βόλτες στην πόλη. Στα χειμωνιάτικα βράδια είχε ιδιαίτερη προτίμηση. Θα μπορούσες να τον δεις να περπατά για ώρες κάθε μέρα. Έβαζε το μαύρο του παλτό και προχωρούσε σκυθρωπός. Εάν μάλιστα τύχαινε να φυσάει αργούσε περισσότερο να επιστρέψει. Όταν πια αποφάσιζε πως ήταν αρκετά, γύριζε παγωμένος στο σπίτι όπου και συχνά ετοίμαζε ένα ζεστό ρόφημα. Πολλές φορές εύχεται κάθε μέρα να ήταν απόκριες, ώστε να μπορεί να φορά ό,τι θέλει και να περιφέρεται δημοσίως με ευχαρίστηση. Ελάχιστες ήταν η φορές που θα έπαιρνε το αστικό. Όμως κάθε φορά που έμπαινε μέσα σκεφτόταν διάφορα. Όπως φανταστικές συναντήσεις ζωντανών με ζωντανούς ή ζωντανών με πεθαμένους ή ακόμα πεθαμένων με πεθαμένους. Φανταστείτε στο ίδιο τραπέζι τον Μάρξ, τον Αισχύλο, την Κιουρί και τον Ναπολέοντα.  Παλιά πίστευε πως ήταν ξεχωριστός από τους άλλους. Έφτασε να πιστεύει μέχρι και ότι ήταν σαν τον Κάρεϊ στο Τρούμαν Σόου. Σήμερα είναι πλέον πεπεισμένος ότι είναι τόσο κοινός όσο και όλοι γύρω του.

---

What's that...? (I may be paranoid, but no android)

[pause]

 

Κερδοσκόποι rest in peace.

 

Για εκείνους που πέθαναν, ή εκείνους που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους

*I'd rather die before I get sold

 

Pause επ’ αόριστον

Ευχάριστο γεγονός

Μόλις έμαθα πως ένας πολύ  μισητός σε εμένα  άνθρωπος πέθανε.

Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος.

 

Μα αφού έτσι γεννήθηκα. 

Or else…

 

Yesterday I saw a dream.

I was i a place banned from earth, empty of any kind of life.

Then an angel came to me and said:

 

"I am like the centre of a circle, equidistant from all points on the circumference, but you are not."

 

While the dream was fading away, the angel told me:

 

"Here begins a new life"

Η τελευταία Λειτουργία

Στην τελευταία Λειτουργία, ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει. Έξω επικρατεί ασυνήθιστη ησυχία.  Μέσα δεν θα δεις πολλούς ανθρώπους. Ασθματικές γριές ντυμένες με γούνες και βαριά ρούχα που μυρίζουν ναφθαλίνη και μούχλα. Φιλόδοξοι άντρες μέσα σε μαύρα κουστούμια με ένα γαρίφαλο στο πέτο. Καχύποπτοι γέροι κάθονται περιμετρικά κοιτώντας νωχελικά κάθε τι κινούμενο. Υπέρβαρες κτητικές γυναίκες με δύο σειρές πέρλες στον λαιμό τους και παλιές χρυσές καρφίτσες, στέκονται ή κάθονται. Οι αλήτες είναι όρθιοι δίπλα στην πόρτα, κοντά στα κεριά.
Λίγο αργότερα θα κουμπώσω το παλτό μου και θα φύγω.  Θα περάσω μπροστά από τις υπερφίαλες γριές που μυρίζουν ναφθαλίνη και τους αλήτες.
Έξω έχει ακόμα σκοτάδι.

---

Προσεχώς

Νέα ανάρτηση προσεχώς.
Μέχρι τότε, διαβάστε τι έγραψα εδώ: Μπόνυ και Κλάιντ

Η δροσερή νύχτα της Δευτέρας Παρουσίας

Ήταν βράδυ, όταν άκουσα φωνές από έξω. Η ζέστη ήταν αφόρητη και διάβαζα για να ξεχαστώ. Οι φωνές όμως όλο και δυνάμωναν. Έπρεπε να δω τι γινόταν. Άνθρωποι με φωτιές ήταν παντού στους δρόμους της Σεβίλλης. Τότε τους είδα. Ήταν σαν να περνάει ο θάνατος ανάμεσα μας. Θα μπορούσες να παραλύσεις και μόνο στην θέα αυτών των ανθρώπων. Τώρα η ζέστη ήταν πιο αποπνικτική από πριν. Δεν μπορούσα να κοιτάζω άλλο. Έστριψα δεξιά στον πρώτο δρόμο που συνάντησα. Πολίτες πέθαιναν στους δρόμους. Πέθαιναν μόνοι, όσο μόνοι έζησαν. Πέθαιναν μέσα στα σκατά, όπως και μέσα στα σκατά έζησαν. Οι πανοπλίες των κονκισταδόρων δεν ήταν λαμπερές όπως κάποτε.  Δεν έβλεπες πια το φως που έφεγγε κάποτε. Ήταν όταν βγήκα στους αγρούς που άκουσα τις καμπάνες. Χτυπούσαν συνέχεια. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από την ζέστη. Πέταξα τα ρούχα μου.

Δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Έγινα ναύτης στο πρώτο πλοίο που βρήκα. Δώδεκα μήνες αργότερα πέθανα σε μια καταιγίδα ανοιχτά του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας.

No call

 

Στην χώρα του “έτσι θέλω”

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”,  είδα κάποιον να ζωγραφίζει σε ένα τοίχο στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή πιο πολύ λέρωνε παρά ζωγράφιζε. Ανενόχλητος σε κεντρικότατο σημείο. Σε απόσταση δέκα μέτρων υπάρχει υπηρεσία υπεύθυνη για το εν λόγω κτήριο. Βέβαια δεν τέλειωσε τελείως την μουτζούρα του, θα έρθει άλλη μέρα με σπρέι να μας ντουμανιάσει. Και κανείς δεν θα του πει τίποτα. Άλλο που θα είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε το έκτρωμά του κάθε μέρα.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω” και έξω από τα γραφεία της ομάδας, κάποιοι γράψανε συνθήματα επειδή κάναμε το λάθος και δεν προβάλαμε τις πολιτικές τους απόψεις στον κόσμο που ήρθε να δει κινηματογράφο. Συχνά πυκνά, το ταμπλό που μας έχει παραχωρηθεί γεμίζει με τις γνωστές αφίσες (διαφημιστικές, κομματικές). Τα παράθυρά μας γεμίζουν με κάθε είδους ασυναρτησίες  γράψει ο κάθε μεθυσμένος.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, ένας σταματάει μπροστά στην στάση του λεωφορείου, όπου υπάρχει κόσμος που  περιμένει  να μετακινηθεί, κλειδώνει και φεύγει. Σαν κύριος ήρθε και σαν κύριος θα φύγει, χωρίς να του πει κανείς τίποτα. Οδηγός θα οδηγήσει αντίθετα σε μονόδρομο και μάλιστα πεισματικά, όταν αναγκάζεσαι να κάνεις εσύ πίσω, γιατί δεν θέλει να κάνει τον κύκλο.

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, όποιος θέλει ανάβει τσιγάρο χωρίς να βγει έξω, χωρίς να κάνει τον κόπο να πάει πιο πέρα. Ναι, ξέρω πολλά ζητάω. Αποτέλεσμα μια αίθουσα που δεν μπορείς να δεις που τελειώνει από τον πυκνό καπνό. Και εσύ να πρέπει να κάνεις μάθημα ή να δώσεις μάθημα εκεί μέσα. Είπαμε να καθαρίσει το μυαλό σου. Και δεν είναι μόνο το πανεπιστήμιο. Σε όποιο μα όποιο μαγαζί και να μπεις το ίδιο. Τασάκια και καπνίλα. Σώπα ρε που θες και αντικαπνιστικό νόμο.

 

  Στην χώρα του “έτσι θέλω”, εγώ φτιάχνω τον νόμο.

 

Από μηδέν σε μηδέν, μέσα σε 2”

Πάντα αγαπούσε την ταχύτητα.

Πάντα ήθελε να φύγει, μα ποτέ δεν τόλμησε.

Αδυναμία του ήταν ένα Opel Vectra του ‘90, που το πήρε από τον παππού του όταν έγινε 18.

Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά αυτός το είχε κάνει σπίτι του.

Ώρες ολόκληρες το καθάριζε και το γυάλιζε.

Λίγο λίγο όλο και κάτι άλλαζε, όλο και κάτι καινούργιο του έβαζε.

Ήταν το πιο γρήγορο στο χωριό.

Καμιά φορά ξυπνούσε αργά το βράδυ και έφευγε.

Κάθε φορά γύριζε το πρωί χωρίς να τον καταλάβουνε.

Έκανε ότι έφευγε, ότι πήγαινε κάπου.

Δεν ήξερε ούτε αυτός που, ήθελε μόνο να φύγει.

Αν μπορούσε θα γύριζε όλη την Ευρώπη, αλλά και όλη την υφήλιο.

Μόνος του.

Με μια φωτογραφική μηχανή που είχε και ένα ημερολόγιο.

Και σαν γύριζε μετά από χρόνια, όλοι θα μιλούσαν για αυτόν στο χωριό.

Αλλά ποτέ δεν έφτασε τόσο μακριά.

Του άρεζαν οι δρόμοι.

Χωρίς φώτα, χωρίς φωνές, χωρίς ψυχή κοντά.

Δεν άργησε να συμβεί.

Οι γονείς έφτασαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Αυτός μισοκοιμόταν, αλλά άκουσε τον γιατρό να τους λέει κάτι.

Ήξερε ότι δεν θα το άντεχαν.

Ήταν στην τελευταία ευθεία της πίστας του.

Τότε ήταν που μέσα στο μυαλό του άκουσε:

 

“Μη με πας απ' το σπίτι
τ' ακούς, στο Θεό να με πας”

 

Γιατί τα σκυλιά γαβγίζουν στα αυτοκίνητα;

Πολύ κρύο σήμερα.

Το πρόσωπό μου θέλει μισή ωρίτσα ακόμη για να πιάσει νορμάλ θερμοκρασία.

Αλλά και πολύς αέρας.

Πριν καιρό μια φίλη μου είχε πει πως όταν φυσάει, ο Θεός περπατάει μαζί μας.

Όταν ο αέρας σου ανακατέψει τα μαλλιά και σφυρίξει στα αυτιά σου, τότε θα ξέρεις.

 

Για κάποιο λόγο λένε ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Σήμερα με βρήκε ένας περιπλανώμενος σαν εμένα.

Μπορώ να πω ότι αυτός με καταλάβαινε.

Όπως μόνο λίγοι άνθρωποι μπορούν να σε καταλάβουν.

 

Και οι σκύλοι γαβγίζουν στα αυτοκίνητα επειδή ένα από αυτά σκότωσε κάποτε ένα αδερφό τους.

7305 μαζί με τα σαββατοκύριακα

Πριν λίγο γύρισα από κάτι σχετικό με ποίηση.

Για να πω την αλήθεια, μάλλον είχα μια άλλη ιδέα.

Κάτι σαν συζητήσεις επιπέδου, δεξιώσεις, μπουφέδες κλπ.

Δεν ήταν και τελείως χάλια.

Είχε κάποια τραγουδάκια που σε κρατούσαν ξύπνιο.

Όμως η εμπειρία μου συνοψίζεται στο παρακάτω.

“Ήταν το πιο βαρετό γεγονός που έχω πάει. Και χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να πάω.”

 

Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες με πολύ άσχετους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν είναι για εδώ.

 

Από την τελευταία φορά που ψώνισα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες.

Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό δεν θα είχε καμιά σημασία.

Όχι ότι τώρα έχει κάποια.

Αλλά είπα να τις βάλω εδώ να τις δείτε και όλοι εσείς.

 

 

Την Πέμπτη μαζί λήγουμε.

Θα ήθελα να γράψω και μερικούς αριθμούς, αλλά τέτοια ώρα δεν είμαι σε θέση.

 

 

Η παραπάνω εικόνα, με την ευγενική παραχώρηση της Liza Ramones από τον ιστότοπό της monster truck

Προστίθεται στην λίστα με τους συνδέσμους μιας και προβλέπεται ότι θα αναφέρεται συχνά.

Πρόβλημα στην άσφαλτο

Έρχεται ένα πρωί που κοιτάς στον καθρέφτη και βλέπεις έναν ξένο.
Κάποια στιγμή δεν ξέρεις ποιο είναι το όνομά σου.
Κάποτε καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να κουνηθείς.
Όσο και αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς να θυμηθείς από που ξέρεις τα άτομα που φαίνεται να σε ξέρουν.
Θα κοιμάσαι όλο και πιο συχνά, όλο και πιο πολύ.
Σύντομα τον αυγουστιάτικο ήλιο. Τα πόδια σου θα είναι βυθισμένα στην άμμο. Θα κοιτάς μόνο την θάλασσα.
Δεν είναι κανείς τριγύρω.
Κι εσύ κοιτάς την θάλασσα.
Μόνο την θάλασσα.

Όσα ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει

Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Θυμήθηκα τι μου είχες πει Ε.
Πάνε λίγα χρόνια, μα εγώ ακόμα το θυμάμαι.
Πιθανόν εσύ να το έχεις ξεχάσει.
Δεν σήμαινε τίποτα για σένα.
Εγώ όμως δεν το ξέχασα., δεν μπορώ να το ξεχάσω.
Να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια.

---

Ύστατη Απάθεια

Ήταν εκεί όταν οι άλλοι φώναζαν. Αυτός σιωπούσε. Τώρα όμως είναι αλλιώς. Οι άλλοι σιωπούν και αυτός βράζει μέσα του. Αυτή τη φορά δεν θα μείνει αμέτοχος.  Όλοι έχουν παραλύσει, αυτός όμως δεν αντέχει άλλο την αναισθησία. 

Χτυπιέται, φωνάζει, αλλά κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Μόνος μεταξύ μονάχων. Κανείς δεν διαμαρτύρεται μαζί του. Κανείς δεν ενώνει την φωνή του μαζί του. Φεύγει. Θα τα παρατήσει και θα φύγει. Τώρα θα σωπάσει. 

 

Πρέπει να μιλήσει στην Αρετή. Που ήταν όταν αυτός αγωνιζόταν; Που ήταν όταν έπρεπε να τον στηρίξει, να είναι δίπλα του; Της ζήτησε να ψάξει για καινούργιο διαμέρισμα. Δεν ήθελε να την ξαναδεί. Και να κρατήσει το χρυσόψαρο. 

Σειρά είχε η οικογένεια. Ξέρεις, αυτοί οι άνθρωποι που σε βοηθάνε να κάνεις το σωστό, είναι δίπλα σου σε εύκολα και δύσκολα. Άνθρωποι που πάντα, ελπίζεις σε αυτούς. Ξέρεις ότι δεν θα σου γυρίσουν την πλάτη ό,τι και αν κάνεις, όποιος και αν γίνεις. Είπε πως δεν θέλει δεν θέλει να τους ξέρει. Ο πατέρας εκείνη τη μέρα είπε πως έχασε πια και τους δυο του γιους. Πιο βαριά το πήρε η γιαγιά, πέθανε από την στεναχώρια της ένα μήνα αργότερα. 

«Φίλοι; Εσείς δεν είστε φίλοι μου. Φιλία δεν είναι μόνο οι γιορτές και οι χαρές. Όλοι σας μου δείξατε το πραγματικό σας πρόσωπο. Και εγώ που πίστεψα σε εσάς. Πόσο γελοίος νιώθω σήμερα. Δεν θα σας το συγχωρέσω ποτέ.»

Καθώς ξημέρωνε, μια νέα ζωή ξεκίναγε για αυτόν. Το παρελθόν του ήταν πια παρελθόν και τώρα ήταν ελεύθερος. 

Στάθηκε σε μια πλατεία σε απόσταση από κάθε άνθρωπο. Απεχθανόταν τους ανθρώπους. Δεν ήθελε να βλέπει κανέναν. Λούστηκε με την βενζίνη που είχε φέρει μαζί του και άναψε ένα σπίρτο. Το πρόσωπό του έλαμπε σαν τον ήλιο. 

Την ίδια μέρα η Αρετή έλαβε ένα γράμμα, χωρίς αποστολέα. 

«Σας μισώ όλους.  

Μακάρι να μην σας γνώριζα ποτέ.

Αρετή, είσαι το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει. 

Λυπάμαι που έτυχε να σε γνωρίσω.

Τώρα πια θα σιωπήσω για πάντα. 

Και κανείς δεν θα με λέει Μιθριδάτη.»

Απόπειρα #1

Η ώρα είναι τέσσερις τα  ξημερώματα ακριβώς, ένας νέος τρέχει στον άδειο δρόμο. Ακούγεται μόνο ο ήχος των παπουτσιών του στην άσφαλτο. Η θερμοκρασία είναι λίγο πάνω από το μηδέν. Ο νέος ακούει μουσική και καθώς τρέχει σκέφτεται.

«Δεν μπορεί κάποιος θα το πήρε. Όλα τα πιάτα είναι κατά εξάδες. Εγώ μέτρησα πέντε. Δεν θυμάμαι να το έσπασα, οπότε κάποιος θα μου το έχει πάρει. Υποψιάζομαι την ηλικιωμένη από δίπλα. Στο διαμέρισμά της έχει βαλσαμωμένα ζώα. Αυτή πρέπει να το έκανε.»

Ψιλοβρέχει για δύο λεπτά. Ο δρόμος ήταν ήδη βρεγμένος από την απογευματινή βροχή.

«Αν λήστευα μια τράπεζα θα είχα αρκετά χρήματα για να νοικιάσω ένα σπίτι με κήπο. Και στον κήπο θα φύτευα τουλίπες και δεντρολίβανο. Θα αγόραζα ένα τραμπολίνο για τις μέρες που δεν θα βρέχει. Θα αγόραζα ένα αμάξι για τις βόλτες μου. Θα αγόραζα ένα κουστούμι και γυαλιστερά παπούτσια. Θα τα φορούσα κάθε μέρα αυτά τα παπούτσια. Θα φόραγα το κουστούμι και θα πήγαινα στην πηγή των λεόντων. »

Ο νέος σταματάει για να κοιτάξει την ώρα. Είχε πάει κιόλας πέντε. Λίγο ακόμα και μετά θα γύριζε πίσω.

«Αν γινόταν μια καταστροφή και οι πέθαιναν όλοι οι άνθρωποι εκτός από εμένα, μάλλον θα ένιωθα μόνος. Ίσως πάλι και να ήταν καλύτερα. Οι πολλοί άνθρωποι με αηδιάζουν. Αν όμως ήμουν μόνος, δεν θα μπορούσα να ζητήσω βοήθεια από κανέναν. Και θα πέθαινα μόνος. Μήπως τώρα με δισεκατομμύρια ανθρώπους γύρω μου δεν είμαι το ίδιο μόνος; Πάλι μόνος θα πεθάνω.»

Ο ουρανός φωτίζεται και το σκοτάδι αραιώνει. Ο νέος έχει ήδη πάρει τον δρόμο της επιστροφής.

«Μόλις φτάσω στο σπίτι θα κάνω μπάνιο και θα φορέσω το λινό πουκάμισο. Θα φτιάξω ένα φλιτζάνι τσάι και θα ακούσω ραδιόφωνο.  Μετά θα σκουπίσω και θα πετάξω τα σκουπίδια. Εάν προλάβω θα αγοράσω και ένα κιλό ψωμί και δύο λίτρα γάλα.»

Ο ήλιος έχει σχεδόν ανατείλει. Ένα αυτοκίνητο πλησιάζει τον νέο, ενώ αυτός δεν το βλέπει. Το αυτοκίνητο χτυπάει τον νέο και τον παρασέρνει για αρκετά μέτρα, προτού τον πετάξει στην άκρη του δρόμου. Το αυτοκίνητο συνεχίζει, ώσπου χάνεται από τον ορίζοντα. Ο νέος φανερά πληγωμένος είναι ξαπλωμένος ανάσκελα στην άκρη του δρόμου. Τα ρούχα του έχουν λερωθεί από λάσπη και αίμα. Μετά από έξι λεπτά ο νέος σηκώνεται και συνεχίζει να τρέχει.

«Θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει.»