Βάλε να παίξει δυνατά

 

 

 

It's getting hard to go to sleep at night
And hard to get up in the morning
I tell myself, I'm going too hard, too rash, too long, too long
But this is not the truth
There's no sign of no big break down
It's just these little things that keep putting me of the track
Yeah, I have a notion of moving around in circles
Things just keep getting worse and worse
'Til they get all the way around
And then eveything turns out alright
In one single flash I see both shows
Computer, cigarettes, photograph, pens and pencils

 

Δεν θα νοιαστώ ούτε για τα μαθήματα, ούτε για τα λεφτά, ούτε για άλλες μαλακίες.

Δέσποινα

Κάποτε ήθελες να ζήσεις μια ζωή γράφοντας ποιήματα.

Κάποτε πραγματικά το πίστευες.

Ήθελες ένα σπίτι στην Νέα Ζηλανδία.

Ένα παλιό Citroen για να γυρίζεις όπου σου κάνει κέφι.

Ή μια βάρκα στην Βαϊκάλη.

Ένα υπόγειο στο Τόκιο.

Ή ένα εξοχικό στην Γρανάδα.

Δεν άκουγες κανέναν.

Έκανες μόνο το δικό σου.

Κάποτε θα άλλαζες ένα κομματάκι από την ζωή μας.

Από την ζωή μου.

Σήμερα έχεις πέσει σε λήθαργο.

Έναν μακρύ ύπνο.

Ίσως να μην ξυπνήσεις ποτέ.

Εγώ θέλω να σε θυμάμαι όπως ήσουν όταν σε γνώρισα.

Σε ανάμνηση της ελπίδας που μου έδωσες.

 

©xXevilangelXx

Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης, Άτιτλο (Θα μείνουμε πάλι μονάχοι...)

Θα μείνουμε πάλι μονάχοι
με τις προσδοκίες που θρέψαμε λίγο πριν απ' την καταστροφή,
όταν οι πεταλούδες ματώναν το στήθος
κι η φτώχεια τούτη η αναπηρία της ψυχής
μάς έκλεινε για μιαν ακόμη φορά την πόρτα.
Ούτε η θάλασσα η υλική
ούτε η αλήθεια του τζίτζικα μάς κρατούν.
Το φως έμεινε απ' έξω
κι εδώ ολόγυρα στο σκαμμένο λάκκο
μαζεύτηκαν οι ψυχές.
Τις έφερε η απεγνωσμένη τους πράξη.
Θυμούνται τον τελευταίο πυροβολισμό
κι ύστερα στο σκοτάδι που έπεσε στη ζωή τους
για πάντα∙ τίποτε άλλο.

Όμως το βράδυ τα πτώματα πληθαίνουν
πέφτουν απ' την οροφή απ' τον ουρανό
πέφτουν απ' τον φεγγίτη σκοτώνουν το φως
ύστερα έρχεται η νύχτα και τα εξαφανίζει.

Λίγο πριν ξημερώσει ένας πετεινός θα λαλήσει
θα διώξει το δαίμονα, θ' ανοίξει τα όνειρα
θα καλημερίσει μαχαίρια
θ' αστράψουν προφητείες στα μάτια μας πάλι.

Εύκολη που κάναμε την ψυχή μας!

can’t get it out of my Head

Did you phone
Over me my love
Over me
Tell me why
Did you phone
Over me my love
Over me
Tell me why
Did you phone
Over me my love

Κατα-πληκτικό!

Μπορεί ακόμα να νιώθω χάλια, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια.

 

Κι εκεί που διάβαζα σήμερα, λέω “και δεν κάνω ένα διάλειμμα;”

Ανοίγω την τιβι. Εκπαιδευτική τηλεόραση, όπως πάντα σε όλα τα κανάλια.

Αλλά μέσα στο σκότος και στο χάος των ραδιοκυμάτων, ένα φως ξεχωρίζει και σε ξυπνάει από τον λήθαργο.

 

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

“Ένας μαγνήτης των 50Ε”, θα πει ένας άσχετος που τον πιάνουν κορόιδο στο πρατήριο.

Τώρα όμως ξέχνα τα πενηντάρικα που έφευγαν από το πορτοφόλι πριν καταλάβεις ότι μπήκαν.

Μάλιστα!

Οικονομία έως και 287% στα έξοδα καυσίμων!

Τώρα μπορείς να κρατήσεις το σαράβαλο του παππού σου που το ‘χε από το ‘30 και θα το έστελνες για απόσυρση. Γιατί τώρα τα αγωνιστικά ωχριούν μπροστά του! Θα νιώσεις επιτέλους και εσύ την εμπειρία να προσπερνάς τα 4χ4 όταν τρέχεις με 160 και να τα στείλεις εκεί που πραγματικά ανήκουν!!!

Τέρμα πια οι ατέλειωτες ώρες ντροπής όταν η πυροσβεστική έτρεχε από πίσω σου γιατί νόμισαν ότι πήρες φωτιά. Με το νέο προϊόν τέλος το ντουμάνι που έβγαινε από την εξάτμιση αλλά και οι επισκέψεις στο αστυνομικό τμήμα για διατάραξη κοινής ησυχίας.  

 

 

Μάλλον ενθουσιαστήκατε;

Το ίδιο κι εγώ!

Εσύ Τσάβεζ τι λες;

Νομίζω είναι ξεκάθαρος.

 

 

Ως εδώ ήταν δεν αντέχω άλλο.

Θα το αφήσω χιουμοριστικό ως έχει.

Καληνύχτα.

Στεναχώρια

Χωρίς υπερβολές, δεν έχω νιώσει τόσο άσχημα πότε μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Και η αλήθεια είναι πως δεν έγινε κάτι ιδιαίτερο που να με πείραξε.
Ή μάλλον έγινε.
Ήτανε μερικά μαζεμένα από μέρες και αυτή η αίσθηση που έχω από το μεσημέρι.
Σαν να έγινε κάτι πίσω από την πλάτη μου.
Σαν όλοι να το ξέρουν και να γελούν που ακόμα δεν το κατάλαβα.

Δημήτρη, αν το διαβάζεις αυτό, τώρα καταλαβαίνω πόσο ίσως σε πείραξαν αυτά που είπα.
Ειλικρινά δεν το ήθελα.

Πόσο θα ήθελα να ξεχνούσα τα πάντα και τους πάντες σε μια στιγμή.
Να ζήσω μέσα στην λήθη για το υπόλοιπο που μου μένει.
Να μην ξέρω πως με λένε και από που ήρθα.
Και να μένω σε ένα νησί ξεχασμένο ακόμη κι απ’ τον Θεό.
Ώσπου να έρθει ο καιρός να ανταμώσω ξανά αυτούς που ξέχασα.
Και να κυλήσει μια αιωνιότητα με αναισθησία.

© 8SunHee

Δεν είστε μόνοι

Χωρίς να πω τίποτα, απλή αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Ιχνιλασίες εκφράζω την συμπαράστασή μου στους σαράντα εκπαιδευτικούς του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών.

Πολύ σύντομα η υπόθεση έχει ως εξής: το Μάιο του 2008 κλήθηκε ο σύλλογος διδασκόντων του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών να κρίνει, ως είθισται στο τέλος κάθε χρονιάς, τη φοίτηση των μαθητών του σχολείου. Η διαδικασία «σκάλωσε» σε τέσσερις μαθητές, μια που ερήμην του συλλόγου και εφαρμόζοντας το γράμμα του νόμου, ο τότε διευθυντής του σχολείου, Μιχαήλ Λούσης, επέμενε για την απόρριψή τους. Σύσσωμος ο σύλλογος διδασκόντων αντέδρασε και δέχτηκε τα δικαιολογητικά που προσκομίστηκαν, αφού αφορούσαν μαθητές με πολύ σοβαρά προβλήματα (κωλύομαι να αναφερθώ εκτενέστερα). Από εκεί και πέρα ξεκίνησε η δικαστική διένεξη, ως αποτέλεσμα της παντελούς αδυναμίας συνεργασίας που από την αρχή υπήρχε στην επαφή του διευθυντή με το σύλλογο διδασκόντων.
Με μηνυτήρια αναφορά σε βάρος όλων των διδασκόντων του σχολείου ο πρώην διευθυντής έκανε λόγο για παράβαση καθήκοντος και νόθευση δημόσιου εγγράφου. Η υπόθεση εκδικάστηκε τις τελευταίες μέρες και ύστερα από μια εξουθενωτική ακροαματική διαδικασία δώδεκα συνεδριάσεων σαράντα καθηγητές του 2ου ΓΕΛ καταδικάστηκαν για την πρώτη κατηγορία με ποινή φυλάκισης ενός έτους με τριετή αναστολή.
Μια μέρα μετά την απόφαση, η εκπαιδευτική κοινότητα και η τοπική κοινωνία των Γιαννιτσών προσπαθεί ακόμη να καταλάβει τι έγινε.
Το σίγουρο είναι ότι σαράντα άνθρωποι βγήκαν από την αίθουσα του δικαστηρίου, για να επιστρέψουν με σκυμμένο το κεφάλι στην αίθουσα διδασκαλίας. Στο εξής θα κουβαλούν το στίγμα της ενοχής που τους αποδόθηκε από ένα δικαστήριο που χωρίς τις αναγκαίες προσλαμβάνουσες για ό,τι ισχύει στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα προτίμησε να μείνει στο γράμμα του νόμου και να χάσει την ουσία του.
Αναφέρομαι σε έναν νόμο που στην τυφλή εφαρμογή του δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι επιλύει και γι’ αυτό έχει εν πολλοίς ξεπεραστεί από την καθημερινή εκπαιδευτική πράξη των περισσότερων σχολείων. Λίγο πολύ το ξέρουν όλοι οι εκπαιδευτικοί, κυρίως των λυκείων.
Εύλογη λοιπόν η απορία μου: αν η απόφαση αυτή δεν είναι ένα μήνυμα κατατρομοκράτησης της εκπαιδευτικής κοινότητας, αν δεν είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής επιλογής να εφαρμοστεί στρατιωτικό καθεστώς στη λειτουργία όλων των σχολείων, μήπως πρέπει η ιθύνουσα εκπαιδευτική ηγεσία αφενός να πάρει θέση για την καταδίκη των εκπαιδευτικών και αφετέρου να επανεξετάσει, έστω και τώρα, το καθεστώς δικαιολόγησης των απουσιών;

http://ixnilasies.blogspot.com/2011/01/blog-post_2564.html

Είμαι εξοργισμένος

Με τι άλλο;
Με το ηλίθιο το αυτοκίνητό μου.
Που μακάρι να μην το είχα.
Αυτή τη στιγμή δεν έπρεπε να γράφω αυτά που γράφω, αλλά να λαγοκοιμάμαι σε κάποια αίθουσα του φυσικού.
Όχι όμως, δεν μπορώ να έχω τέτοιες εμπειρίες λόγω του αναθεματισμένου σαράβαλου.
Και είμαι στο πόδι από τις 8 το πρωί!!!!
Πραγματικός μεσαίωνας.
Θα μου πεις γιατί δεν πας με το αστικό.
Θα σου πω ότι όσο και να θέλω να είμαι επί 45 λεπτά σε ένα κουτί μαζί με άλλα 50 -τουλάχιστον- άτομα και να πληρώσω 80 ολόκληρα λεπτά, μάλλον δεν θα πάρω.
Και σαν να μην έφτανε αυτό έρχεται και η εξεταστική.
Καλά τι το θυμήθηκα τώρα αυτό;
Πρέπει να ξεκινήσω διάβασμα.
Αλλά σαν τι θα διαβάσω, εδώ καλά καλά ούτε την ύλη δεν ξέρω.
Έχουν βάλει τα μαθήματα στις 9 το πρωί.
Δηλαδή δεν φτάνει που δεν θα γράψω τίποτα, θα πρέπει να χάνω και τον ύπνο μου.
Λοιπόν εγώ λέω στην καλύτερη θα περάσω 1-2 μαθήματα και θα λέω και ευχαριστώ.
Σαν να μην έφταναν αυτά, έχω και το ίντερνετ να αποσυνδέεται κάθε τρεις και λίγο.
Θα τηλεφωνήσω να τους τα ψάλλω  και σήμερα.
Σε λίγο θα με ξέρουν με το μικρό μου.
Βέβαια θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω τι άλλο με κάνει ευτυχισμένο, αλλά σκέφτομαι τον κακομοίρη τον Θοδωρή, που είναι ίσως ο μόνος που διαβάζει ό,τι γράφω.
Μέχρι τώρα θα έχει μετανοιώσει που ξεκίνησε να διαβάζει αυτό το κατεβατό, ενώ τώρα που γράφω γι'αυτόν μάλλον θα γελάει και θα σκέφτεται τι σχόλιο να γράψει.

Έκτακτη είδηση

Ενημέρωση της τελευταίας στιγμής:
Οι πανούργοι καλικάντζαροι που προσπαθούν μανιωδώς να κόψουν το δέντρο που βαστάει την γη, μόλις τα κατάφεραν!
Αυτή τη στιγμή έχουν πέσει με τα μούτρα στο δευτερεύον δέντρο, το οποίο φυτεύτηκε το 1998 έπειτα από πρωτοβουλία του Δ. Λιακόπουλου.
Αν κόψουν και αυτό είμαστε όλοι χαμένοι!!
Ο Αρμαγεδώνας είναι έξω απ'την πόρτα μας!!

Το πιο εξοργιστικό είναι η έλλειψη συντονισμένου σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσιμης αυτής κατάστασης.

ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΚΤΑΚΤΟ
Έπειτα από εξελίξεις κατά την διάρκεια της συγγραφής του παρόντος, ενημερώθηκα από αξιόπιστες πηγές, πως γίνεται έκτακτο υπουργικό συμβούλιο ενώ πιθανότερη κατάληξη είναι η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ήδη ο έλληνας  πρέσβης στις Η.Π.Α. είναι σε επικοινωνία με τον πρόεδρο της χώρας.

Για περαιτέρω εξελίξεις ΔΕΝ θα σας κρατώ ενήμερους, επειδή θα τρέξω να κρυφτώ.

Απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους

Επιτέλους, τι είδους πολιτισμός είναι αυτός;

Θες να καπνίσεις ρε φίλε, οκ βγες έξω. Κανένα πρόβλημα.
Γιατί να μην μπορώ εγώ να ευχαριστηθώ μια συζήτηση;
Δεν είμαι ούτε και θα γίνω ρουφιάνος για πάρτη σου.
Πρέπει από μόνος σου να πεις,  " Έξω "
Πότε θα καταλάβετε ότι δεν μπορείτε να τα έχετε όλα;

Δεν θέλω να επεκταθώ σε παραπλήσιες τυπικές ελληνικές συμπεριφορές και σταματώ εδώ.